เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 556

คนเดียวฆ่าคนเป็นร้อย ใต้ตีนเขาหลีซาน ฆ่าคนมากมาย

กระบี่เพียงเล่มเดียวในมือ ต่อกรกับศัตรูเหมือนพันกระบี่

เทพสังหารใบหน้าเย็นชา พันกระบี่เย็นเยือก

แม้แต่ลู่ฝานก็ได้ยินฉายาของกวนหานมาเล็กน้อย ลู่ฝานจำได้ว่าตอนอยู่เมืองเจียงหลินบ้านเกิด ก็ได้ยินฉายานี้แล้ว

จำได้ว่าตอนนั้นเขาฟังมันเป็นนิทาน

ใครจะไปคิด หลังผ่านไปสองสามปี เขาจะเป็นศัตรูกับคนที่อยู่ในตำนานจริงๆ

เซี่ยวเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ ลู่ฝานขยับเข้ามาใกล้ แล้วพูดเบาๆ ว่า “ลู่ฝาน คนอ้วนคนนี้เป็นเถ้าแก่ของลานประลองบู๊ตะวันออก แซ่เจิง คนเรียกกันว่าไอ้อ้วนเจิง ถือว่าเป็นคนที่โดดเด่นคนหนึ่งในเมืองตงหวา!”

ลู่ฝานอมยิ้มแล้วพยักหน้า ตอนนี้เขารู้สึกค่อนข้างเป็นมิตรกับคนอ้วนไปแล้ว

อาจเป็นเพราะคนอ้วนที่เขาเจอในช่วงนี้ล้วนเป็นคนดี อย่างเช่น อาจารย์อี้ชิงกับศิษย์พี่ใหญ่

ไอ้อ้วนเจิงมองกลุ่มคนรอบๆ ที่ส่งเสียงตกอกตกใจ ด้วยสีหน้าพึงพอใจ ยืดพุงตัวเองที่ใกล้จะทำกางเกงแตก ไอ้อ้วนเจิงพูดว่า “ขอไม่พูดไร้สาระละกัน คนที่ต้องการพนัน ตอนนี้สามารถพนันได้เลย ต่อไปลานประลองจะเป็นของคุณชายกวนกับคุณชายลู่ฝาน!”

ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ คิดไม่ถึงว่าจะเอาพวกเขาไปพนันด้วย

กวนหานก็แสยะยิ้มเย็นชา แววตาที่มองไอ้อ้วนเจิงดูไม่เป็นมิตร

รอให้สู้เสร็จ ค่อยคิดบัญชีกับเขา!

กวนหานลุกขึ้นช้าๆ เคลื่อนตัวเพียงพริบตา เหมือนเงามาอยู่ในลานประลองบู๊

ลู่ฝานก็ยืนขึ้นเช่นกัน จู่ๆ ศิษย์พี่หานเฟิงที่อยู่ข้างๆ จับแขนเสื้อลู่ฝานไว้ “ศิษย์น้องลู่ฝาน ถ้าสู้ไม่ไหวให้เรียกฉัน หึหึ ศิษย์พี่รับรองว่าจะช่วยนายฆ่าเขา!”

หัวหน้าเขตอี้ว์ได้ยินคำพูดของหานเฟิงอย่างชัดเจน

หัวหน้าเขตอี้ว์กวาดตามองหานเฟิง จู่ๆ ก็หัวเราะออกมา “คนตระกูลหาน ไม่ได้เจอกันนาน”

หานเฟิงมองหัวหน้าเขตอี้ว์เนิบๆ ไม่ได้พูดอะไร

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “วางใจเถอะศิษย์พี่หานเฟิง ผมมั่นใจ”

พูดพลาง ลู่ฝานหยิบยาออกมาจากในอกหนึ่งเม็ด

ยาเป็นสีขาวดำแวววาว มีกระแสลมหมุนวนอยู่ด้านบน