เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 234

หานเฟิงเดินลงจากหอคอย อย่างเบิกบานใจ

เขาจงใจกระโดดลงมาท่ามกลางกลุ่มคน เมื่อเดินผ่าน กลุ่มคนแยกออกเหมือนสายน้ำ

มีแต่ความเงียบ เสียงตะโกนและเสียงเยาะเย้ย หายไปจนหมด

สิ่งที่หานเฟิงแสดงออกมา ทำให้คนพูดไม่ออกจริงๆ คนที่เพิ่งด่าหานเฟิงอย่างเจ็บแสบ แววตามีความสับสนวุ่นวาย

หานเฟิงแข็งแกร่งขนาดนี้ โดนพวกเขาตะโกนว่าเป็นขยะของคณะหนึ่งเดียว แล้วพวกเขาคืออะไรล่ะ

ยังเทียบกับขยะไม่ได้เลยมั้ง

กลุ่มคนพากันเงียบลง แม้แต่ครูทุกคนที่นั่งบนหอคอย ยังตกใจมาก

พละกำลังของกระบวนท่าเมื่อกี้ สามารถจัดการคนส่วนหนึ่ง ในบรรดาพวกเขาได้แล้ว

หานเฟิงเดินอย่างยโสโอหังมาข้างพวกศิษย์พี่ใหญ่ แล้วนั่งไขว่ห้าง

อาจารย์เต้ากวงขี้เกียจดุเขา คำว่าชนะไม่เย่อหยิ่ง ใช้กับหานเฟิงไม่ได้จริงๆ

แต่เป็นคนของตระกูลหานก็ไม่จำเป็นต้องรู้สิ่งนี้ อาจารย์เต้ากวงหัวเราะเบาๆ ตามใจเขาละกัน

ให้ทุกคนได้เห็นพละกำลังของคณะหนึ่งเดียว ในเมื่ออยากให้คนอื่นเห็นความสำคัญ ก็ต้องทำให้พวกเขาตกใจสุดขีด

ลู่ฝานกับฉู่สิงที่มองไปบนหอคอย กระแอมออกมาเบาๆ อาจารย์เต้ากวงส่งสายตาให้พวกเขาสองคน

ความหมายที่แฝงอยู่ในแววตาชัดเจนมาก ถ้าพวกนายสองคนทำได้แย่กว่าหานเฟิง เตรียมกลับไปรับโทษได้เลย

ฉู่สิงสั่นไปทั้งตัว แต่ลู่ฝานกลับหัวเราะออกมา

ฝั่งตรงข้าม เหลิ่งหานและคนอื่นสีหน้าหวาดผวา ความไม่สบอารมณ์และความเย่อหยิ่ง ที่มีแต่เดิม โดนกระบี่ของหานเฟิงทำลายไปจนหมด

"ศิษย์พี่เหลิ่งหาน พี่ไปสู้รอบสองละกัน อย่าให้พวกเขาได้อวดดีเกินไป"

เถียนปู้ชิงกับอี้ว์หวาหันมามองเหลิ่งหานแล้วเอ่ยขึ้น พวกเขาคิดว่าในบรรดาพวกเขาห้าคน คนที่จะชนะแน่นอน มีเพียงเหลิ่งหาน ดังนั้นพวกเขาหวังว่าตอนนี้เหลิ่งหานจะออกไป เก็บชัยชนะได้หนึ่งรอบก่อน ข่มความฮึกเหิมของฝั่งตรงข้ามเอาไว้

เหลิ่งหานไม่ได้พูดอะไร แต่มองลู่ฝานด้วยแววตาหวาดกลัวเล็กน้อย

คนพวกนี้ไม่รู้ความน่ากลัวของลู่ฝาน คิดว่าเขาจะชนะได้แน่นอน แต่ตัวเขารู้ดีแก่ใจ แม้เขาไปสู้ แค่อีกฝ่ายส่งลู่ฝานออกมา เขาต้องแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย

เหลิ่งหานกำลังลังเล นักเรียนข้างๆ ที่ชื่อจิ่วซางทนไม่ไหว เดินออกมาข้างนอกด้วยสายตาโมโห

"รอบนี้ฉันเอง"

เหลิ่งหานตกใจ จิ่วซางเดินออกไปแล้ว

คนของคณะหยินหยางด้านล่าง ตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง

แต่เสียงไม่ดังเหมือนเมื่อครู่ คนกลุ่มหนึ่งถกเถียงกันเบาๆ