เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 390

ท่านผอ.ปรายตามองอาจารย์เซินถู "นายกำลังหลอกฉัน หรือจงใจเผยความไม่รู้ของตัวเองออกมา ดูให้ดีเถอะ การยกระดับของลู่ฝาน คงยิ่งใหญ่กว่าที่ฉันจินตนาการเอาไว้ด้วยซ้ำ"

บนลานประลอง ลู่ฝานดึงกระบี่หนักไร้คมออกมา

ช้อนตามองเสวียนเฟิงกับลั่วหยู่ ลู่ฝานพูดว่า "เริ่มได้แล้ว"

เสวียนเฟิงกอดกระบี่ ยังคงไม่ขยับ เหมือนกำลังยืนหลับอยู่ตรงนั้น

ลั่วหยู่ที่อยู่ข้างๆ เปิดพัดแล้วพูดว่า "ลู่ฝาน ได้ยินมานานแล้วว่านายเป็นอัจฉริยะที่แข็งแกร่ง ในรอบร้อยปีของสถาบันสอนวิชาบู๊ วันนี้นายต้องทำให้ฉันได้เห็น ทำให้ฉันได้รู้ว่าอัจฉริยะ มันเป็นยังไงกันแน่"

เมื่อสะบัดพัดเบาๆ รูปดอกไม้ภูเขาแม่น้ำบนพัด เริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย แม้เพียงเล็กน้อย แต่ลู่ฝานก็จับได้

ลู่ฝานทำเป็นไม่เห็น พูดอย่างราบเรียบว่า "ทำให้นายเห็นแน่นอน แต่พวกนายสองคนไม่ลงมือเหรอ"

ลั่วหยู่พูดว่า "สองรุมหนึ่ง ให้ชิงลงมือก่อนอีก ดูไม่มีมารยาทเอาเสียเลย ลู่ฝาน นายเคยได้ยินเสียงภูเขาแม่น้ำหรือเปล่า"

รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นบนใบหน้า ลั่วหยู่ขยับพัดเร็วขึ้น

ลู่ฝานขมวดคิ้วมองเขา แล้วพูดว่า "นายจะพูดอะไรกันแน่"

ลั่วหยู่ขยับมุมปากเล็กน้อย จู่ๆ มีเสียงดังขึ้นข้างหูลู่ฝาน

"ฉันจะบอกว่านายใกล้ตายแล้ว!"

เมื่อพูดจบ ลู่ฝานรู้สึกว่ามีพลังระเบิดข้างหูตัวเอง

เขาไม่รู้ว่าพลังปราณนี้มาจากไหน แต่พลังอันน่ากลัวเข้าไปทั่วร่างกายเขา

ตอนนี้ลั่วหยู่เคลื่อนไหวแล้ว หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

"เขาหมุนน้ำไหล ลมพัดฟ้าด"