เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 236

"พลานุภาพไม่เลว เขาเดินบนเส้นทางวิถีบู๊แล้ว"

อาจารย์อู๋โฉวคณะสงบใจ พิจารณาลู่ฝานได้อย่างแม่นยำที่สุด อาจารย์คนอื่นที่อยู่ข้างๆ พากันพยักหน้า

สีหน้าของอาจารย์ซิงยวนในตอนนี้ ไม่เพียงแต่จะไม่สู้ดี ยังตกใจอีกด้วย

เขาจำลู่ฝานได้ นักเรียนที่เขาถูกใจ ตอนการแข่งขันของนักเรียนใหม่

ตอนนั้นเขามั่นใจว่าหลังจากลู่ฝานเข้าคณะหนึ่งเดียว ต้องพังย่อยยับแน่นอน แต่ตอนนี้ลู่ฝานใช้ความจริงบอกเขา คณะหนึ่งเดียวไม่ได้ทำลายเขา แต่กลับทำให้เขาประสบความสำเร็จ

ปราณที่มองไม่เห็น อย่างน้อยต้องเป็นนักบู๊แดนปราณชีวิตถึงจะทำความเข้าใจได้

สามารถปล่อยพลานุภาพใส่คน ในขณะที่ต่ำกว่าแดนปราณชีวิต อย่างไม่มีข้อบกพร่อง เดิมทีอาจารย์ซิงยวนได้ยินว่ามีอัจฉริยะแบบนี้ แต่ไม่เคยเจอมาก่อน

แต่วันนี้ลู่ฝานทำให้เขาได้เห็นแล้ว

เข้าสถาบันไม่ถึงหนึ่งปี ลู่ฝานไม่มีทางเข้าสู่แดนปราณชีวิตได้

อาจารย์ซิงยวนจินตนาการไม่ออก นี่ต้องมีพรสวรรค์น่ากลัวขนาดไหน รวมไปถึงการสั่งสอนที่เก่งกาจขนาดไหน ถึงทำให้เขาฝึกปราณที่มองไม่เห็นได้

หันกลับมาดูศิษย์เกือบหมื่นของคณะหยินหยาง ไม่มีใครทำได้สักคน

อาจารย์ซิงยวนรู้ว่าตัวเองแพ้แล้ว อย่างน้อยด้านการอบรมสั่งสอนลูกศิษย์ เขาพ่ายแพ้อย่างราบคาบ

แววตาหม่นหมอง อาจารย์ซิงยวนอดคิดไม่ได้ อย่าบอกนะว่าวิธีที่เขาสอนศิษย์ มันผิดทั้งหมด

อย่าบอกนะว่าทำให้พวกเขามีจิตวิญญาณแห่งการแย่งชิง ไม่ยอมตามหลังผู้อื่น เป็นสิ่งผิดเหมือนกันเหรอ

เขาจมอยู่ในความคิด

อาจารย์อี้ชิงเห็นการแสดงออกของลู่ฝาน ตกใจเป็นอย่างมาก

พูดตามตรง ความสำเร็จของลู่ฝานในตอนนี้ เขาก็ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร

แต่เขาดีใจแทนลู่ฝาน ศิษย์ประสบความสำเร็จเช่นนี้ คนเป็นอาจารย์ปลื้มใจเป็นอย่างมาก

นักบู๊ธรรมดา ผู้ฝึกชี่ธรรมดา ยังมีโอกาสโดนศัตรูที่อ่อนกว่า ข่มด้วยจำนวนคน สถานการณ์แบบนี้ จะไม่เกิดขึ้นกับลู่ฝานตั้งแต่นี้เป็นต้นไป

ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองกำลังเดินบนถนนที่ไม่รู้จัก ลึกลับ และแข็งแกร่งมาก

เขาเดินบนเส้นทางผู้แข็งแกร่งแล้ว

คณะหนึ่งเดียวชนะทั้งสามรอบ ความสงสัย การดูหมิ่น ความไม่สบอารมณ์ทั้งหมด หายไปจนหมดสิ้น

ถูกแทนที่ด้วยสายตาเลื่อมใสของนักเรียนคณะอื่น

โดยเฉพาะสายตาที่พวกเขามองลู่ฝาน แฝงไปด้วยความหวาดกลัว

จนปัญญา ไม่ว่าจะเป็นหานเฟิงหรือฉู่สิง อย่างน้อยก็ใช้เคล็ดวิชาบู๊ ปล่อยกระบวนท่า ปล่อยพลังปราณ ทำให้ทุกคนเห็นแดนผลการฝึกตน

ชนะคือชนะ ทำให้พวกเขาอับอาย แต่ยังอยู่ในขอบเขตที่ยอมรับได้