เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 491

ลู่ฝานยังไม่ทันพูดจบ เสียงของอู่คงหลิงดังขึ้นอีกครั้ง

“บทเพลงฝันเลือนราง ในใจมีความสงสัยเป็นหมื่นเป็นพัน ยากจะเอ่ยออกมา ความฝันเปลี่ยนแปลงเท่าไร ทางวิถีมีเป็นหมื่นพัน ผ่านไปทางใด”

อู่คงหลิงถามคำถามของตัวเองออกมา

ลู่ฝานหัวเราะทันที ที่แท้เธอหาทางวิถีคลายข้อสงสัย

เมื่อได้ยินคำถามของอู่คงหลิง ลู่ฝานรู้ว่าเธอต้องเจอปัญหาระหว่างฝึกฝนแน่นอน อีกทั้งยังเป็นปัญหาที่เกี่ยวกับการทำความเข้าใจวิถี

ปัญหาแบบนี้ ผ่านยากที่สุด

ไม่สามารถผ่านด้วยพลังที่สะสมมา และก็ไม่สามารถผ่านด้วยแรงภายนอก

เพราะลู่ฝานฝึกทั้งบู๊และชี่ วิถีต่างๆ ที่อยู่ตรงหน้าเขา ล้วนมองได้สองแบบ ดังนั้นเขาไม่เคยพบปัญหามาก่อน

บวกกับที่เขาเคยทำความเข้าใจเขตวิถีแห่งชีวิตของสถาบันสอนวิชาบู๊ อีกทั้งยังมีเขตวิถีธาตุดินของกระบี่หนักไร้คม ที่มอบให้เขาทำความเข้าใจ ดังนั้นอย่างน้อยก่อนถึงแดนปราณฟ้า เขาจึงไม่น่าจะเจอปัญหาอะไรได้

แต่เขาเป็นเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าคนอื่นจะเป็นเช่นนี้เหมือนกัน

อย่างเช่น อู่คงหลิง เห็นได้ชัดว่าเพิ่งเข้าสู่วิถี เจอกับวิถีอะไรบางอย่างท่ามกลางความสับสน แต่มีผ้าบางปิดบังใบหน้าอยู่ จึงทำให้มองไม่ออก

เหมือนกับผ้าบางสีดำที่อยู่บนหน้าเธอ ปกปิดใบหน้าของเธอเอาไว้ มีเพียงใบหน้างดงามเผยออกมาเพียงเล็กน้อย ทำให้คนหงุดหงิดใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

กลุ่มคนด้านล่างขมวดคิ้วครุ่นคิด พยายามคิดเพื่อช่วยหาคำตอบให้อู่คงหลิง

แต่คนพวกนี้พละกำลังอย่างมากแค่ประมาณแดนปราณนอก ไม่ได้มีโอกาสยิ่งใหญ่สามารถทำความเข้าใจวิถีได้เหมือนลู่ฝาน

ไม่แน่คนมากมาย ยังไม่เคยเห็นแม้กระทั่งวิถีบู๊ ตอนนี้กำลังจับต้นชนปลายกันอยู่

นี่คือหนึ่งในเหตุผลที่ลู่ฝานแข็งแกร่งกว่านักบู๊แดนปราณนอกจำนวนมาก เขาสามารถใช้ความอ่อนแอต้านทานความแข็งแกร่ง เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ต่อสู้ข้ามระดับได้

ผลการฝึกตนระดับเดียวกัน คนที่วิถีบู๊แข็งแกร่ง จะสามารถแสดงพลานุภาพของวิชาตัวเองได้ดียิ่งขึ้นและมากขึ้น

จู่ๆ เหอาซิงดีใจเกือบเหลิง หลงระเริง

แต่ลู่ฝานได้ยินคำพูดของเหอาซิง กลับกลั้นขำเอาไว้ไม่ได้

คำพูดนี้ดูมีอะไร แต่ในความเป็นจริงก็แค่พูดไร้สาระ เหมือนไม่ได้พูดอะไรสักนิด

อาจเป็นเพราะเสียงหัวเราะของลู่ฝานดังไปหน่อย จู่ๆ คนรอบๆ มองเขาด้วยสายตาประหลาด

เหอาซิงก็หันมามองลู่ฝานเช่นกัน แววตาดูเย็นชา

“ทำไม คุณชายมีความเห็นอะไรหรือเปล่า”

ลู่ฝานโบกมือไปมา “เปล่าๆ แค่อยากหัวเราะเท่านั้น นายต่อเลย”

เหอาซิงส่งเสียงหึอย่างเย็นชา ขี้เกียจสนใจลู่ฝาน เงยหน้าพูดกับอู่คงหลิงเสียงก้องว่า “คุณหวู่ ฉันคลายความสงสัยให้เธอได้ไหม”