เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 744

งูขนาดประมาณหนึ่งฟุตมีเกือบร้อยตัว น่าขยะแขยงเป็นอย่างมาก

หลิงเหยาเดินเข้ามาดู “วิชาคุมวิญญาณ นี่เป็นวิชาของผู้ฝึกฝนชั่วร้าย ลู่ฝาน เขาโดนคนควบคุมด้วยวิธีนี้ เขาเป็นแค่หุ่นเชิดร่างคนเท่านั้น”

ลู่ฝานขมวดคิ้ว เขาคิดไม่ถึงว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้

ป้ายจิตใจเต๋าสำนักมารที่อยู่ในแหวนเริ่มสั่นไปมา

เห็นได้ชัดว่าออร่าชั่วร้ายบนตัวสิบสามรุนแรงมาก ไม่ใช่วิธีธรรมดา

“นายโดนคนควบคุม ไม่สามารถทำอะไรได้เหรอ”

ลู่ฝานถามออกมา

สิบสามตอบว่า “ใช่”

ลู่ฝานคิดถึงวันที่อยู่ในคุกใต้ดิน ภาพที่นักบู๊พวกนั้นสู้พวกเขาไม่ได้แท้ๆ แต่ยังเข้ามาสู้สุดชีวิต ขนาดนักบู๊ที่โดนหานเฟิงกดอยู่บนพื้นแล้วยังขัดขืน

ลู่ฝานถามต่อ “คนอื่นก็เหมือนกันเหรอ”

สิบสามตอบว่า “ใช่”

ลู่ฝานทอดถอนใจ มองสิบสามแล้วพูดว่า “ที่แท้นายเป็นแค่คนที่น่าสงสาร หน่วยกล้าตายหรือไม่ก็เครื่องมือที่โดนคนชุบเลี้ยงขึ้นมา”

สิบสามไม่พูดอะไร มองลู่ฝานด้วยแววตาว่างเปล่า

ในแววตาของเขา ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ไม่ร้องขอชีวิต ไม่ร้องขอความตาย

ลู่ฝานมองงูกับรอยแผลเป็นบนตัวเขา แล้วครุ่นคิดเงียบๆ

วิธีที่ดีที่สุดคือการฆ่าเขา เมื่อแก้ไขปัญหาหลักได้ ปัญหาอื่นก็จะสิ้นสุดลงไปด้วย แต่ลู่ฝานคิดว่าตัวเองทำไม่ได้

ถ้าเขาไม่รู้ว่าสิบสามที่อยู่ตรงหน้าเป็นแค่คนที่น่าสงสาร ไม่แน่เขาอาจตบอีกฝ่ายตายด้วยฝ่ามือเดียว แต่ตอนนี้ลู่ฝานไม่มีความคิดนั้นแล้ว

ลู่ฝานหันมาพูดกับหลิงเหยาว่า “หลิงเหยา เธอคิดว่าไง”

หลิงเหยากัดปากพูดว่า “เขาดูน่าสงสารมาก อีกทั้งตอนจับฉัน เหมือนเขาไม่ได้ทำอะไรฉัน พวกเลวคนอื่น รวมไปถึงซ่งจง คิดไม่ดีกับฉัน แต่เขาเอาแต่ยืนเงียบอยู่ตรงมุม”

ลู่ฝานพอเข้าใจความคิดของหลิงเหยา