เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 239

ลู่ฝานยังไม่ทันพูดอะไร ฉู่สิงตบไหล่เขา ยิ้มบางๆ แล้วเดินตามศิษย์พี่ฉู่เทียนออกไป

"ศิษย์พี่ทุกท่าน พวกพี่ทำเพื่ออะไร"

ลู่ฝานเอ่ยถาม

ฉู่สิงโผล่ตัวออกมาจากห้องครึ่งตัว มองลู่ฝานแล้วพูดว่า "ทำไมเหรอ เพราะนายคือศิษย์น้องของเรา!"

ฉู่สิงยิ้มอย่างผ่อนคลาย แล้วปิดประตูลง

ศิษย์พี่ใหญ่อู๋เหวย ศิษย์พี่รองฉู่เทียน ก็ปิดประตูลงเช่นกัน ทั้งลานบ้านเหลือลู่ฝานเพียงคนเดียว

ด้านหลังบ้านไม้ หานเฟิงเดินออกมาอย่างโมโห ในมือมีขาแกะหนึ่งขา ใบหน้าดำเป็นแถบ

เสื้อผ้าบนตัวโดนเผาจนเหลืออยู่ครึ่งเดียว หานเฟิงดับไฟที่กำลังไหม้ผมตัวเอง เงยหน้ามองลู่ฝานแล้วพูดว่า "ศิษย์น้องลู่ฝาน พวกศิษย์พี่ะ กลับห้องหมดแล้วเหรอ"

ลู่ฝานพูดว่า "ใช่ พวกเขาให้พวกเราซึมซับพลังหมดเลย ศิษย์พี่หานเฟิง เรามาซึมซับพลังของเหรียญทองกันเถอะ"

หานเฟิงหัวเราะ กัดขาแกะหนึ่งคำ แล้วพูดอู้อี้ "ฉันไม่เอาหรอก เหรียญทองเป็นของนายแล้ว ให้นายทั้งหมดเลย พลังแล้วยังไง ศิษย์น้องช่วยชีวิตฉันไว้ เรื่องซึมซับพลัง ซึมซับเพียงคนเดียว ดีกว่าหลายคนอยู่แล้ว ศิษย์น้องลู่ฝานเก่งขึ้นอีกหน่อย ต่อไปฉันออกไปมีเรื่อง จะได้มีที่พึ่ง ฮ่าๆ ขาแกะไม่เลวจริงๆ กลับไปค่อยๆ กินดีกว่า"

หานเฟิงพูดพลาง รีบเดินกลับห้องตัวเอง

ลู่ฝานยืนอยู่ที่เดิม รอยยิ้มเป็นมิตรอยู่บนใบหน้า

ไม่ว่าศิษย์พี่ของเขาจะมีความผิดปกติอะไร ไม่ว่าจะหาเรื่องมากมายแค่ไหน ไม่ว่าคนอื่นมองยังไง ในสายตาลู่ฝาน พวกเขาคือศิษย์พี่ที่ดีที่สุดในโลก

ลู่ฝานนั่งลงหน้าเหรียญทองช้าๆ วางมือลงบนเหรียญทอง

ลู่ฝานสัมผัสถึงพลังบริสุทธิ์ แผ่ซ่านไปทั่วเหรียญทอง พลังที่สามารถซึมซับได้ ไหลเวียนเป็นอากาศอยู่บนเหรียญทอง