เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 616

“คุณร้องไห้ทำไม”

ลู่ฝานพูดอย่างสงสัย

อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ยกแขนอันอ่อนแรงขึ้นมาเช็ดน้ำตา “ฉันไม่ได้ร้อง ฉันดีใจ ตอนนี้เจอคนแบบนายน้อยมาก”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “พูดขึ้นมาเธอแก่กว่าผม ร้องไห้สะอึกสะอื้นแบบนี้ดีเหรอ”

อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์หัวเราะทั้งน้ำตา

ลู่ฝานบอกให้เจ้าดำที่อยู่ข้างๆ แบกอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ขึ้นมา

วางอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ลงบนแผ่นหลังกว้างใหญ่ของเจ้าดำ ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน ถ้าไม่ไหวจริงๆ เมื่อเกิดอันตรายขึ้นมา ให้เจ้าดำกับอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์เข้าไปในจวนอากาศธาตุของเขาก็ได้

เจิงหยงเห็นการกระทำของลู่ฝาน ก็พยักหน้าพูดว่า “คุณชายลู่เป็นคนที่เชื่อได้จริงๆ คุณเสี้ยวเอ๋อร์มองนายไม่ผิด”

ลู่ฝานพูดว่า “ฉันแค่ไม่ได้มีนิสัยทิ้งเพื่อน”

อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ได้ยินคำพูดของลู่ฝาน จึงพูดพึมพำออกมาว่า “แค่เพื่อนเหรอ”

การได้ยินของลู่ฝานน่าตกใจมาก เขาได้ยินคำพูดของอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ แต่เขากลับไม่มีท่าทีใดๆ

ฝนยังตกหนักอย่างต่อเนื่อง เสียงฟ้าร้องไม่มีท่าทีจะหยุด

ลู่ฝานหันมองรอบๆ “อยู่ที่นี่นานไม่ได้ แมงมุม งู และสัตว์อสูรพวกนี้ แปดสิบเปอร์เซ็นต์ต้องถูกอะไรดึงดูด ถึงมารวมตัวกันได้ ถ้าเดาไม่ผิด มีความเป็นไปได้สูงว่าเกี่ยวกับเสียงกุยวัวเมื่อกี้”

เจิงหยงพูดอย่างตกใจ “ตอนคุณชายลู่ฝานฝึกฝน ยังได้ยินความเคลื่อนไหวด้านนอกเหรอ”

ลู่ฝานพยักหน้า “ใช่ คุณชายเจิง เราเดินไปข้างหน้ากันเถอะ อย่างน้อยต้องเดินออกจากป่านี้ ทางที่ดีรีบไปชายทะเลให้เร็วที่สุด”

เจิงหยงพูดว่า “ได้ เอาตามที่คุณชายลู่พูด”

ทั้งสองคนตัดสินใจได้ รีบเคลื่อนไหวทันที เจ้าดำที่มีอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์อยู่บนหลัง ตามหลังสองคนไปติดๆ

เดินไปข้างหน้า ลู่ฝานถือกระบี่หนักไว้ในมือ ขจัดสิ่งกีดขวางด้านหน้า