เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 417

เอี๋ยนชิงจับกระบี่หนักไร้คมเอาไว้ในมือ ดังคำพูดที่ว่า กระบี่วิเศษมักคู่ควรกับวีรบุรุษ กระบี่ที่ดีขนาดนี้ แน่นอนว่ามันต้องเป็นของเขาอย่างแน่นอน

เอี๋ยนชิงหัวเราะอย่างเย็นชา และเดินมาด้านหน้าของลู่ฝานทีละก้าว

กระบี่หนักไร้คมชี้ไปที่คอหอยของลู่ฝาน เอี๋ยนชิงเอ่ยปากพูดเบาๆ:"ลู่ฝาน ความแค้นระหว่างแกกับฉัน ได้เวลาชำระแล้ว ฉันจะเหลือศพของแกอย่างสมบูรณ์เอาไว้"

ขณะพูด แสงสีทองบนร่างกายของเอี๋ยนชิงก็เคลื่อนไหวทันที

แต่ในเวลานี้ จู่ๆลู่ฝานก็หัวเราะเบาๆออกมา

เอี๋ยนชิงขมวดคิ้วและมองหน้าลู่ฝานแล้วพูด:"แกหัวเราะอะไร?"

ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้ม:"ไม่มีอะไร หัวเราะบ่อยๆทำให้อายุอ่อนเยาว์"

สายตาของเอี๋ยนชิงมีแต่ความโกรธ เด็กหนุ่มคนนี้กำลังจะตายแล้ว แต่ยังกล้ามาล้อเล่นกับเขาอีก

ในเวลานี้ มือของลู่ฝานได้ร่ายคาถาถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว ถ้าเอี๋ยนชิงกลับขยับร่างกายอีก เขาก็จะใช้ห้าธาตุพิฆาตโจมตีอีกครั้งทันที

ในขณะที่เอี๋ยนชิงกำลังจะใช้กระบี่สังหารลู่ฝานนั้น จู่ๆก็มีหลายๆคนปรากฏตัว และมีฝ่าเท้าที่ใหญ่มากๆกระทืบใส่หน้าของเอี๋ยนชิงอย่างจัง

ทำให้ร่างกายของเอี๋ยนชิงปลิวออกไปหลายฟุต และกระแทกกับกำแพงที่อยู่ไกลออกไป

"โอโห แข็งมากๆเลย แม่งเอ๊ย เท้าอันสวยงามของฉัน ทำไมมันถึงเจ็บอย่างนี้

หานเฟิงกอดเท้าตัวเองและกระโดดไปมา เมื่อมองเห็นหานเฟิงปรากฏตัว ทำให้ลู่ฝานอึ้งไปเลย

มือที่ร่ายคาถาอยู่ก็หยุดชะงักทันที

เอี๋ยนชิงรู้สึกโกรธมากๆและลุกขึ้นมา มองหน้าหานเฟิงและตะโกนด้วยความโกรธ

มีแสงสีทองอันน่ากลัวโจมตีออกมา แต่เมื่อพุ่งมาถึงกลางทาง จู่ๆก็โดนรังสีของดาบหยุดเอาไว้

พลังสองอันปะทะกัน จากนั้นพลังก็เปลี่ยนทิศทางแล้วพุ่งไปยังคฤหาสน์อันหนึ่งที่อยู่อีกด้านพร้อมกับเสียงดังสนั่น

ในเวลานี้ มีเสียงอุทานดังขึ้นทันที

"ศิษย์น้องลู่ฝาน ที่เหลือก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเราได้เลย"