เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 487

สรุปบท บทที่ 487: เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า

สรุปตอน บทที่ 487 – จากเรื่อง เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า โดย โอหยางวิ่น

ตอน บทที่ 487 ของนิยายใช้ชีวิตเรื่องดัง เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า โดยนักเขียน โอหยางวิ่น เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง

เมฆปกคลุม หอลอยฟ้า

สิ่งที่ปรากฏอยู่ในสายตาคือหอลอยฟ้าเรียงรายกลางอากาศ

ชายคาที่โค้งขึ้นแบบจีน แกะสลักรูปมังกรและหงส์

บันไดหินขึ้นไปยังหอลอยฟ้า

เมื่อมองออกไป เหมือนสู่แดนของเทพเซียน

พื้นดินมีแสงสีทองกะพริบ อักษรยันต์แกะสลักเป็นแถว เมื่อมองดูดีๆ จะพบว่าตัวอักษรพวกนี้ไม่เพียงแต่จะลึกลับ อีกทั้งยังเป็นบทอีกด้วย

ระหว่างประโยคดูเข้ากัน เป็นวิชาบทหนึ่ง

คนใช้หญิงที่เดินเข้ามาก็งดงามจนผิดปกติ

ผู้ชายก็หล่อเหลา ไม่สวมชุดคลุมแบบยาวก็สวมชุดแบบสั้น เผยให้เห็นกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่ง แม้แต่งตัวแบบคนใช้ แต่ไม่สามารถปกปิดความองอาจได้

ขนาดลู่ฝานยังยอมรับ ทำไมผู้ชายพวกนี้เกิดมาหล่อขนาดนี้

ผู้หญิงยิ่งดีเข้าไปใหญ่ แต่งหน้าอ่อนๆ แต่กลับงามจนน่าตกใจ สวมชุดแบบสาวจีนโบราณ รอยยิ้มพวกเธอ กระชากหัวใจได้เลย

ศิษย์พี่หานเฟิงมองจนน้ำลายจะไหลออกมา

ตบไหล่ลู่ฝานไม่หยุด “ศิษย์น้องลู่ฝาน เป็นสถานที่ที่ดีมาก ดีอย่างแท้จริง ในที่สุดฉันก็รู้แล้วว่าทำไมพวกพี่ชายฉันถึงชอบมาที่นี่ ทำไมพวกเขาถึงดูถูกสถานบันเทิงพวกนั้น พระเจ้า ยังดีที่ฉันไม่ได้มอบครั้งแรกของฉันให้พวกผู้หญิงแต่งหน้าหนาเตอะ”

หานเฟิงมัดเชือกกางเกงตัวเอง แล้วสูดหายใจลึก “ศิษย์น้องลู่ฝาน เมื่อถึงพรุ่งนี้ฉันจะเป็นผู้ชายอย่างแท้จริงแล้ว ดีใจกับฉันสิ วางใจเถอะ ฉันจะไม่บอกเรื่องที่นี่กับคนรักของนาย ฉันไม่ปากเปราะหรอก ศิษย์น้องลู่ฝาน นายสนุกได้อย่างสบายใจ”

ถ้าลู่ฝานเชื่อว่าศิษย์พี่หานเฟิงไม่ปากเปราะสิถึงจะแปลก ปากของเขาหลวมเหมือนเชือกมัดกางเกง จะปิดปากเงียบได้ยังไง

ผู้หญิงยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ฉันขอแนะนำตัวเองก่อน ฉันชื่อ หลิ่วหยีเป็นหนึ่งในผู้ดูแลของห้องชั้นยอดคิดว่าทั้งสองท่านคงเห็นแล้ว ห้องชั้นยอดของเรา เป็นห้องชั้นยอดอย่างแท้จริง”

พูดพลาง หลิ่วหยีชี้ไปที่หอบนท้องฟ้า

หานเฟิงยิ้มแล้วพูดว่า “เห็นแล้ว พวกเราเพิ่งเคยเห็นหอลอยฟ้าที่โอ่อ่าแบบนี้เป็นครั้งแรก”

หลิ่วหยีพูดว่า “นี่เป็นความดีความชอบของเจ้าของสวนหอมปาฟาง เขาวางค่ายกลไว้ที่นี่ด้วยตัวเอง เขียนบทวิชาหอมเอาไว้ นั่นก็คืออักษรยันต์ค่ายกลที่สลักอยู่บนแผ่นหินใต้เท้าเรา บทนี้มีพลังลอยขึ้นได้ ถ้ามีคนโชคดีทำความเข้าใจได้ ก็นับว่าเป็นวิชาการช่วยเหลือที่ไม่เลว ทั้งสองท่านลองดูได้”

แววตาลู่ฝานดูสนใจ แต่ความสนใจของหานเฟิงอยู่ที่หลิ่วหยีตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนนี้ยังไม่ละสายตาเลย

ลู่ฝานเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ เขาพบคนแปลกเยอะมาก

มีเสียงเพลงดังมาจากไกลๆ ไม่มีเสียงพิณประสาน เป็นแค่เสียงเพลง แต่กลับทำให้คนรู้สึกเหมือนฟังเสียงธรรมชาติ

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า