เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 296

วันต่อมา อาทิตย์ส่องแสง

ที่คณะหนึ่งเดียว ทั้งเจ็ดคนนั่งล้อมโต๊ะอาหาร กำลังทานอาหารเช้าวันนี้อย่างเพลิดเพลิน

ตั้งแต่มีเจ้าดำ ตอนนี้อาหารของคณะหนึ่งเดียว ดีขึ้นเรื่อยๆ

เดิมทีอาหารเช้าที่ง่ายๆ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นอาหารที่ประณีต ตอนนี้แม้แต่โจ๊กหม้อหนึ่ง เจ้าดำยังทำให้มีรสชาติ

ลู่ฝานนั่งข้างศิษย์พี่หานเฟิง กินอาหารของตัวเองเงียบๆ

เขารู้สึกว่าวันนี้บรรยากาศแปลกๆ ทำไมศิษย์พี่ทุกคนมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ

โดยเฉพาะศิษย์พี่หานเฟิง รอยยิ้มมีเลศนัยบนหน้าเขาคืออะไร เหมือนลูกค้าเจอแม่เล้า ส่งซิกเข้าใจกัน

มีเพียงศิษย์พี่ใหญที่เหมือนเดิม กินข้าวเสร็จไม่กี่คำ ก็นั่งหลับอยู่ตรงนั้น

ลู่ฝานวางชามและตะเกียบลง มองศิษย์พี่หานเฟิงแล้วพูดว่า "ศิษย์พี่หานเฟิง มีอะไรจะพูดกับผมหรือเปล่า"

ศิษย์พี่หานเฟิงหัวเราะคิกคัก "ไม่มี ฉันจะมีอะไรได้ล่ะ"

ศิษย์พี่ฉู่สิงกับศิษย์พี่ฉู่เทียนหัวเราะอยู่ข้างๆ ทำให้ลู่ฝานงงไปหมด

พวกเขาเป็นอะไรกัน

อาจารย์อี้ชิงกระแอมสองที "พอแล้ว มาพูดเข้าเรื่องกันดีกว่า ต่อไปเราต้องเจอกับคณะกำแหง ไม่เหมือนกับคณะก่อนหน้านี้ คณะกำแหงเป็นตอแข็งอย่างแท้จริง สืบทอดเคล็ดวิชาบู๊ฝึกร่าง ได้ทั้งสู้และต้านทาน จัดการยากมาก ฉันต้องเตือนพวกนายไว้ก่อน อย่าคิดว่าผ่านคณะก่อนหน้านี้มาได้ แล้วจะประมาทคณะกำแหง"