เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 687

ในเวลาเดียวกัน ที่เมืองเจียงหลิน

รถม้าขบวนหนึ่งได้เคลื่อนเข้ามาในตัวเมืองแล้ว โดยรถม้าที่โอ่อ่าหรูหรานี้ เป็นที่ดึงดูดความสนใจของชาวบ้านในเมืองกันอย่างมาก

จากนั้น ชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่มองดูแล้วเหมือนกับเจ้าหน้าที่ของทางราชสำนักก็ได้เดินลงมา

และโบกมือให้กับนายทหารที่อยู่ด้านหลังพร้อมกับพูดขึ้นว่า: “ถือป้ายคำสั่งของฉัน และไปเรียกผู้เฝ้าเมืองแห่งนี้มา! ”

นายทหารรับมอบป้ายคำสั่งแล้วก็เดินไปทันที ส่วนชายวัยกลางคนก็ยืนรออยู่บนถนนที่กว้างขวางอย่างสงบ

ไม่นานนัก ชาวบ้านทั้งหมดในเมืองเจียงหลินก็เห็นรถม้าทีละคันทีละคัน เคลื่อนที่มาอย่างเร่งรีบ

โจวเจิ้นโส่วและคนอื่น ๆ ได้รีบเดินลงมาจากรถม้า ส่วนคนอื่นที่มาพร้อมกันกับเขานั้น คิดไม่ถึงว่ายังมีลู่หมิง ลู่เฟิง คุณท่านจางของตระกูลจาง รวมไปถึงบุคคลที่ยิ่งใหญ่มีหน้ามีตาในเมืองเจียงหลินทั้งหมดด้วย

วันนี้ พอดีว่าเป็นงานฉลองวันเกิดของโจวเจิ้นโส่ว ดังนั้นทุกคนจึงอยู่กันพร้อมหน้า

พลันได้ยินว่ามีเจ้าหน้าที่ระดับสูงมา ทุกคนจึงตามมาด้วยกันทั้งหมด

โจวเจิ้นโส่วรีบเข้ามาด้านหน้าเพื่อแสดงความเคารพ พร้อมกับพูดเสียงดังว่า: “ผู้เฝ้าเมืองเจียงหลิน โจวเซวียนเจี๋ยคารวะผู้แทนราชสำนัก”

ผู้แทนคนนี้ไม่ใช่ผู้แทนธรรมดา โดยเป็นถึงเจ้าหน้าที่ที่ทางราชสำนักส่งมาโดยตรง เพื่อถ่ายทอดคำสั่งต่าง ๆ ของทางราชสำนัก ซึ่งมีตำแหน่งราชการที่สูงกว่าผู้ตรวจการระดับต่ำทั่วไป และแน่นอนว่ามีตำแหน่งสูงกว่าผู้เฝ้าเมืองมากทีเดียว

ชายวัยกลางคนพยักหน้า สะบัดมือพร้อมกับนำราชโองการออกมา ยกชูขึ้น และพูดว่า: “โจวเซวียนเจี๋ย แห่งเมืองเจียงหลิน สร้างบุญปการมากมายในการปกครองบ้านเมือง จึงมีคำสั่งให้เลื่อนตำแหน่งเข้าสู่ตำหนักบุ๋นบู๊ ถือครองปากกาหยก โดยจะเข้ารับตำแหน่งตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”

โจวเจิ้นโส่วตกใจขึ้นอย่างกะทันหัน นี่ไม่ใช่ว่าได้รับการเลื่อนขั้นแล้วเหรอ?

ตำหนักบุ๋นบู๊นั่นอยู่ในเมืองหลวงเลยนะ!

เขาได้รับการเลื่อนขั้นไปอยู่ที่เมืองหลวงแล้ว!

ชายวัยกลางคนได้ส่งมอบราชโองการให้กับโจวเจิ้นโส่ว พร้อมกับพูดขึ้นด้วยท่าทางอิจฉาว่า: “โจวเจิ้นโส่ว มีชีวิตที่ดีจริง ๆ เลย ผู้เฝ้าเมืองที่มีอายุก่อนที่จะถึงห้าสิบปี สามารถเลื่อนขั้นเข้าสู่ตำหนักบุ๋นบู๊ได้นั้นมีจำนวนไม่มากนัก แน่นอนว่า ปฏิบัติหน้าที่ไปอีกไม่กี่ปี ตำแหน่งหัวหน้าเขต ก็คงจะมีชื่อของโจวเจิ้นโส่วปรากฏอยู่เป็นแน่”

โจวเจิ้นโส่วตื่นเต้นดีใจจนร่างกายสั่นเทาไปหมดแล้ว

แต่เขาก็ยังไม่ค่อยเข้าใจว่า นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

ทำไมถึงได้รับการเลื่อนขั้นที่น่าแปลกเช่นนี้!

“ขอสอบถามท่านผู้แทนหน่อยว่า ผู้ใดกันที่สนับสนุนให้ฉันได้เลื่อนขั้น”

ชายวัยกลางคนพูดขึ้นว่า: “ไม่มีใครสนับสนุนให้นายได้เลื่อนขั้นหรอก เป็นเพราะผลงานความดีความชอบของนายเองทั้งนั้น และขอถามหน่อยว่าผู้รับผิดชอบของตระกูลลู่ที่อยู่ในเมืองนี้อยู่ที่ไหน? ”

ลู่เฟิงกับลู่หมิงตกใจขึ้นเล็กน้อย แล้วทั้งสองคนก็เดินออกมา

ลู่เฟิงพูดขึ้นว่า: “อยู่นี่ ท่านมีรับสั่งอะไรเหรอ”

ลู่เฟิงสูดหายใจลึก และโบกมือไปมาพร้อมกับพูดขึ้นว่า: “ไปไป วันนี้ตระกูลลู่จัดงานเลี้ยงฉลอง ขอเชิญทุกท่าน มาเข้าร่วมงานกันนะ! ”

ทุกคนพลันหัวเราะขึ้น แม้แต่โจวเจิ้นโส่วเองก็พยักหน้าและพูดขึ้นว่า: “จะไปเดี๋ยวนี้ จะไปเดี๋ยวนี้เลย”

คนกลุ่มหนึ่งพากันโอบล้อมลู่เฟิงและเดินกลับพร้อมกัน ประชาชนทั้งเมืองเจียงหลินต่างก็ครึกครื้นเฮฮากันมากทีเดียว

ปากต่อปาก เล่าต่อ ๆ กันไป ไม่นานนัก ผู้คนกว่าครึ่งเมือง ต่างก็รับทราบว่า เมืองเจียงหลินจะเปลี่ยนชื่อเป็นเมืองลู่แล้ว!

ลู่หมิงยังคงตื่นตกใจอยู่กับที่ พร้อมกับพูดพึมพำไม่หยุด

“ผู้ตรวจการชั้นกลาง กุยวัว เมืองลู่......”

ลู่หมิงดวงตาเป็นประกาย หัวเราะและพูดขึ้นว่า: “ลู่ฝานอ่ะ ลู่ฝาน เป็นจริงที่ว่าเมื่อตระกูลลู่อยู่ในมือของนายนั้นถึงจะเจริญรุ่งเรือง ฉันนับถือ ฉันนับถือโดยสิ้นเชิง! ”

ลู่หมิงเงยหน้าหัวเราะขึ้น ราวกับเป็นคนบ้าอย่างไรอย่างนั้น หัวเราะจนถึงขนาดโน้มเอนตัวไปมา

ประชาชนโดยรอบ กลับไม่ได้หัวเราะเยาะเขา เพราะพวกเขารู้ว่าลู่หมิงสมควรที่จะหัวเราะดีใจ

ไม่ว่าตระกูลใดที่เผชิญกับเรื่องราวแบบนี้ ก็สมควรที่จะหัวเราะดีใจอย่างที่สุด

เรื่องของลู่ฝานนั้น ได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองเจียงหลินอีกครั้ง