เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 230

เสียงดังก้องเวทีประลอง เสียงลมพัด คลื่นเสียงมาพร้อมกับสายลมอันบ้าคลั่ง

ศิษย์คณะหยินหยางด้านล่าง ตะโกนออกมาก่อน

"ใช่ กล้าสู้หรือเปล่า"

"ขยะคณะหนึ่งเดียว ไม่มีความสามารถ แล้วเอาเหรียญทองไปได้ยังไง"

"ฉันสู้ก็สามารถจัดการพวกนายได้ พวกขยะคณะหนึ่งเดียว กล้าสู้กับฉันไหม"

เสียงตะโกนดังโหวกเหวก คงเป็นเพราะชื่อเสียงเดิมของคณะหนึ่งเดียว นักเรียนคณะอื่นพากันโห่ร้องตาม

นักเรียนคณะนานา ตะโกนดังที่สุด อีกทั้งเสียงก่นด่ากลบเสียงของนักเรียนคณะหยินหยางจนหมด

คณะกำแหง คณะฟ้าร้อง คณะศิงขร ยิ้มแล้วตะโกนตาม นักเรียนคณะสงบใจ คณะกระบี่ คณะบังเหิน ยังพอมีการศึกษา จึงทำแค่มองพวกหานเฟิงของคณะหนึ่งเดียว ด้วยสายตาเย็นชา

แม้พวกหานเฟิงหน้าด้านพอ แต่โดนด่าแบบนี้ ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

ลู่ฝานยิ้ม เหตุการณ์นี้ทำให้เขานึกถึงตอนอยู่เมืองเจียงหลิน ตอนนั้นเขาเผชิญมันคนเดียว แต่ตอนนี้โดนด่าไปพร้อมกับพวกศิษย์พี่

"ศิษย์พี่ทุกคน ดูเหมือนวันนี้เราคงไปไม่ได้แล้ว"

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดออกมา

หานเฟิงวางเหรียญทองลงบนพื้น ถลกแขนเสื้อขึ้น เตรียมจะด่า

แข่งก่นด่าโวยวาย เขาไม่เคยกลัวใคร!

เห็นท่าทีของหานเฟิง ลู่ฝานและคนอื่นถอยหลังอย่างรู้งาน

ฉู่สิงตบไหล่หานเฟิงเบาๆ แล้วพูดว่า "ฝากนายด้วยนะ"

หานเฟิงยิ้มแล้วพูดว่า "วางใจเถอะ เด็กน้อยพวกนี้ จะด่าให้ตายเลย"

หานเฟิงกระแอม และเริ่มด่า

เสียงเหมือนเป็ด หานเฟิงเริ่มชี้คนทั้งหมด แล้วก่นด่าออกมา