เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 297

ลู่ฝานได้ยินถึงตรงนี้ จึงหยิบยาออกมาอีกสองสามขวด "ผมมียารักษาอาการบาดเจ็บ ศิษย์พี่หานเฟิง ศิษย์พี่ฉู่สิง ศิษย์พี่ฉู่เทียน พวกพี่แบ่งกันสิ จากอาการบาดเจ็บของพวกพี่ แค่คืนเดียวก็น่าจะดีขึ้นไม่น้อย"

ฉู่เทียนดันยาไปให้ฉู่สิง "อาการบาดเจ็บฉันหายนายแล้ว ให้ฉู่สิงเถอะ"

หานเฟิงไม่รู้ว่าอะไรคือคำว่าเกรงใจ รีบเอายายัดลงไปในเสื้อทันที

ยัดพลางพูดว่า "ศิษย์น้องลู่ฝาน มีนายอยู่ ไม่ต้องกังวลว่าจะสู้คณะหยินหยางไม่ได้ นักเรียนคนอื่นไม่มีทางได้สวัสดิการแบบเรา ฮ่าๆ บาดเจ็บก็มียากิน!"

ลู่ฝานส่ายหน้าหัวเราะเบาๆ เขาไม่ได้คิดเช่นนี้

อย่างอื่นเขาไม่กล้าพูด แต่เอี๋ยนชิงต้องมีสวัสดิการเช่นนี้แน่นอน ไม่งั้นเอี๋ยนชิงคงไม่มีทางรู้จักพวกเฒ่าประหลาด

ขณะที่ทุกคนกำลังแบ่งยากัน มีลำแสงพาดผ่านท้องฟ้า

เจ้าดำที่หมอบอยู่หน้าประตู เงยหน้าขึ้นมา มองไปยังลำแสง จากนั้นอ้าปากพ่นเปลวไฟดำออกมาราวกับลูกธนูคม

โดนลำแสงเข้าเต็มๆ

ทุกคนเงยหน้ามองไป ลู่ฝานพูดเบาๆ ว่า "สัตว์อสูรหรือเปล่า"

เพ่งมองไปไกลๆ เห็นกระดาษปกคลุมด้วยเปลวไฟร่วงลงมา

อาจารย์อี้ชิงสะบัดมือใช้กระบวนท่า กระดาษโดนดูดเข้ามาในมือเขา เปลวไฟหายไปอย่างไร้ร่องรอย

อาจารย์อี้ชิงขมวดคิ้วมองตัวอักษรด้านบน ไม่นาน อาจารย์อี้ชิงหัวเราะออกมา

"ฮ่าๆ ดูเหมือนครั้งนี้คณะหนึ่งเดียวของเราโด่งดังแล้วจริงๆ"

พูดพลาง อาจารย์อี้ชิงโยนกระดาษมาบนโต๊ะ

หานเฟิงเก็บกระดาษขึ้นมา อ่านออกมาเบาๆ