เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 723

เมื่อดูป้ายคำสั่งอย่างละเอียด ผู้เฝ้าเมืองซ่งรีบยกมือพูดว่า “เดี๋ยวก่อน!”

องครักษ์ทั้งหมดหยุดลงทันที อันที่จริงดูเหมือนแค่พวกเขาแสร้งทำไปงั้น แววตาของลู่ฝานเมื่อกี้ ทำให้พวกเขาหวาดกลัวกันหมดแล้ว

“ที่แท้ท่านผู้ตรวจการมานี่เอง เสียมารยาทแล้ว!”

ผู้เฝ้าเมืองซ่งสะกดอารมณ์โกรธเอาไว้

ผู้ตรวจการชั้นล่างมาถึงเมืองหยุนไห่ กลับไม่มีใครส่งจดหมายให้เขา มีคนจงใจเล่นงานเขาเหรอ

ไม่ว่ายังไง พูดกันตามระดับขั้น เขากับผู้ตรวจการชั้นล่างไม่ต่างกันเท่าไร ผู้เฝ้าเมืองซ่งต้องมีน้ำเสียงอ่อนลง เขาเดินลงมาข้างหน้าลู่ฝาน “ขอทราบได้ไหมครับว่าท่านผู้ตรวจการมาเมืองหยุนไห่ทำไม”

ลู่ฝานเก็บป้ายคำสั่งแล้วพูดอย่างราบเรียบว่า “ฉันจะทำอะไร นายไม่มีสิทธิ์รู้ แต่ตอนนี้ฉันต้องการให้นายช่วยฉันค้นหาคนคนหนึ่ง”

ผู้เฝ้าเมืองซ่งฝืนยิ้มออกมา สะบัดมือบอกให้คนแบกคุณชายสามที่นอนอยู่บนพื้นออกไป

“หาคนเหรอครับ ง่ายมาก บอกชื่อผมมาได้เลย แค่เป็นคนในเมืองหยุนไห่ ไม่มีใครที่ผมหาไม่เจอ”

ลู่ฝานพูดว่า “งั้นก็ดี ฉันต้องการหาผู้หญิงที่ชื่อว่าหลิงเหยา”

ผู้เฝ้าเมืองซ่งขมวดคิ้ว พึมพำสองสามครั้ง

“หลิงเหยา ชื่อนี้......”

จู่ๆ เหมือนผู้เฝ้าเมืองซ่งคิดอะไรออก แววตาเขาเปลี่ยนไปทันที สีหน้าที่เปลี่ยนไปของเขาอยู่ในสายตาของลู่ฝานกับหานเฟิง คนโง่ก็ดูออกว่าผิดปกติ

“ขอโทษด้วยครับ ในเมืองหยุนไห่ไม่มีคนคนนี้ ท่านผู้ตรวจการไปหาที่อื่นเถอะครับ”

ผู้เฝ้าเมืองซ่งกำลังจะหันหลังกลับไป

เหมือนชื่อของหลิงเหยา คือการละเมิดข้อห้ามอย่างไรอย่างนั้น

เสียงของลู่ฝานทุ้มต่ำลง

“ผู้เฝ้าเมืองซ่งจะไม่บอกฉันสินะ”

ลู่ฝานพูดพลาง บนตัวมีความอาฆาตทะลักออกมา

กลิ่นอายอันดุดันเฉียบคม ราวกับมีดแหลมนับไม่ถ้วนอยู่ด้านหลังผู้เฝ้าเมืองซ่ง ทำให้เขาไม่หันมาก็ไม่ได้

ผู้เฝ้าเมืองซ่งถอยหลังอย่างระวัง องครักษ์ข้างๆ คุ้มครองเขาไว้ด้านหลัง

“เด็กน้อย อย่าได้คืบจะเอาศอก เห็นแก่ที่นายกว่าจะได้ตำแหน่งผู้ตรวจการชั้นล่างมาไม่ใช่เรื่องง่าย เรื่องวันนี้ฉันจะไม่ถือสาเอาความนาย นายทำตัวดีๆ ในเมืองหยุนไห่ อย่าหาเรื่องอีก ฉันจะไม่แตะต้องนาย ไม่งั้นอย่าคิดว่าตำแหน่งผู้ตรวจการจะทำให้ฉันกลัวได้ ฉันจะบอกให้นะในเมืองหยุนไห่ ฉันคือผู้เฝ้าเมือง!”

ผู้เฝ้าเมืองซ่งอกผายไหล่ผึ่ง สีหน้าชั่วร้าย

ลู่ฝานออกคำสั่ง เจ้าดำพ่นเปลวไฟดำออกจากปาก

มีสีขาวผสมอยู่เล็กน้อย ทุกที่ที่เปลวไฟของเจ้าดำผ่านไป ไม่มีใครต้านทานได้

นักบู๊แดนปราณนอกที่เพิ่งพุ่งเข้ามาสามคน โดนไฟเผากลับไป

เสียงร้องโอดครวญดังขึ้น ผู้เฝ้าเมืองซ่งเห็นแล้วถึงกับช็อก

“หยุด หยุด!”

ผู้เฝ้าเมืองซ่งพูดออกมา

ลู่ฝานยกมือขึ้นเบาๆ เจ้าดำจึงหยุดลง

ใบหน้าของผู้เฝ้าเมืองซ่งมีเหงื่อ ตอนนี้แววตาที่เขามองลู่ฝานเหมือนเห็นผี

ความหวาดผวา ความกลัวเต็มใบหน้าเขา เขารู้แล้วว่าทำไมทั้งสองคนถึงกล้าบุกเข้ามาในจวนผู้เฝ้าเมืองของเขา

“นายชนะแล้ว ท่านผู้ตรวจการ นายชนะแล้ว ผมจะช่วยคนายหาคน!”

ลู่ฝานเดินเข้ามา จ้องตาผู้เฝ้าเมืองซ่งแล้วพูดว่า “ฉันให้เวลานายหนึ่งก้านธูป พาฉันไป!”