เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 251

โม่หยุนเฟยขี้เกียจสนใจพวกเขา วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

กัดฟัน ตาแดงก่ำ ความเป็นตายของตระกูลเขา คงขึ้นอยู่กับตอนที่เขาวิ่งกลับไปเขียนจดหมายนี่แหละ

โม่หยุนเฟยอยากร้องไห้จริงๆ ถ้าเขาด้อยกว่าลู่ฝานแค่นิดหน่อย หรือแค่หนึ่งถึงสองขั้น เขาคงไม่เสียสติแบบนี้ เขายังหนุ่ม ทำไมจะสู้สุดใจไม่ได้

แต่พละกำลังของลู่ฝานตอนนี้ ทำให้เขาสิ้นหวังจริงๆ

โดยเฉพาะความเร็วการฝึกฝนอันน่ากลัวของลู่ฝาน ทำร้ายเขาเต็มๆ ไม่มีความคิดที่จะเอาชนะลู่ฝานเลย

เขาคือคนที่รู้เบื้องลึกของลู่ฝานอย่างแท้จริง รู้ว่าเมื่อหนึ่งปีก่อน ลู่ฝานยังเป็นแค่คนไม่เอาไหน

เวลาปีกว่า แค่ปีกว่าเท่านั้น

โม่หยุนเฟยตะโกนในใจอย่างสุดชีวิต สิ้นหวังมาก

การออกไปของโม่หยุนเฟย ไม่ส่งผลกระทบกับการรับชมของคนอื่น

การต่อสู้ของลู่ฝานกับหยุนอานบนเวที เข้าสู่ขั้นดุเดือด

"พันเข็มเล่น!"

"วิชากระบี่หนักท่าที่หนึ่ง"

ลู่ฝานถือกระบี่หนักไม่คมไว้ในมือ สะบัดไปมาเหมือนสายลม เสียงระเบิดดังสนั่นไปทั่ว

เสื้อปราณบนตัวหยุนอานเกิดการเปลี่ยนแปลงพิลึกกึกกือ แป๊บๆ กลายเป็นหอกยาว กลายเป็นโล่ อีกเดี๋ยวก็กลายเป็นมังกรบิน กลายเป็นเข็มบิน

เสื้อปราณบนตัวเขาเหมือนโคลนที่สามารถปั้นได้ตามใจชอบ

ภายใต้การสั่งของหยุนอานกลายเป็นการโจมตีรูปแบบต่างๆ ทำให้ไม่สามารถรับมือได้

เสียงดังขึ้นติดต่อกันอีกครั้ง

ลู่ฝานควงกระบี่หนักในมือ ปัดเข็มบินที่สร้างจากพลังปราณของหยุนอานออกไป

กระบี่หนักปักลงบนพื้นอย่างแรง เสื้อปราณบนตัวลู่ฝานระเบิดออก

มุกเทพในร่างกายเคลื่อนไหว จากนั้นปล่อยพลังอันน่ากลัวออกมา