เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 235

ฉู่สิงยืนอยู่ที่เดิม ปล่อยปราณกระบี่ออกมาอย่างผ่อนคลาย

ปราณกระบี่ดุดันเหมือนพายุฝน ร่วงลงบนตัวจิ่วซาง

หลังปราณกระบี่สามสิบหกสายผ่านไป จิ่วซางนอนอยู่บนพื้น เหมือนกระสอบขาด

ตัวเต็มไปด้วยบาดแผล พื้นหินใต้ร่างกาย ที่เดิมโดนระเบิดจนเป็นหลุม ตอนนี้โดนปราณกระบี่เฉือนจนเรียบเหมือนกระจก

บนพื้นหินเป็นค่ายกลแปดทิศธรรมดาๆ นี่เป็นผลที่ฉู่สิงยังออมมือ ถ้าฉู่สิงใช้ปราณกระบี่แปดสิบเอ็ดสายออกมา จิ่วซางต้องตายศพไม่สวยแน่นอน

นักเรียนคณะหยินหยางเงียบเหมือนตาย พูดอะไรไม่ออกแล้ว

แพ้ราบคาบ เหมือนรังแกเด็กอย่างไรอย่างนั้น

ศิษย์พี่จิ่วซางที่อยู่อันดับต้นๆ ในคณะหยินหยางมาโดยตลอด กลับแพ้ในสภาพนี้ ดูไม่ได้ยิ่งกว่ารอบที่แล้วเสียอีก

เพราะรอบที่แล้ว ทุกคนดูออกว่า หานเฟิงใช้กระบวนท่าอันแข็งแกร่งทันที

แต่รอบนี้ ฉู่สิงเหมือนกำลังเล่น ปล่อยปราณกระบี่ออกมาตามใจชอบ ศิษย์พี่จิ่วซางก็แพ้แล้ว

ศิษย์คณะหยินหยางจำนวนไม่น้อย สีหน้าซีดเผือด คำพูดที่พวกเขาตะโกนเมื่อครู่ เหมือนฝ่ามือตบหน้าพวกเขาไม่หยุด ทำให้สีหน้าพวกเขาบูดเบี้ยว

ทำไมถึงเป็นแบบนี้

นี่เป็นความคิดในใจของนักเรียนคณะหยินหยาง

แม้แต่นักเรียนยอดฝีมือของคณะต่างๆ เช่น เอี๋ยนชิง ฮ่วนเย่ว์ เสวียนเฟิงและเฉียวเซวียนก็ยังมองคณะหนึ่งเดียว ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

ไอ้คนที่นับว่าไม่เลวหนึ่งคน พวกเขาคิดว่ายังไม่เป็นไร แต่สองคน เริ่มมีปัญหาแล้ว

ถ้าศิษย์ทั้งห้าคนของคณะหนึ่งเดียว ล้วนมีความสามารถระดับนี้ งั้นฐานะของพวกเขา ต้องสั่นคลอนอย่างรุนแรง

การต่อสู้จัดอันดับของสถาบันในปีนี้ อาจเกิดอะไรแผลงๆ ขึ้นก็ได้

ฉู่สิงแบกกระบี่เดินลงจากหอคอย พร้อมรอยยิ้มบางๆ ตอนกำลังจะไป เขาพยักหน้าให้ลู่ฝาน เพื่อบอกว่าที่เหลือฝากนายด้วย

หานเฟิงตะโกนเรียกลู่ฝานที่อยู่บนหอคอย "ศิษย์น้องลู่ฝาน รอบสุดท้ายไม่ต้องไว้หน้าพวกเขา รีบจัดการให้จบ เรากลับไปยังมีเรื่องต้องทำ"

ลู่ฝานพยักหน้านิ่งๆ แล้วเดินออกมาช้าๆ

ตอนนี้อี้ว์หวา เถียนปู้ชิง มองไปยังเหลิ่งหาน ในบรรดาคนที่เหลืออยู่สามคน มีเพียงเหลิ่งหานที่แข็งแกร่งที่สุด

เหลิ่งหานกัดฟันเดินออกมา แม้เขาจะกลัวเล็กน้อย แต่เกี่ยวข้องกับหน้าตาของคณะหยินหยาง เขาจำเป็นต้องออกมา

"ทำไมเหลิ่งหานดูร้อนรนจัง ท่าทางไม่มั่นคงเลย!"

อาจารย์เซินถูมองความผิดปกติของเหลิ่งหานออกเพียงแวบเดียว

อี้ชิงยิ้มแล้วพูดว่า "ก็นักเรียนของคณะหยินหยาง พอเข้าใจได้อยู่"

ซิงยวนเหลือบมองอย่างน่ากลัว แล้วกำหมัดแน่น

อี้ชิงหัวเราะอย่างมีความสุข เขาต้องการกดคณะหยินหยางให้ต่ำลง จู่ๆ อาจารย์อี้ชิงตะโกนใส่ลู่ฝาน "ลู่ฝาน ทำไมนายไม่เอากระบี่ออกมา รีบจัดการให้จบๆ"

ยังอยู่แค่ระดับนี้ ผ่านไปสองสามเดือนแล้ว เขาไม่ยกระดับขึ้นสักนิด

ลู่ฝานขมวดคิ้ว เขานึกว่าเหลิ่งหานจะทำให้เขาตกใจเสียอีก คิดดูดีๆ แล้ว ช่วงนี้เหลิ่งหานคงกำลังรักษาอาการบาดเจ็บสินะ

ลู่ฝานส่ายหน้า ในเมื่อเหลิ่งหานไม่สามารถทำให้เขาตกใจได้ เขาก็ไม่อยากลงมือเลย

ลู่ฝานเอาสองมือไพล่หลัง มองเฉียวเซวียนอย่างราบเรียบ

เมื่อทำเช่นนี้ สีหน้าซิงยวนอึมครึมทันที เขาพูดอย่างเย็นชาว่า "เด็กอวดดีเหลือเกิน"

อาจารย์อี้ชิงยิ้มแล้วพูดว่า "อวดดีหรือเปล่า นายดูก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ จะพูดเยอะแยะไปทำไม"

เหลิ่งหานยกกระบี่ เตรียมพุ่งเข้าไปหาลู่ฝาน เพิ่งก้าวได้แค่ก้าวเดียว พลานุภาพอันน่ากลัว พุ่งเข้ามาหาเขา

เหมือนภูเขา เหมือนทะเลบ้าคลั่ง เหมือนฟ้าถล่ม

เหลิ่งหานโดนกดจนหมอบลงบนพื้น พลานุภาพอันน่ากลัว พร้อมกับแรงมหาศาล แม้แต่นิ้วก็ไม่สามารถกระดิกได้

พลังปราณบนตัวโดนทำลายเหมือนภาพลวงตา ตัวยุบลงไปในพื้นหินหนึ่งเมตร

ทุกคนตกใจ เพราะคนข้างๆ ไม่สัมผัสถึงพลานุภาพอะไรเลย

ลู่ฝานยืนอยู่ที่เดิม นิ่งสงบดั่งสายน้ำ

ทันใดนั้นทุกคนสีหน้าเปลี่ยนไป รวมถึงพวกอาจารย์ด้วย