เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2269

ถังเสี่ยวถงตกใจฝีมือของลู่ฝานเหมือนกัน เธออึ้งจนพูดอะไรไม่ออก

ลู่ฝานมองเธอ แล้วปรายตามองคนชุดดำพวกนั้น ยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “แม่นาง ทางที่ดีเธอรีบตัดสินใจเถอะ”

ถังเสี่ยวถงตั้งสติได้แล้วพูดว่า “ช่วย ฉันต้องการให้ช่วย! ถ้านายช่วยฉันตอนนี้ ฉันมีของให้แทนคำขอบคุณแน่นอน!”

ลู่ฝานพยักหน้า ท่าทางดีกว่าตอนที่ไล่ให้เขาไสหัวไปเมื่อกี้เยอะเลย

ลู่ฝานหันมา ประกายนัยน์ตาวูบไหวเล็กน้อย เขากวาดตามองคนชุดดำพวกนั้นแล้วพูดเสียงดุว่า “ไสหัวไป!”

เสียงไม่ดัง แต่ทำให้คนชุดดำในที่นี้กระอักเลือดออกมาทันที พากันถอยหลังด้วยความตกใจ

เสียงนี้ของลู่ฝานมีพลังวิญญาณอยู่ด้วย คนชุดดำพละกำลังทั่วไปพวกนี้จะต้านทานไหวได้ยังไง พวกเขาได้รับบาดเจ็บทันที พวกวิทยายุทธต่ำหน่อยโดนสะเทือนจนอวัยวะภายในปั่นป่วน ลมหายใจไม่สม่ำเสมอ ไม่มีแรงสู้อีก

“กลับ!”

ชายชุดดำคนหนึ่งเห็นท่าไม่สู้ดี มียอดฝีมือลึกลับแบบลู่ฝานอยู่

ถึงสู้ต่อไป พวกเขาไม่ค่อยมีโอกาสชนะเท่าไร อีกทั้งหน่วยป้องกันเมืองใกล้มาถึงแล้ว รีบกลับดีกว่า!

ถังเสี่ยวถงเบิกตาโต มองลู่ฝานใช้เสียงไล่คนชุดดำพวกนี้กลับไป

รอจนพวกคนชุดดำหายลับสายตาไป ถังเสี่ยวถงถามว่า “คุณชายเป็นใครกันแน่!”

ลู่ฝานยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากตอบ แต่เขากลัวว่าถ้าพูดชื่อออกมาจริงๆ จะทำให้คุณหนูถังตกใจน่ะสิ

ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “พบกันโดยบังเอิญ ทำไมต้องถามชื่อด้วย แม่นาง ต่อไปทำอะไรก็ระวังไว้หน่อย กุลสตรีที่มาจากตระกูลใหญ่มีฐานะแบบเธอ ออกจากบ้านควรพาองครักษ์มาด้วยดีกว่า!”

พูดจบ ลู่ฝานเอาสองมือไพล่หลังแล้วเดินกลับห้อง

พอเข้ามาในห้อง ยาโถวพูดว่า “ผู้มีพระคุณเก่งสุดยอดไปเลย! สอนวิชาให้ฉันได้ไหม”

อาหยุนพูดขึ้นข้างๆ ว่า “ผู้มีพระคุณจะกลับแดนตะวันออกไม่ใช่เหรอ กว่าจะเจอคนของกลุ่มประเทศพันธมิตรทางใต้สักคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ นายช่วยเธอไว้ด้วย ทำไมถึงไม่ให้เธอช่วยนายด้วยล่ะ”

ลู่ฝานยิ้มแล้วตอบว่า “ไม่ต้องรีบหรอก ฉันไม่ต้องไปหาเธอหรอก เดี๋ยวเธอมาหาฉันเองแน่นอน!”

ลู่ฝานนั่งลงอย่างมั่นใจ จากนั้นอุ้มเหลียงหลงออกมาจากอก

สักสองวันแล้วที่ทารกคนนี้ไม่ร้องไห้โวยวาย เบิกตาโตจ้องลู่ฝานอยู่อย่างนั้น

ลู่ฝานไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน เห็นเหลียงหลงจ้องเขาอย่างนี้ ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “ฉันกำลังจะให้นายกินเนี่ย นายค่อยๆ กินนะ อีกเดี๋ยวอย่ากินจนอึใส่ฉันล่ะ”

ระหว่างพูด ลู่ฝานวางเหลียงหลงไว้บนโต๊ะ

จากนั้นอาหยุนกับยาโถวเห็นเด็กทารกที่ดูเหมือนเพิ่งเกิดมาได้ไม่นาน เริ่มกินดื่มอาหารอย่างมูมมาม ดื่มเสร็จยังเรอออกมาได้ด้วย!

ยาโถวมองเหลียงหลงอย่างประหลาดใจมาก จะยื่นมือออกมาหยิกแก้มเหลียงหลงด้วย

แต่เธอเพิ่งวางมือลงบนใบหน้า ก็รู้สึกเจ็บเหมือนโดนเข็มทิ่ม ยาโถวร้องโอ๊ยออกมาทันที จากนั้นบนแขนของเหลียงหลงมีตรารูปหอกยาวปรากฏขึ้นมา

ลู่ฝานหัวเราะแล้วพูดกับยาโถวว่า “อย่าแตะเขา ปล่อยให้เขากินไปเถอะ”

ลู่ฝานพูดพลางปล่อยเจ้าดำออกมา

ตอนนี้สิ่งที่มาอยู่กินกับเขาเยอะขึ้นเรื่อยๆ เดิมทีเจ้าดำก็กินเยอะอยู่แล้ว ตอนนี้ดูเหมือนเหลียงหลงก็กินเยอะไม่แพ้กัน ต่อไปเวลากินข้าว สั่งอาหารแค่โต๊ะเดียวคงไม่พอแล้วล่ะ