เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 809

ลู่ฝานกับหานเฟิงก็ไม่มีทีท่าว่าจะให้เธอกินอาหาร ต่างคนต่างกิน ไม่นานเสือทั้งตัวก็เหลือแค่ชิ้นเดียว

หลิงเหยาเอาเนื้อชิ้นสุดท้ายขึ้นมา แล้วพูดว่า “ลู่ฝาน ให้เธอกินหน่อยไหม”

ลู่ฝานมองศิษย์พี่หานเฟิง หานเฟิงรีบพูดว่า “กินอะไรล่ะ เธอไม่ใช่พวกเดียวกับเรา ถ้ากินไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวฉันช่วยกินเอง”

หลิงเหยาขมวดคิ้วพูดว่า “แต่ฉันคิดว่าเธอน่าสงสารมาก”

พูดพลาง หลิงเหยาลุกขึ้นเดินไปทางสุ่ยเชียนโหรว ยิ้มอบอุ่นแล้วพูดกับสุ่ยเชียนโหรวว่า “คุณหนูสุ่ยหิวแล้วใช่ไหม มากินเนื้อย่างสิ”

สุ่ยเชียนโหรวลืมตาขึ้น ใบหน้ายังคงเย็นชา

จู่ๆ สุ่ยเชียนโหรวปัดเนื้อในมือหลิงเหยาทิ้ง แล้วพูดเย็นชาว่า “ของข้างทางแบบนี้ เป็นอาหารคนเหรอ”

ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ หานเฟิงลุกขึ้นพูดว่า “เลว ผู้หญิงบ้า เธอไสหัวไปตอนนี้เลย รีบไปเลย จะฆ่าตัวตายก็ไปฆ่าตัวตายไกลๆ”

หลิงเหยาไม่ได้โกรธ รีบเก็บเนื้อขึ้นมาปัดฝุ่นด้านบน แล้วพูดว่า “ไม่กินก็อย่าทิ้งสิ เนื้อย่างดีขนาดนี้ น่าเสียดายแย่”

เมื่อพูดจบ หลิงเหยามองสุ่ยเชียนโหรว ความสงสารในแววตาทำให้สีหน้าสุ่ยเชียนโหรวไม่สู้ดีทันที

คำพูดของหานเฟิง เหมือนมีดแทงลงบนใจสุ่ยเชียนโหรว ทำลายความเย่อหยิ่งสุดท้ายของเธอจนแหลกเป็นผุยผง

สุ่ยเชียนโหรวตะโกนว่า “หานเฟิง นายอยากให้ฉันตายใช่ไหม ได้ ฉันจะพังพินาศไปพร้อมนาย!”

พูดจบ พลังปราณพุ่งขึ้นมาบนตัวสุ่ยเชียนโหรว เดิมทีเธอบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว ฝืนเคลื่อนไหวพลังปราณ คือพยายามสุดกำลังแล้ว

“พอแล้ว!”

ลู่ฝานแผดเสียงเบาๆ แล้วใช้ปราณชี่

พลังฟ้าดินรอบๆ ถูกกำจัดออก ทำให้สุ่ยเชียนโหรวรู้สึกว่ารอบตัวมีเพียงความว่างเปล่าทันที

ลู่ฝานมองสุ่ยเชียนโหรวแล้วพูดว่า “คุณหนูสุ่ย เป็นคนอย่าทำอะไรเกินไป!”