เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 815

ตอนนี้ที่ห้องฝึกวิชาอันเงียบเหงาห้องหนึ่งในคณะหยินหยาง

เอี๋ยนชิงค่อยๆ ลืมตาขึ้น เขาได้ยินความเคลื่อนไหวด้านนอกเบาๆ เขาได้ยินคนกำลังตะโกนเรียกชื่อเขา

แสงสีเขียวบนแขนกะพริบ ตอนนี้เอี๋ยนชิงดูประหลาดเล็กน้อย

หน้าข้างหนึ่งเป็นสีแดง ส่วนอีกข้างเป็นสีเขียว

เขาเหมือนคนโดนพิษเข้ากระดูก กำลังจะตาย ออร่าความตายแผ่ออกมาทั้งตัว

ปัง ปัง เสียงเคาะประตูดังขึ้นด้านนอก

เอี๋ยนชิงขมวดคิ้วเบาๆ เขาสั่งว่าถ้าไม่มีเรื่องด่วน ห้ามรบกวนการฝึกฝนของเขา

ตอนนี้มีคนเคาะประตูห้องฝึกวิชาของเขา เห็นได้ชัดว่าเกิดเรื่องด่วนมาก

ในคณะหยินหยาง ไม่น่าจะเกิดเหตุการณ์ที่ถึงขนาดต้องรบกวนการฝึกวิชาของเขา งั้นคำอธิบายเดียวก็คือ มีคนบุกมาหาคณะหยินหยางถึงที่

ใครกันนะ

เอี๋ยนชิงหัวเราะเบาๆ ไม่ต้องใช้สมองคิดก็รู้ นอกจากพวกบ้าคณะหนึ่งเดียว จะเป็นใครได้อีก

นับวันดูแล้ว ลู่ฝานน่าจะกลับมาแล้ว

แววตาเอี๋ยนชิงวูบไหว การแพ้ให้ลู่ฝาน คือความอับอายใหญ่หลวง ตั้งแต่เขามีชีวิตอยู่มาถึงทุกวันนี้ ต้องใช้เลือดล้างความอับอายนี้เท่านั้น

หลังจากสิ้นสุดการต่อสู้จัดอันดับของสถาบันครั้งที่แล้ว ลู่ฝานก็ออกไปจากสถาบันสอนวิชาบู๊ ลากลับบ้าน ทำให้เขาไม่สามารถเชิญต่อสู้ หลังจากฟื้นฟูพละกำลังกลับมา จนถึงตอนนี้เขายังพะวงอยู่ในใจ

วันนี้ลู่ฝานกล้ามาถึงคณะหยินหยาง เหอะๆ ดี ดีมาก ในเมื่อมาแล้วก็ไม่ต้องกลับไปอีก

เขาสะบัดมือ ประตูห้องฝึกวิชาเปิดออก

เอี๋ยนชิงเอาสองมือไพล่หลัง สีเขียวบนตัวค่อยๆ หายไป

เอี๋ยนชิงหลับตาลง สัมผัสว่าเลือดร้อนของตัวเองกำลังพลุ่งพล่าน

ด้านนอก นักเรียนวิ่งมาถึงประตูคณะ เดินมาข้างหน้าสองสามก้าว นักเรียนพูดกับลู่ฝานเสียงดังว่า “ลู่ฝานคณะหนึ่งเดียว นายฟังไว้ ศิษย์พี่เอี๋ยนชิงบอกว่ารอพระอาทิตย์ตก เขาจะออกมาสู้กับนาย ให้นายอดทนรอ ศิษย์พี่เอี๋ยนชิงบอกว่าการสู้ครั้งนี้ต้องมีผู้ชม!”

หานเฟิงได้ยินแล้วงุนงง ตะโกนออกมาว่า “รออะไร ไอ้กระจอกยื้อเวลาเพราะจะหนีใช่ไหม”

ลู่ฝานเข้าใจความหมายในคำพูด เขายื่นมือมาห้ามหานเฟิง แล้วพูดว่า “ในเมื่อเขาต้องการผู้ชม งั้นก็ตามใจเขา ตอนพระอาทิตย์ตกดินใช่ไหม ฉันจะรอ!”

พูดพลาง ลู่ฝานค่อยๆ นั่งลงบนพื้นแล้วหลับตาลง

ตอนนี้เอี๋ยนชิงที่อยู่ในคณะหยินหยาง ก็หลับตานั่งอยู่หน้าประตู

ข่าวใหญ่ดังไปทั่วสถาบันสอนวิชาบู๊อย่างรวดเร็ว