เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 462

เมื่อพวกเขามาถึงลานหลังบ้าน เห็นลู่ฝานที่อยู่ท่ามกลางแสงสีทอง

“เกิดอะไรขึ้น ลู่ฝานเป็นอะไรไป”

ลู่เฮ่าหรานเพิ่งตะโกนออกมา ทันใดนั้นมีเสียงระเบิดดังขึ้น มีไฟสีทองลุกโชนขึ้นบนตัวลู่ฝาน ลู่ฝานไม่พูดอะไรสักคำ ไม่รู้ว่าบาดเจ็บหรือเปล่า เปลวไฟสีทองเผาพื้นดินจนกลายเป็นสีดำทั้งแถบ ลูกหลานตระกูลลู่พากันส่งเสียงตกใจและถอยหลังกรูด

ลู่เฮ่าหรานกับลู่หาวกำลังจะพุ่งเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่โดนท่านสวินรีบตามมารั้งเอาไว้

“อย่าเข้าไป ลู่ฝานกำลังดูดซับพลัง วิชานี้ของเขาแปลกประหลาดและลึกลับขนาดนี้เชียวเหรอ”

ลู่เฮ่าหรานกับลู่หาวรีบชะงักฝีเท้าลง มองเปลวไฟสีทองสะดุดตาบนตัวลู่ฝาน ลู่เฮ่าหรานพูดว่า “ใช่ นี่คงเป็นวิชาที่เขาได้รับจากสถาบันสอนวิชาบู๊ นับวันลู่ฝานยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ”

ลูกหลานตระกูลลู่ที่อยู่รอบๆ ก็พากันพูดคุยกัน

“เจ้าบ้านลู่ฝานแข็งแกร่งมาก เปลวไฟสีทองนั้นดูเท่มากเลย!”

“เฮ้อ เมื่อไรฉันจะแข็งแกร่งเหมือนเจ้าบ้านลู่ฝานบ้าง ไม่สิ แค่ครึ่งหนึ่งฉันก็พอใจแล้ว”

“ปีนี้เจ้าบ้านลู่ฝานอายุยังไม่ถึง 20 ปีเลยมั้ง เก่งกล้าตั้งแต่อายุน้อย อัจฉริยะแห่งวิถีบู๊”

…...

เสียงพูดคุยดังเข้ามาในหูลู่ฝาน

แต่ขณะนี้ในสมองของลู่ฝาน กลับมีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น นั่นก็คือก่นด่าเจดีย์เสวียนเก้ามังกรในใจ

“ไอ้เก้า ทำไมไม่บอกมาก่อน ฉันเจ็บแทบตาย ให้ตายเถอะ ตอนนี้ฉันไม่กล้าขยับแล้ว”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรหัวเราะเยาะ “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ฉันก็เพิ่งคิดได้ แบบนี้พละกำลังของเจ้านายจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นไม่ใช่เหรอ อีกทั้งเจ้านายยังฝึกวิชาสายฟ้าฟาดห้าธาตุด้วย ครั้งนี้ถือโอกาสฝึกสายฟ้าสีทองไปด้วย”

ลู่ฝานโมโหจนหางตากระตุก ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมอาจารย์หวูเฉินถึงกำชับเรื่องเจดีย์เสวียนเก้ามังกร