เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 810

หลังผ่านไปไม่กี่วัน ที่สถาบันสอนวิชาบู๊

ล่างเขาอวิ๋นซาน ลู่ฝานถอนหายใจ “ในที่สุดก็กลับมาถึงแล้ว”

หานเฟิงที่อยู่ข้างๆ หัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่รู้พวกศิษย์พี่ฉู่สิงกลับมาหรือยัง หรือพวกเราจะกลับมาเร็วสุด”

ทั้งสองคนเดินขึ้นไปบนเขา เจ้าดำโดดไปมาบนไหล่ทั้งสองคนไม่หยุด

หลิงเหยาไม่ได้เดินข้างทั้งสองคน เพราะกลับมาสถาบัน หลิงเหยาต้องกลับคณะสงบใจก่อน

ตอนนี้คนที่ตามหลังลู่ฝานคือศิษย์พี่หานเฟิง สิบสาม รวมไปถึงสุ่ยเชียนโหรว

ใช่แล้ว ผู้หญิงดื้อดึงคนนี้ตามพวกเขากลับมาสถาบันสอนวิชาบู๊

พูดขึ้นมาหลายวันมานี้สุ่ยเชียนโหรวก็ลำบากลำบนมาเยอะ

อันดับแรกคือเธอไม่มีเงินติดตัว

อาจเป็นเพราะนิสัยคุณหนูทำให้เป็นแบบนี้ เธอจึงไม่พกเหรียญทองติดตัว ขนาดบัตรผลึกหินยังไม่มีเลย

เธอคิดจะเอายาเม็ดจ่ายแทนเงิน แต่น่าเสียดาย คนทั่วไปในตลาด มีไม่กี่คนที่รู้จักยาเม็ด เห็นผมเผ้ายุ่งเหยิงกับเสื้อผ้ามอมแมมของเธอ ใครจะกล้าเชื่อเธอล่ะ ล้วนคิดว่าเธอเป็นบ้า

ดังนั้นตอนพวกลู่ฝานกินอะไรกันที่ตลาด เธอจึงทำได้เพียงมอง ตอนพวกลู่ฝานเข้าพักในโรงแรม เธอทำได้เพียงรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ข้างนอก

หลายครั้งที่หลิงเหยาจะช่วยเธอ แต่เธอก็ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

ลู่ฝานคิดมาตลอดว่าความเย่อหยิ่งที่ไม่จำเป็นแบบนี้ เป็นท่าทางที่น่าเศร้ามาก มีแต่ทำให้คนรู้สึกว่าทั้งน่าสงสารทั้งเกลียด

แม้กระทั่งตอนสุดท้ายที่พวกเขาจะนั่งนกปิดฟ้ากลับมา คนของหอฝึกสัตว์มองออกว่ายาเม็ดของเธอคือของจริง แลกเงินให้เธอไม่น้อยเลย

ตอนนั้นลู่ฝานกับหานเฟิง เห็นว่าสุ่ยเชียนโหรวเกือบร้องไห้จริงๆ

น้ำตาคลอเบ้า แต่สุดท้ายเธอก็กลั้นมันเอาไว้

นี่เป็นผู้หญิงที่ดื้อดึงจริงๆ