เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 34

ลู่ฝานสูดหายใจลึก กินยาเพลิงเข้าไป

ทันใดนั้น ลู่ฝานเห็นเหมือนร่างกายตัวเองโดนไฟเผา มีควันลอยขึ้นมา

ฤทธิ์ยารุนแรง เหมือนน้ำซัดเข้าไปในเส้นลมปราณและกระดูกของเขา ลู่ฝานปรับจังหวะลมหายใจ ทำให้ฤทธิ์ยาเข้าไปทั่วร่างกาย

ลู่ฝานตกอยู่ในสภาวะนี้อย่างเงียบๆ แผลบนตัวค่อยๆ ตกสะเก็ด และสมานเข้าด้วยกัน สุดท้ายเผยให้เห็นผิวชุ่มชื่น แข็งแรง ราวกับลอกหนังออกมาใหม่

ไม่รู้หวูเฉินมายืนอยู่หน้าประตูห้องลู่ฝานตั้งแต่เมื่อไร เห็นอาการของลู่ฝาน หวูเฉินพยักหน้าอย่างพอใจ ปิดประตูให้ลู่ฝานช้าๆ

ลู่ฝานซึมซับฤทธิ์ยาผ่านไปหนึ่งคืน

วันต่อมา แดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่าง มาบนหน้าลู่ฝาน

ลู่ฝานลืมตาช้าๆ เคลื่อนไหวเล็กน้อย ได้ยินเสียงเสียดสีอย่างรุนแรง

เมื่อมองดูดีๆ ตัวเองเหมือนงูลอกคราบ เอาสิ่งน่าเกลียดทิ้งไป ลู่ฝานขยับร่างกายครู่หนึ่ง รู้สึกว่าร่างกายเต็มไปด้วยพลัง

ชกหมัดออกไป มีคลื่นความร้อนออกไป ลู่ฝานชกหมัดไปที่ประตู

ประตูที่ทำจากไม้ โดนหมัดจนทะลุ ทันใดนั้น ไม้ทั้งแผ่นมีควันที่เกิดจากการเผาไหม้ลอยขึ้นมา ขี้เลื่อยที่โดนต่อยจนกระจัดกระจาย กลายเป็นสีดำ

ลู่ฝานยิ้มแล้วมองหมัดตัวเอง สภาพตอนนี้ เป็นการใช้กายทองไฟอาบที่ฝึกถึงระยะรู้ความออกมาอย่างไม่ต้องสงสัย

ลู่ฝานวิ่งออกไปข้างนอก มาที่ด้านล่างน้ำตกอีกครั้ง ฝ่าเท้าเบาดั่งลม ลู่ฝานรู้สึกว่าชี่ของตัวเองเพิ่มขึ้นไม่น้อย ตัวเบาเหมือนรังนก ยืนบนหิน ไม่มีทางลื่นล้มแน่นอน

กระแสน้ำกระทบร่างกาย ครั้งนี้ลู่ฝานนิ่งเหมือนขุนเขา

ลู่ฝานหัวเราะออกมาเสียงดัง ทั้งตัวมีแสงสีแดงสว่างวาบ กายทองไฟอาบออกมา กระแสน้ำผ่านไป ถึงกับเดือดพล่าน

เสียงหัวเราะดังทั่วนภา สั่นสะเทือนเหล่านกนับไม่ถ้วน

ไม่กี่วันต่อมา ลู่ฝานผ่านไปอย่างผ่อนคลายไม่น้อย แม้บางครั้งจะโดนกระแสน้ำซัดจนล้ม แต่น้ำร้อนไม่สามารถทำอะไรเขาได้แล้ว ยังมีความเจ็บปวด แต่ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรมาก

น่าเสียดาย ช่วงเวลาแบบนี้ อยู่ได้ไม่กี่วัน หวูเฉินเห็นว่าการฝึกแบบนี้ ไม่ท้าทายลู่ฝานแล้ว จึงรีบเปลี่ยนวิธีฝึกอีกครั้ง

หวูเฉินเอาเปลวไฟสีม่วง ใส่ลงไปด้านบนน้ำตก ครั้งนี้ น้ำที่ไหลลงไปจากน้ำตก จะกลายเป็นน้ำร้อน ไม่เพียงเท่านี้ หวูเฉินยังเอาของที่เขาเตรียมไว้ในช่วงสองสามวันนี้ออกมา ก้อนหินที่ไม่เป็นรูปเป็นร่าง ถูกลู่ฝานแขวนไว้บนคอ

ทันใดนั้น ลู่ฝานรู้สึกเหมือนร่างกายตัวเอง หนักเป็นพันชั่ง ยกแขนยังลำบากมาก