เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 76

ลู่เฮ่าหรานขมวดคิ้ว "ไม่ต้องการยาวิเศษ สมบัติจริงๆ เหรอ ถึงสนิทกันแค่ไหน เชิญคนมาช่วย ก็ทำลายกฎไม่ได้หรอกนะ ไม่งั้น ถึงเขาไม่พูดอะไร แต่ในใจต้องรู้สึกว่าเราละเลยเขา ลู่ฝาน ฉันตามนายไปเชิญเขามาคุยที่ตระกูลดีกว่า แบบนี้ดูจริงใจมากกว่า"

ลู่ฝานรีบพูดว่า "ปู่ ไม่ต้องไปจริงๆ ครับ เขาไม่ยอมมาจริงๆ ถ้ามาได้ คงมานานแล้ว ผมเอาของไปก็พอครับ เขา....เขาเป็นคนแปลกๆ ถูกชะตาถึงจะช่วย ถ้าเป็นคนอื่น ถึงให้สมบัติมากขนาดไหน เขาก็ไม่ช่วย ปู่เชื่อผมสักครั้งเถอะ ให้ผมไปก็พอแล้ว"

ลู่เฮ่าหรานมองสายตา "จริงจัง" ของลู่ฝาน พูดอย่างเหนื่อยใจว่า "งั้นก็ได้ นายไปละกัน จำไว้ให้ดี ห้ามเรียกร้อง เพราะเราขอความช่วยเหลือจากเขา ถ่อมตนเข้าไว้"

ลู่ฝานพยักหน้า ลู่เฮ่าหรานพูดว่า "โอเค เราไปเอาสมุนไพรกันเถอะ"

ลู่เฮ่าหรานพาลู่ฝานเดินไปข้างนอก ไม่นาน ลู่หาวเอาสมุนไพรที่สามารถหามาได้ เทลงเต็มเกือบครึ่งลานบ้าน ลู่เฮ่าหรานเอาสมุนไพรที่ดูไม่ค่อยได้เรื่อง ทิ้งไปทั้งหมด ขาดไปใบเดียว ก็ใช้ไม่ได้

เรื่องเกี่ยวกับความรุ่งเรืองของตระกูล ลู่เฮ่าหรานจริงจังอย่างเห็นได้ชัด หาเจ้าของร้านยามาสองคน หลังจากดูผ่านตาทั้งหมด จึงให้ลู่ฝานเริ่มเลือก

ลู่ฝานเลือกบางส่วน ไม่สามารถเอาสมุนไพรเก็บเข้าไปในแหวนต่อหน้าพ่อได้ ดังนั้นจึงห่อเป็นห่อใหญ่ ม้วนมันอย่างไม่สนใจ แบกไว้ แล้วเดินออกไป

ลู่เฮ่าหรานยังไม่วางใจ จะต้องใช้รถม้า คุ้มครองลู่ฝานออกจากประตูเมือง ไปที่ตีนเขาซีซาน

ลู่ฝานเกลี้ยกล่อมอยู่หลายครั้ง ในที่สุดก็กล่อมให้ลู่เฮ่าหรานกลับไปได้

ลู่ฝานถอนหายใจอย่างโล่งอก พูดกับเจ้าดำที่อยู่บนไหล่ว่า "รู้อย่างนี้ ฉันไปหาสมุนไพรมาเองดีกว่า จะได้ไม่ต้องทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่แบบนี้"

เจ้าดำเอาแต่จะมุดเข้าไปในห่อผ้า ไม่นาน จึงเกี่ยวสมุนไพรออกมาได้ต้นหนึ่ง อ้าปากกินเข้าไป

แต่กินได้สองคำ เจ้าดำพ่นสมุนไพรออกมา ทำท่าพะอืดพะอม

ลู่ฝานหัวเราะแล้วมองเจ้าดำ "สัตว์อสูรอื่นๆ เติบโตจากการกินสมุนไพร จะปกป้องยังไม่ทัน ดูแกสิ เลือกกินไปซะแล้ว มีให้กินก็ไม่กิน"

ลู่ฝานพูดพลาง เอาสมุนไพรเก็บเข้าไปในแหวน แล้วเดินขึ้นไปบนเขา

ไม่นาน ลู่ฝานกลับมาริมน้ำตก หวูเฉินมองลู่ฝานเดินมาจากไกลๆ แล้วพูดว่า "มาแล้วเหรอ เริ่มฝึกกันเถอะ"

ลู่ฝานเดินมาหน้าหวูเฉิน เอาสมุนไพรออกมาก่อน แล้วพูดว่า "อาจารย์ วันนี้ไม่ฝึกก่อน ผมจะกลั่นยาให้ตระกูลสักหน่อย"

หวูเฉินเลิกคิ้วขึ้นมองลู่ฝาน "นายไม่ได้บอกคนในตระกูลใช่ไหม ว่านายเป็นผู้ฝึกชี่"

ลู่ฝานพูดว่า "ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมคงไม่มาหลบกลั่นยาบนเขาหรอกครับ"

พูดจบ ลู่ฝานเอาหม้อไฟบุ๋นออกมา

หวูเฉินพูดว่า "ไม่ก็ดีแล้ว กลั่นยาสิ นายจะกลั่นยาอะไรล่ะ"

ลู่ฝานพูดว่า "ยาที่สามารถช่วยให้นักบู๊ของตระกูล ยกระดับพละกำลังได้ ผมกะจะกลั่นยารวมพลัง"

พูดจบ ลู่ฝานเอาสมุนไพรวางเต็มพื้น เขาไม่ค่อยรู้ยาที่ช่วยยกระดับพละกำลัง ให้นักบู๊สักเท่าไร ยารวมพลังเป็นหนึ่งในนั้นพอดี เดิมทีลู่ฝานเคยกิน ประสิทธิภาพไม่เลว เพราะสูตรยาที่หวูเฉินให้เขา ส่วนใหญ่เป็นสูตรยา ยกระดับพลังชี่ ให้นักบู๊ใช้ได้น้อยมาก

หวูเฉินคอยแนะนำอยู่ข้างๆ "น้ำน้อยไป เพิ่มอีกนิด"

ลู่ฝานได้ยิน จึงเติมเข้าไปอีก ไม่นาน การผสานจึงสำเร็จ

ตอนเห็นสีที่ตัวเองต้องการปรากฏขึ้นมา ลู่ฝานเอามันโยนเข้าไปในหม้อไฟบุ๋น

จากนั้นกระตุ้นปราณชี่ เริ่มกลั่น

การกลั่นครั้งนี้ ใช้เวลาหนึ่งชั่วยาม มีเสียงดัง ออกมาจากในหม้อไฟบุ๋น

ลู่ฝานเปิดหม้อ ยาเม็ดหนึ่งเด้งออกมา

ยาเม็ดกลม มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ออกมา รอยยิ้มเต็มหน้าลู่ฝาน แค่เริ่มก็ดีแล้ว วันนี้ถือว่าไม่เลว

หวูเฉินพยักหน้าแล้วพูดว่า "ถือว่าไม่เลว นายกลั่นต่อสิ ระวังด้วย เมื่อกี้ผสมผงยาน้อยไปหน่อย มีสมุนไพรสองชนิดที่เผานานไป ระวังเรื่องอุณหภูมิของเปลวไฟและน้ำด้วย ทำต่อเถอะ!"

ลู่ฝานเก็บยา พยักหน้าตอบรับ แล้วกลั่นยาต่อ

ยารวมพลังออกมาจากเตาอย่างรวดเร็ว