เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 237

แต่พละกำลังของลู่ฝาน ทำให้พวกเขารับไม่ได้จริงๆ

ยืนเอามือไพล่หลังไม่ปล่อยพลังปราณออกมาสักนิด คู่ต่อสู้ก็ลงไปนอนกองกับพื้นเอง โดนกดเข้าไปในพื้นหินจนสลบ

ทักษะระดับนี้ พวกเขาไม่เคยเห็น อีกทั้งยังไม่เคยได้ยินมาก่อน

ถ้าเรื่องนี้เป็นฝีมือของอาจารย์หรือครูคนใดคนหนึ่ง ยังพอเข้าใจได้ แต่ลู่ฝานที่ดูเด็กกว่าคนส่วนใหญ่ในที่นี้ ทำไมเขาถึงแข็งแกร่งขนาดนี้

อีกทั้งคนที่โดนเขาจัดการอย่างง่ายดาย ไม่ใช่นักเรียนธรรมดาด้วย เป็นเหลิ่งหาน ที่มีอันดับไม่เลวในรายชื่อบู๊

ยอดฝีมือที่จัดการเหลิ่งหานได้ง่ายดายขนาดนี้ แล้วถ้าจัดการพวกเขา แค่ดีดนิ้ว คงทำให้พวกเขาตายได้เป็นแถบ ไม่ใช่สิ ไม่แน่อาจไม่ต้องดีดนิ้วเลยก็ได้

เหลิ่งหานโดนแบกออกไป ครูที่ช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของเหลิ่งหาน สัมผัสได้ว่ากระดูกในตัวเหลิ่งหาน โดนกดจนเปลี่ยนรูป แค่อีกฝ่ายใช้แรงอีกนิด กระดูกพวกนี้ต้องหักและแทงอวัยวะภายในแน่นอน พวกอี้ว์หวาที่ยืนอยู่บนหอคอย หน้าซีดเผือด พวกเขารู้สึกอับอายเมื่อยืนอยู่ที่นี่

ไม่รอให้ซิงยวนพูดอะไรออกมา พวกเขาวิ่งลงจากหอคอยทันที

อาจารย์อี้ชิงลุกขึ้นยืน เดินมาตรงกลาง หยิบชุดคลุมบู๊มังกรดำ ที่ลอยอยู่กลางอากาศ จากนั้นโยนให้ลู่ฝาน "ลู่ฝานรับไป เรากลับกันเถอะ"

ลู่ฝานยิ้มบางๆ และพยักหน้า เดินลงจากหอคอยช้าๆ

อาจารย์อี้ชิงฮัมเพลงเบาๆ ยืดพุงโตๆ เดินออกไปอย่างสง่าผ่าเผย

หานเฟิง ฉู่สิงและศิษย์พี่ใหญ่ ยืนขึ้นเช่นกัน

อาจารย์เต้ากวงสะบัดมือ ใช้พลังปราณลากเหรียญทองขึ้นมา แล้วหันหลังเดินออกไป

"ศิษย์น้องลู่ฝาน กระบวนท่านี้ไม่เลว กลับไปสอนฉันด้วย"

หานเฟิงกับลู่ฝานกอดคอกัน

ลู่ฝานพูดว่า "ได้เลย แค่พี่เรียนได้ ผมสอนอยู่แล้ว"