เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 348

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ สมาธิของลู่ฝานจมดิ่งไปกับการกลั่นยา

ยาชีวิตระดับสี่กลั่นยากตามคาดจริงๆ ตอนนี้ลู่ฝานล้มเหลวไป 7-8 ครั้งแล้ว เปลืองสมุนไพรไปไม่น้อย

ดีที่ตำหนักยาขนาดใหญ่ จึงไม่สนใจสมุนไพรแค่นี้

โดยทั่วไปแค่เป็นสูตรการกลั่นยาสำหรับนักบู๊โดยเฉพาะ สมุนไพรที่ใช้ จึงระดับไม่สูงมาก เป็นสิ่งที่หาได้ในกองสมุนไพร ดังนั้นเปลืองเล็กน้อย ลู่ฝานจึงไม่เจ็บใจมากเท่าไร

ลู่ฝานเร่งเวลาในการกลั่นยา

ด้านนอกมีคนใช้มาเรียกลู่ฝานกินข้าวเย็น

แต่เรียกอยู่พักหนึ่งก็ไม่มีเสียงตอบรับ คนใช้สองคนทำได้เพียงออกไปอย่างไม่พอใจ

เวลาโพล้เพล้ กลางวันถูกแทนที่ด้วยยามค่ำคืน ท้องฟ้ามืดเหมือนโดนหมึกสาด

หวังหว่านได้ยินว่าลู่ฝานปิดประตูไม่ออกมา จึงไม่รบกวนแล้ว แต่เสี่ยวเหวินอดความสงสัยของตัวเองเอาไว้ไม่ได้ วิ่งมาหน้าประตูห้องของลู่ฝาน ทำลับๆ ล่อๆ เพราะอยากดูว่าลู่ฝานทำอะไรอยู่ในห้อง

"หึ ต้องไม่ได้ฝึกอยู่แน่นอน ไม่มีความเคลื่อนไหวของพลังปราณสักนิด"

เสี่ยวเหวินแอบใช้พลังปราณผลักประตูห้องของลู่ฝาน

เธอมองไปรอบๆ ไม่เห็นเงาของลู่ฝาน

"แปลกมาก เขาไปไหนแล้ว"

เสี่ยวเหวินเกาหัว ไม่เข้าใจเล็กน้อย

ลู่ฝานอยู่ในห้องนี้แท้ๆ ทำไมถึงหายไปได้ล่ะ

"คนเลวนี่คงไม่ได้แอบไปทำเรื่องไม่ดีใช่ไหม ฉันบอกแล้วว่าเขาเป็นคนเลว หึ ต้องใช่แน่ๆ ฉันจะไปบอกศิษย์พี่หวัง"

เสี่ยวเหวินกระทืบเท้าแล้วแอบด่า

ตอนกำลังจะออกไป เห็นจุดสีดำกะพริบลอยอยู่ในห้อง

แม้ในห้องมืดไปหมด แต่จุดดำนี้ กลับดำจนผิดปกติ จนทำให้เธอมองเห็น

"เอ๊ะ นี่คืออะไร"

ตอนนี้กระบวนการก่อตัวของยา จะผิดพลาดไม่ได้สักนิดเดียว

ในที่สุดยาเม็ดที่มีเสียงลมฟ้าเบาๆ ก่อตัวขึ้นในหม้อสือฟาง ลู่ฝานตาเป็นประกาย ปราณชี่บนตัวทะลักออกมา

เปลวไฟสีทองร้อนระอุเข้าไปในหม้อสือฟาง ยาแก้สายฟ้าเด้งออกมาพร้อมกับเสียงกรีดร้อง!

กลั่นยาสำเร็จ!

ลู่ฝานคว้ายาแก้สายฟ้าเอาไว้ในมือ หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

มียาแบบนี้อยู่ ผาเหลยถิงพรุ่งนี้ก็ไม่นับประสาอะไร

แม้สายฟ้าฟาดลงมาบนตัว อาศัยยาแก้สายฟ้าเม็ดนี้ ก็สามารถต้านทานได้

ลู่ฝานยิ้มแล้วเก็บยาแก้สายฟ้าลงไปในขวดยา อันที่จริงกลั่นยาชีวิตระดับสี่ออกมาได้ ลู่ฝานก็มีความสุขมากแล้ว

ลู่ฝานเก็บหม้อสือฟาง เตรียมจะออกไป

แต่ขณะนั้น เสียงของเจดีย์เสวียนเก้ามังกรที่อยู่ในตัวดังขึ้น