เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 512

ภูเขารายล้อม น้ำใสต้นไม้เขียวขจี เห็นได้ชัดว่าไม่ได้อยู่ในเมือง

ในลานคฤหาสน์มีดอกไม้เพียงชนิดเดียว นั่นคือดอกทิวลิป ออกดอกบานสะพรั่ง ไม่รู้ว่าทำไมฤดูนี้ ถึงมีวิวแบบนี้ด้วย

ผู้อาวุโสปัดฝุ่นบนตัว ราวกับว่าถูกค่ายกลส่งมา มันเปื้อนฝุ่นอย่างไรอย่างนั้น

“เข้าไปสิ ด่านที่สามอยู่ข้างใน ไม่ต้องกังวลเกินไป ด่านที่สามไม่ใช่การต่อสู้ แต่จะพูดว่ายากก็ยาก พวกคุณเข้าไปเถอะ คนที่ไม่เข้าเกณฑ์คนอื่นๆ ถูกส่งออกไปแล้ว ฉันจะรอพวกคุณด้านนอก”

ผู้อาวุโสเอาสองมือไพล่หลัง มองลู่ฝานกับเซี่ยวเอ๋อร์ด้วยรอยยิ้ม

เงยหน้ามองไปข้างหน้า ด้านในมีห้องหนึ่งห้อง ประตูเปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง

ลู่ฝานกับเซี่ยวเอ๋อร์มองหน้ากัน ทั้งสองเดินเข้าไป ตอนที่ผลักประตู มีแสงสีทองจากห้อง ส่องลงมาบนตัวทั้งสองคน

ทันใดนั้น ลู่ฝานรู้สึกถึงปราณยิ่งใหญ่ไหลเวียนอยู่ในตัวเขา แม้ไม่มีท่าทีจะโจมตีใดๆ แต่ระดับความแข็งแกร่งของพลังนี้ ทำให้คนตกใจเป็นอย่างมาก ต้องเป็นพลังของนักบู๊ที่อยู่เหนือแดนปราณฟ้าอย่างแน่นอน พลังแค่นี้ กลับกดดันปราณชี่ในตัวลู่ฝาน จนไม่สามารถขยับได้

ด้านหน้า ผู้อาวุโสเครายาวนั่งอยู่บนเบาะทรงกลม ด้านหลังมีป้ายวิญญาณเรียงเป็นแถว

เดิมที่มีป้ายวิญญาณวางอยู่เต็มห้อง มีป้ายวิญญาณบางส่วนปล่อยแสงบางๆ ออกมา บางส่วนมืดมนไร้แสง ผุพังไปตามกาลเวลา

ผู้อาวุโสเครายาวลืมตาขึ้น เคราด้านหน้าที่ยาวจนถึงพื้น ปกปิดเสื้อเขาไว้

ผู้อาวุโสเป็นคนพิการ ไม่มีแขนไม่มีขา แต่ในตามีประกายที่น่าตกใจ

ทันใดนั้น ลู่ฝานกับเซี่ยวเอ๋อร์รู้สึกว่าปราณยิ่งใหญ่ในร่างกายหายไป

ผู้อาวุโสพยักหน้าพูดว่า “ครั้งนี้มีแค่สองคน ดูเหมือนด่านที่พวกนายเจอคงยาก บอกฉันมาสิว่าพวกนายเจอด่านไหน”

ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบว่า “เขาดาบทะเลเพลิง!”

“อะไรนะ”

ผู้อาวุโสตกใจเล็กน้อย