เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 471

แสงกระบี่หลายสิบกว่าแสงรวมถึงพวกลู่ฝาน ไล่ตามด้านหลังเสี่ยวอู่กับเสวี่ยบา

แต่ขณะนั้น แววตาทั้งสองข้างของเสี่ยวอู่ขาวโพลน แสงกระบี่หลายสิบแสงหายไปทันทีเกือบครึ่ง

แต่วินาทีต่อมา ดวงตาทั้งสองข้างของเสี่ยวอู่มีเลือดไหลออกมา

หลับตาลง เสี่ยวอู่กับเสวี่ยบาพุ่งออกไปนอกประตูเมือง ตามทางก็ฆ่าทหารคุ้มครองเมืองที่หลบไม่ทันไป 7-8 คน

ตู้ม!

ประตูเมืองครึ่งหนึ่งโดนชนจนแตกเสวี่ยบากัดปลายลิ้นตัวเอง พ่นเลือดสารจำเป็นออกมา

“การหลบหนีโลหิต!”

ทั้งสองคนกลายเป็นแสงโลหิต พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า เหมือนลูกธนูพุ่งออกไปไกล

ลู่ฝานชะงักฝีเท้าที่กำลังไล่ตาม ยกมือพูดว่า “หยุด ไม่ต้องตามแล้ว”

หานเฟิงและคนอื่นหยุดลงทันที มองไปทางที่เสวี่ยบากับเสี่ยวอู่หนีไป หานเฟิงก่นด่าว่า “ไอ้ผี หนีเร็วจริงๆ ศิษย์น้องลู่ฝาน ไม่ไล่ตามไม่ได้นะ เหลือสองคนนี้อยู่เป็นความหายนะ ห้ามให้พวกเขามีชีวิตรอดกลับไป”

ลู่ฝานกำลังจะพูดอะไร แต่เมื่ออ้าปากกลับมีเลือดไหลออกมา

ความอ่อนล้าแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เริ่มมึนหัว

ความคิดสุดท้ายที่เหลือในหัว เขาตะโกนออกมาว่า “ไอ้เก้า ร่างกายฉันเป็นอะไร”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดเบาๆ ว่า “เจ้านาย ควบคุมค่ายกลก็เปลืองพลังเช่นกัน”

ลู่ฝานจะพูดอะไร แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา กลับไม่มีสติแล้ว

ด้านหน้ามืดเป็นแถบ ลู่ฝานเป็นลมล้มลงไป

......

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน โลกเริ่มมีแสงสว่าง

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “ถ้าจัดการนักบู๊แดนปราณชีวิตขั้นต้น คงไม่ใช่แบบนี้ แต่ถ้าอีกฝ่ายอยู่เหนือกว่าขอบเขตที่ค่ายกลจำกัดไว้ คงทำได้เพียงยืมพลังภายนอก อย่างเช่น ปราณชี่ของเจ้านาย พลังของฉัน ประมาณนี้ แต่ไม่ต้องกังวล ฉันควบคุมได้ไม่เลว ไม่มีทางทำให้เจ้านายบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้ แค่พลังหมดเท่านั้น เจ้านาย ดูเหมือนฉันต้องนอนสักระยะ ต่อไปถ้าเจอของดีอย่าลืมปลุกฉัน ฉันต้องการของดี อืม ของดีเยอะๆ”

เสียงของเจดีย์เสวียนเก้ามังกรเบาลงเรื่อยๆ จนแทบจะไม่ได้ยิน

ลู่ฝานถอนหายใจออกมา ไม่ถามอะไรมากอีก

ลู่ฝานมองไปรอบๆ เขาพบว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องตัวเอง

เมื่อกำลังจะลุกขึ้นมา จู่ๆ ประตูถูกเปิดออก

หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา รวบผมเอาไว้ด้านข้าง แต่งกายชุดสีเขียวน้ำเงิน สะบัดแขนเสื้อ ถือกะละมังน้ำ เธอดูบริสุทธิ์น่ารัก

“เธอเป็นใคร”

ลู่ฝานเอ่ยถาม เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้ในตระกูลลู่

หญิงสาวสะดุ้งโหยง จนเกือบทำน้ำหก