เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 363

ยิ้มไปเบาๆ ลู่ฝานก็เงยหน้าครั้งสุดท้ายมองดูวิชาสายฟ้าฟาดห้าธาตุบนผนัง

สิ่งพวกนี้ ลู่ฝานไม่ต้องไปจำให้ละเอียดแล้ว ได้สิ่งที่สำคัญที่สุดมาแล้ว เคล็ดวิชาและวิธีการฝึกบนผนังนี้ ล้วนเป็นเศษเสี้ยวของเศษเสี้ยวอีกที

กวาดมองไปทีเดียว พอจำได้พอสมควรแล้ว ลู่ฝานก็หันหลังเดินออกไปด้านนอก

เดินออกมาจากเรือนเก็บหนังสือของคณะฟ้าร้อง ลู่ฝานมองดวงอาทิตย์ รอยยิ้มก็เป็นประกาย

และบนหลังคาที่ไม่ไกลจากเขา อาจารย์ฮั่วซานก็ดูลู่ฝานเดินออกมาอย่างนิ่งๆ

"ไม่ถึงสามชั่วยาม เขาก็ออกมาแล้ว รู้แล้วหรือว่าต้องฝึกอย่างไร หรือว่าถอดใจแล้ว"

อาจารย์ฮั่วซานบ่นพึมพำ ตอนนี้เขาก็มองไม่ออกว่าลู่ฝานเรียนได้หรือยัง

"ไม่สนใจแล้ว จะเรียนได้หรือไม่ได้ ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคณะฟ้าร้องมากนัก คณะหนึ่งเดียวโชคดีไป พวกเขาได้สร้างชื่อเสียงเพิ่ม ดูเหมือนว่า เราคงจะต้องไปเตือนเสวียนเจินเสียหน่อยแล้ว ว่าอย่าประมาทเกินไป เฮ้อ ไปดูหลัวตานก่อนดีกว่า หวังว่าหลัวตานจะอดทนได้ ไม่ทำให้เราผิดหวัง"

อาจารย์ฮั่วซานพูดจบ ร่างก็หายไปจากหลังคา

ในขณะเดียวกัน ที่คณะฟ้าร้อง หลัวตานก็ขังตัวเองอยู่ในห้อง

ห้องของเขาหรูหรา กว้างมาก ของเครื่องใช้ การตกแต่ง ไม้ที่ใช้ ล้วนเป็นของดีทั้งนั้น

แค่หนังที่ปูพื้นก็ยังเป็นหนังสัตว์ ราคาเป็นพันเป็นหมื่น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวกภาพวาดภาพเขียนต่างๆ และขวดหยกขวดยาอีก

แต่ในตอนนี้ ห้องของเขาเละเทะไปหมด

ของในห้องกว่าแปดส่วนถูกเขาขว้างทำลายหมด หลัวตานนั่งลงอย่างตกต่ำ สายตาเหม่อลอย

ความโอ้อวดของเขา ความมั่นใจของเขา ถูกทำลายเป็นผุยผงที่ผาเหลยถิงหมดแล้ว