เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 35

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ พริบตาเดียว ผ่านไปสองเดือนแล้ว

หิมะฤดูหนาวค่อยๆ ละลาย ทุ่งหญ้าสดใส ป่าลึกเขาซีซาน เป็นเดือนฤดูใบไม้ผลิ

ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินอยู่ในป่า มีคำว่าลู่ปักอยู่บนเสื้อ

"คุณชายลู่ฝาน คุณชายลู่ฝาน!"

ชายหนุ่มเดินพลางตะโกนเรียก นี่เป็นวิธีตามหาลู่ฝาน ที่เบื้องบนบอกเขามา แต่เขาตะโกนตลอดทางแล้ว เสียงดังก้องในป่าทึบ แต่ไม่ได้รับการตอบกลับเลย

ชายหนุ่มลูบลำคอ ตะโกนจนคอแห้ง แต่เขาเป็นองครักษ์ตัวเล็กๆ ของตระกูลลู่ เขาต้องทำสิ่งที่ผู้นำตระกูลมอบหมาย ให้สำเร็จ

ตะโกนเรียกต่อไป ทันใดนั้น มีเสียงดังขึ้นที่พุ่มไม้ข้างๆ ชายหนุ่มพูดอย่างตกใจ "ใช่คุณชายลู่ฝานหรือเปล่า"

ยังไม่ทันพูดจบ หมาป่าตาสีฟ้าตัวหนึ่ง กระโดดออกมา

ตัวหมาป่าสูงประมาณคน สีดำทั้งตัว ข้างในตามีแสงสีฟ้า

ชายหนุ่มสะดุ้งโหยง หมุนตัวเอากระบี่ยาวตรงเอวออกมา พละกำลังการต่อสู้ของหมาป่าตาสีฟ้า โตเต็มวัย ทัดเทียมกับนักบู๊ระดับแดนฝึกร่างชั้นหก แต่เขาอยู่แค่ระดับแดนฝึกร่างชั้นสี่เท่านั้น ครั้งนี้ซวยแล้ว

หมาป่าตาสีฟ้าจ้องชายหนุ่มเขม็ง เริ่มเคลื่อนไหวไปรอบๆ อย่างช้าๆ

ชายหนุ่มเหงื่อไหลลงมาจากหน้าผาก การตะโกนเรียกของตัวเอง หาคุณชายลู่ฝานไม่เจอ แต่กลับเรียกหมาป่าออกมา ช่างน่าเศร้าจริงๆ

จู่ๆ หมาป่าตาสีฟ้าพุ่งเข้ามา กระโจนเข้ามาหาชายหนุ่ม แล้วอ้าปากกว้าง

ชายหนุ่มฟาดกระบี่ลงไป แต่พลานุภาพกระบี่ ยังไม่ทันออกมา ตัวกระบี่โดนหมาป่าตาสีฟ้ากัดเอาไว้ จากนั้นใช้แรงสะบัด กระบี่ยาวกระเด็นออกจากมือ

ชายหนุ่มรีบถอยหลัง ไม่มีกระบี่แล้ว เขาต้องใช้แรงมาก ในการจัดการกับหมาป่าตาสีฟ้า

หมาป่าตาสีฟ้าคำรามใส่เขาเบาๆ จากนั้นกระโจนเข้ามาอีกครั้ง

ชายหนุ่มพูดในใจเบาๆ ชีวิตฉันจบแล้ว

ขณะนั้น มีลมแรงพัดมาจากในป่า หมาป่าตาสีฟ้าโดนกระแทกจนกระเด็น ตกลงไปบนพื้น

ชายหนุ่มอึ้งไป หันขวับไปมอง เห็นกิ่งไม้กิ่งหนึ่ง ปักอยู่ที่หัวของหมาป่าตาสีฟ้าอย่างแม่นยำ

สูดหายใจเฮือก ต้องใช้แรงเยอะขนาดไหน ถึงจะสามารถทำได้

ผู้อาวุโสท่านไหน เป็นคนช่วยเขา

ขณะที่ชายหนุ่มกำลังตกตะลึง มีเงาคน เดินออกมาจากในป่า ใบหน้าสง่างาม กล้ามเนื้อแข็งแกร่ง แผลเป็นเต็มตัว มีหินก้อนเล็กๆ แขวนอยู่ที่คอ ต้องเป็นลู่ฝานอย่างไม่ต้องสงสัย

"คุณชายลู่ฝาน คุณคือคุณชายลู่ฝานใช่ไหม"

ชายหนุ่มพูดอย่างตื่นเต้น ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า "ใช่ ฉันเอง นายเป็นคนตระกูลลู่ มาหาฉันทำไม"