เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 527

“เด็ดเดี่ยว เมื่อถึงตอนนั้นฉันอยากเด็ดหัวนายด้วยมือฉันเอง คงเป็นเรื่องที่สะใจมาก”

กวนหานยกยิ้มโหดเหี้ยมตรงมุมปาก

มีเกล็ดน้ำแข็งล้อมรอบอยู่บนนิ้ว ดอกเกล็ดหิมะสีฟ้าเบ่งบานอยู่ในมือเขา ในกลีบดอกเป็นเส้นๆ เหมือนเลือด

กวนหานค่อยๆ เอาดอกไม้มาวางหน้าลู่ฝาน

เมื่อเห็นภาพนี้ ผู้อาวุโสในที่นี้สีหน้าเปลี่ยนไป ขนาดหัวหน้าเขตอี้ว์ยังมีความเย็นชาฉายอยู่ในแววตา

“บัวโลหิต คิดไม่ถึงว่ากวนหานจะเอาบัวโลหิตออกมาในงานวันเกิดคุณอี้ว์ เขาบ้าไปแล้วเหรอ”

“เบาๆ หน่อย บัวโลหิตปรากฏออกมา อสูรรายล้อมรอบกาย ลู่ฝานไปล่วงเกินอะไรกวนหาน ทำไมเจอหน้าก็ใช้บัวโลหิตทันที”

“ไม่จบไม่สิ้น ไม่จบไม่สิ้นแน่นอน จะเกิดเรื่องแล้ว!”

…...

ลู่ฝานหยิบดอกไม้ขึ้นมา ดอกบัวเย็นยะเยือกดูงดงามมาก เป็นผลงานศิลปะชิ้นหนึ่งชัดๆ

นี่แสดงว่าพละกำลังของกวนหานอยู่ในระดับแดนปราณชีวิตขึ้นไป ไม่ใช่แดนปราณชีวิตขั้นต้น เขาหยุดอยู่ที่แดนปราณชีวิตมาเป็นเวลานานแล้ว

แต่พละกำลังของเขา ไม่เกินแดนปราณชีวิตขั้นกลางแน่นอน

ดอกบัวดอกนี้ใสมาก แต่ไม่มีเขตวิถีบู๊อยู่ หมายความว่ากวนหานยังไม่ถึงแดนปราณชีวิตขั้นปลาย ที่สามารถใช้พลังของห้าธาตุได้ตามใจปรารถนา

แม้พละกำลังแบบนี้จะแข็งแกร่ง แต่ไม่ใช่ว่าลู่ฝานจะสู้ไม่ได้

ขณะนั้นเจดีย์เสวียนเก้ามังกรที่อยู่ในตัวลู่ฝานพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ให้ฉันเล่นงานเขาไหม พละกำลังของเขาแข็งแกร่งมาก ถึงตอนนั้นฉันกลัวว่าเจ้านายจะเสียเปรียบ”