เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 464

แววตาของเสี่ยวอู่จ้องไปที่ตันเถียนของลู่ฝานเหมือนเข็ม เขาเห็นแสงเจิดจ้าสะดุดตา ในตันเถียนของลู่ฝาน แปลกประหลาดลึกลับ แสงจ้าจนจะทำให้ตาเขาบอดจริงๆ

เสวี่ยบาเดินเข้ามาพูดว่า “ลู่ฝาน สำนักโลหิตพิฆาตของเรารับเงินมาเพื่องาน ไม่มีคำว่าสุนัขรับใช้ ลู่ฝาน ถ้านายเป็นผู้ชายอย่างแท้จริง เข้ามาสู้กับพวกเรา บุญคุณความแค้นของนักบู๊ เซ็นเอกสารความเป็นตาย ถึงเราท่องไปทั่ว แต่ก็ทำอะไรตามกฎ ถ้านายไม่กล้าเข้ามาสู้สุดชีวิตกับเรา อย่าหาว่าเราโหดเหี้ยมกับตระกูลลู่”

ทันใดนั้นทุกคนมองไปยังลู่ฝาน ลู่เฮ่าหรานดึงปลายเสื้อลู่ฝาน “ลู่ฝาน นายอย่าบุ่มบ่าม”

ลู่ฝานพยักหน้าเข้าใจ “ปู่ ผมเข้าใจ”

ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดเสียงดังว่า “พูดซะเด็ดขาดเป็นธรรม ทำอะไรตามกฎงั้นเหรอ ประเทศอู่อาน รวมถึงแผ่นดินใหญ่ มีผู้แข็งแกร่งคนไหนท้าผู้ที่อ่อนแอกว่าบ้าง ทำเป็นพูดว่าเป็นธรรม ฉันลู่ฝาน ปีนี้อายุยังไม่ยี่สิบปีบริบูรณ์ พวกนายอายุเท่าไร ถ้าทำตามกฎจริงๆ ส่งนักบู๊อายุประมาณยี่สิบปีออกมาสู้กับฉัน ฉันจะสู้ด้วย นักบู๊ที่ฝึกมาสามสิบห้าปีอย่างพวกนาย มาท้าเด็กอายุไม่ถึงยี่สิบแถมยังพูดซะเสียงดัง ไม่กลัวคนจะหัวเราะจนฟันหักเหรอ”

พูดจบ ลู่เฮ่าหรานและคนอื่นหัวเราะออกมาก่อน จากนั้นทหารคุ้มครองเมืองบริเวณรอบๆ ก็หัวเราะออกมาเช่นกัน

สีหน้าเสวี่ยบาไม่สู้ดี โกรธจนอดกัดฟันไม่ได้

ซานเจียวยันที่อยู่ข้างๆ พูดว่า “พี่ใหญ่ ไอ้เด็กนี่น่าโมโหมาก ให้ผมสู้เอง ผมจะฉีกปากสุนัขของมันให้ได้”

เสวี่ยบาพูดว่า “หุบปาก แกดูไม่ออกเหรอ ไอ้เด็กนี่จะทำให้เราโมโห แล้วเข้าไปในเมือง ในเมืองต้องมีกับดักที่อันตรายแน่นอน”

เสวี่ยบาพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “ลู่ฝาน อายุไม่ใช่ข้ออ้าง ถ้านายกล้าจริง มาสู้กับเราสักสิบกระบวนท่า ถ้านายทนจนผ่านสิบกระบวนท่าได้ เรื่องที่นายฆ่ายอดฝีมือห้าคนของสำนักโลหิตพิฆาต จะสิ้นสุดลง ซานเจียวยันพวกนายถอยลงไป ให้ฉันสั่งสอนยอดฝีมืออายุน้อยที่ฆ่าคนสำนักโลหิตพิฆาตของเรา แค่สิบกระบวนท่า นายอย่าพูดว่าผู้ใหญ่รังแกเด็กล่ะ!”

เสี่ยวอู่และคนอื่นยิ้มเย็นชา จากนั้นถอยไปด้านข้าง

หานเฟิงรีบเดินมาจากข้างหลัง “ศิษย์น้องลู่ฝาน อย่าเสี่ยง คำพูดพวกที่ลื่นเป็นปลาไหล ที่ท่องไปทั่วอย่างพวกเขา เชื่อไม่ได้”