เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 463

นอกเมืองเจียงหลิน ยอดฝีมือสำนักโลหิตพิฆาตปรากฏออกมา

ทหารคุ้มครองบนกำแพงเมือง มองผู้ชายกำยำสิบสองคนอย่างตกตะลึง กลิ่นอายเลือดบนตัวพวกเขารุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่าเพิ่งฆ่าคนมา

“ปิดประตูเมือง ปิดประตูเมือง!”

ทหารสองสามคนตะโกนขึ้นมา ประตูเมืองสูงตระหง่านปิดลงช้าๆ

เสวี่ยบาคนที่นำมา มองประตูเมืองปิดลงช้าๆ แต่ไม่มีท่าทีว่าจะเข้าไป

ซานเจียวยันที่ยืนข้างๆ พูดว่า “พี่ใหญ่ ทำไมไม่เข้าไปล่ะ”

เสวี่ยบายังไม่ทันพูดอะไร ชายกำยำที่อยู่ข้างๆ สะบัดมือตบท้ายทอยซานเจียวยัน

“เข้าไปบ้าอะไร ไม่รู้สึกเหรอว่าข้างในผิดปกติ”

ซานเจียวยันลูบหัว พูดอย่างสงสัยว่า “ผิดปกติ ผิดปกติตรงไหน ทำไมผมไม่รู้สึกอะไรเลย”

เสวี่ยบาพูดว่า “เสี่ยวอู่ แกบอกมันว่าผิดปกติตรงไหน”

ชายที่ถูกเรียกว่าเสี่ยวอู่สวมชุดคลุมยาวสีเลือด หัวถูกซ่อนอยู่ในชุดคลุมยาว มีเพียงดวงตาสองข้างโผล่ออกมา

ดวงตาของเขาไม่เหมือนคนทั่วไป เป็นสีขาวทั้งหมด ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีลูกตา แต่ลูกตาของเขาเป็นสีขาวทั้งหมด

แสงริบหรี่ปรากฏอยู่ในดวงตาของเขา

เสี่ยวอู่เงยหน้ามองไปข้างหน้า แล้วพูดว่า “มีค่ายกล ค่ายกลแข็งแกร่งมาก ถ้าเราเข้าไปจะเป็นอันตราย”

ซานเจียวยันอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วพูดเสียงดังว่า “ล้อฉันเล่นเหรอ เมืองเล็กๆ อย่างเมืองเจียงหลิน มีค่ายกลด้วยเหรอ”

เสวี่ยบาพูดว่า “ซานเจียวยัน อย่าพูดไร้สาระ ฉันก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายน่ากลัวข้างใน รอด้านนอกเถอะ ฉันไม่เชื่อว่าลู่ฝานจะไม่ออกมา”

ขณะกำลังพูด ประตูเมืองวุ่นวาย ประตูเมืองที่ปิดอยู่ ถูกเปิดออกช้าๆ

เพราะด้านหลังคือทั้งตระกูลลู่ เขาไม่อยากให้คนตระกูลลู่บาดเจ็บอีก

“น่าขำ ลู่ฝาน นายก็เป็นนักบู๊ พูดไร้สาระได้ยังไง นายกับสำนักโลหิตพิฆาตไม่มีความแค้นกันงั้นเหรอ นายฆ่ายอดฝีมือของสำนักโลหิตพิฆาตไปห้าคน ยังกล้าพูดอวดดี รีบออกมารับความตายซะ อย่าให้เราเข้าไปสังหารอย่างไร้ความปราณีในเมือง!”

ซานเจียวยันชี้ลู่ฝานแล้วพูดเสียงดัง

ลู่ฝานไม่ได้มองเขาสักนิด จ้องไปที่เสวี่ยบา

ลู่ฝานพูดช้าๆ ว่า “ที่แท้สุนัขรับใช้ที่ตระกูลโม่เชิญมา คือยอดฝีมือของสำนักโลหิตพิฆาตเหรอ สำนักโลหิตพิฆาตอันยิ่งใหญ่ กลายเป็นลูกน้องของตระกูลโม่ ทำไมฉันถึงมองไม่ออกนะ”

ซานเจียวยันโมโหจนเดินเข้ามาพูดว่า “ใครเป็นสุนัขรับใช้ของตระกูลโม่! ถ้าไม่ใช่เพราะ ซิง......”

ซานเจียวยันพูดไม่ทันจบ ก็โดนเสี่ยวอู่เอามือปิดปากเอาไว้

“เรื่องบางเรื่อง ไม่สามารถพูดได้”