เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 472

“เจ้าบ้านฟื้นแล้วเหรอ ดีมากเลย ฉันเป็นสาวใช้ที่เพิ่งมาใหม่ ชื่อ ฉินเอ๋อร์ ตามคุณลู่หงหยู่มาจากหมู่บ้านหลี่”

ลู่ฝานตอบรับ เขารู้จักลู่หงหยู่เป็นลูกหลานที่ไม่ใช่สายเลือดโดยตรงของตระกูลลู่ พูดขึ้นมานับว่าเป็นน้องสาวของลู่เทียนกัง ถือว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา

ฉินเอ๋อร์ยกน้ำเข้ามา บิดผ้าขนหนูเช็ดเหงื่อให้ลู่ฝาน

ตั้งแต่เล็กจนโต ลู่ฝานยังไม่เคยได้รับความรู้สึกที่ถูกปรนนิบัติ เขาก้มลงมอง เขามองผ่านคอเสื้อฉินเอ๋อร์เห็นสิ่งอวบอิ่มด้านในพอดี

แค่กๆ อย่ามองว่าอายุน้อยเลย มีของจริงๆ!

ลู่ฝานเงยหน้าขึ้น อะไรที่ไม่เหมาะสมอย่าไปดู เขามองหน้าฉินเอ๋อร์ ยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันนอนไปกี่วัน”

ฉินเอ๋อร์พูดว่า “สองวันแล้วค่ะ พวกคุณท่านร้อนใจมาก โอ๊ะ ฉันลืมไปเลย เดี๋ยวฉันไปแจ้งพวกคุณท่านค่ะ”

พูดจบ ฉินเอ๋อร์วางผ้าขนหนู รีบวิ่งไปด้านนอก

ลู่ฝานกะพริบตา เพิ่งได้รับการปรนนิบัติจากคนอื่น เฮ้อ หายไปอีกแล้ว

ลู่ฝานค่อยๆ ลุกขึ้น สัมผัสกับสภาพร่างกายตัวเอง

ปราณชี่เบาบาง กล้ามเนื้อฉีกขาด กระดูกมีรอยร้าวเล็กน้อย อวัยวะภายในเคลื่อนตัวเล็กน้อย สรุปว่าไม่เลว

ลู่ฝานสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย เปิดประตูเดินไปข้างนอก

ในลานเล็กๆ ดอกไม้ใบหญ้าเต็มสวน

ระยะเวลาสั้นๆ ไม่กี่วัน ลานบ้านของเขาเปลี่ยนโฉมใหม่ ดูเป็นรูปเป็นร่าง

ลู่ฝานเดินมานั่งบนเก้าอี้หินในลานบ้าน

ค่อยๆเอายาในเข็มขัดออกมากินหนึ่งขวด รู้สึกดีขึ้นมาไม่น้อย

นับของที่อยู่ในเข็มขัดและแหวนอีกครั้ง ไม่น้อยเหมือนเดิม

ลู่ฝานเงยหน้ามองฟ้า สูดอากาศสดชื่น ปราณชี่ในตัวลู่ฝานเคลื่อนไหวตามเส้นทางชีวิตโดยอัตโนมัติ ค่อยๆ เพิ่มขึ้นและแข็งแกร่ง