เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 58

ลู่ฝานมองสุนัขแล้วพูดว่า "วางใจเถอะ ฉันไม่ฆ่าแกหรอก พูดขึ้นมา ครั้งก่อนแกช่วยฉันไว้ครั้งหนึ่ง เหอะๆ ถ้าครั้งก่อนแกพ่นไฟเหมือนครั้งนี้ ฉันคงตายไปแล้ว แกเป็นสุนัขหรือเป็นมังกรกันแน่เนี่ย!"

เหมือนสุนัขเข้าใจคำพูดของลู่ฝาน กลอกตามองบน ขณะนั้น เสียงโครกครากดังออกมาจากท้องสุนัข

ลู่ฝานหัวเราะเสียงดัง

"แกหิวแล้วใช่ไหม"

ลู่ฝานพลิกมือ เอาเนื้อย่างที่เตรียมไว้ในแหวนออกมา ส่งให้สุนัข

สุนัขดมก่อนสองสามที แล้วมองลู่ฝาน เหมือนกับกำลังดูว่ามียาพิษหรือเปล่า

ลู่ฝานเพิ่งเคยเห็นสัตว์อสูรฉลาดแบบนี้เป็นครั้งแรก เขายิ้ม แล้วฉีกเนื้อย่างยัดใส่ปาก เคี้ยวและกลืนลงท้อง

สุนัขเห็นดังนั้น จึงกัดคำใหญ่อย่างโล่งใจ

แม้จะขยับตัวไม่ได้ แต่ยังขยับปากกินได้ ไม่รู้เคี้ยวอย่างไร สุนัขกินอย่างตะกละ จนเนื้อย่างหมดไปหนึ่งชิ้นจากนั้นลู่ฝานเห็นสายตาของสุนัขเปลี่ยนไป เหมือนสัตว์อสูรที่หิวโหยมาก มีแสงสีเขียวสว่างขึ้นมา

ลู่ฝานไม่ต้องพูดอะไรอีก สุนัขกินเนื้อย่างอย่างเอาเป็นเอาตาย กินไปพลาง แรงของมันเริ่มกลับมา ขาหน้าสั้นๆ สองข้าง จับเนื้อย่างแล้วเริ่มกิน

ลู่ฝานมองมัน แล้วยิ้มบางๆ

ไม่นาน สุนัขกินเนื้อย่างชิ้นใหญ่จนหมด ลู่ฝานเอามันวางลงพื้น แล้วพูดว่า "โอเค ถ้าแกเดินได้แล้ว ก็เดินสิ แกไม่ต้องพ่นไฟใส่ฉัน วันนี้โดนแกพ่นจนน่าเวทนาพอแล้ว"

สุนัขฉีกปาก ราวกับกำลังมีความสุข ในปากมีเปลวไฟดำอยู่เล็กน้อย ลู่ฝานรีบเตือนมัน สุนัขก้มหัวลงอย่างว่าง่าย

"ไปเถอะ ไปใช้ชีวิตสัตว์อสูรที่สงบของแก จากความสามารถของแก ไม่แน่ต่อไป อาจเป็นเจ้าแห่งเขาซีซานก็ได้"

ลู่ฝานยิ้มมองสุนัข แล้วพูดกับสุนัข แต่สุนัขกลับไม่มีท่าทีว่าจะไป เบิกตาโตมองลู่ฝาน

ทันใดนั้น สุนัขกัดแขนของลู่ฝาน

ลู่ฝานร้องอย่างตกใจ "อีกแล้วเหรอ ฉันให้แกกิน แกมากัดฉันเนี่ยนะ!"