เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 907

เมื่อพูดจบ คนจำนวนไม่น้อยก็พากันหัวเราะขึ้น

หัวเราะกันเสียงดัง หัวเราะกันอย่างแสบหู หัวเราะกันด้วยความเยาะเย้ย

แม้แต่ปู้เฟยราชากระบี่ใต้ก็ยังหัวเราะด้วย ซึ่งรอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม และพูดขึ้นว่า: “นายพูด? นายพูดนั้นมันจะมีประโยชน์อะไร”

นักบู๊คนหนึ่งก็ได้ออกมาพูดว่า: “ไอ้หนุ่ม นายนึกว่านายเป็นใครกัน”

ชายอ้วนอีกคนหนึ่งก็หัวเราะเสียงดังและพูดขึ้นว่า: “เด็กหนุ่มอย่างนายที่แม้แต่หนอนก็ยังไม่กล้าลงมือฆ่า กลับคิดว่าตนเองแน่จริงขึ้นมาซะอย่างนั้น นายจะทำให้พวกเราหัวเราะท้องแข็งกันหรืออย่างไร? ”

เฝิงอิ่งเองก็แสดงรอยยิ้มที่เหยียดหยามออกมาเช่นกัน

หยวนเจี๋ยมองไปที่ลู่ฝานและพูดขึ้นว่า: “พี่ลู่ฝาน คุณพูดให้น้อยลงบ้างเถอะ”

ลู่ฝานกวาดสายตามองไปที่ทุกคน สุดท้ายก็ไปหยุดอยู่ที่ตัวของลุงชาง

ลุงชางจ้องมองไปที่ลู่ฝานอย่างลึกซึ้ง และพูดขึ้นว่า: “นายแน่ใจเหรอ? ”

ลู่ฝานพูดว่า: “ไม่แน่ใจเท่าไรนัก แต่มันอันตรายอย่างมาก อันตรายอย่างกับที่ท่านเคยประสบพบเจอมาก่อนหน้านี้”

ทั้งสองคนสนทนากันเหมือนกับทายปริศนา ทำให้คนอื่นต่างก็พากันขมวดคิ้วขึ้น ด้วยสีหน้าท่าทางที่ไม่เป็นมิตร

ลุงชางครุ่นคิดชั่วครู่ จึงค่อย ๆ หันหน้ามองไปที่ราชากระบี่ใต้และคนอื่น ๆ พร้อมกับพูดขึ้นว่า: “ราชากระบี่ใต้ แบบนี้ก็แล้วกัน พวกเราเดินหน้าต่อสู้ไปกันอย่างมั่นคงดีกว่าไหม จัดการสังหารไปแถบหนึ่ง แล้วก็ขยับเดินหน้าไปอีกหน่อยหนึ่ง”

ราชากระบี่ใต้ใบหน้าหมองหม่น และพูดขึ้นว่า: “คุณชาง ท่านรู้ไหมว่า นี่เป็นการสิ้นเปลืองเวลาโดยเปล่าประโยชน์”

ลุงชางถูมือไปมาและพูดว่า: “ระมัดระวังสักหน่อยจะดีที่สุด นี่คือคำสอนเตือนใจของพวกเราคนเดินเรือ ในเมื่อมีคนบอกว่ามีอันตราย อย่างนั้นก็จะต้องระมัดระวังเอาไว้บ้าง ขอให้ราชากระบี่ใต้เข้าใจด้วย”

ราชากระบี่ใต้ค่อย ๆ พูดขึ้นว่า: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นก็ทำตามที่คุณชางว่าก็แล้วกัน เพราะนี่คือคณะของท่าน”

คุณชางยิ้มและพยักหน้าพร้อมกับพูดขึ้นว่า: “ขอบคุณมากที่ราชากระบี่ใต้เข้าใจ ถูซาง พาราชากระบี่ใต้ไปพักผ่อนก่อน”

ถูซางยิ้มและตอบรับ แล้วก็พาทุกคนเดินเข้าไปภายในห้องพัก

ก่อนที่เข้าไปด้านในนั้น นักบู๊จำนวนไม่น้อยก็ยังคงส่งสายตาที่ไม่เป็นมิตรต่อลู่ฝาน

ลู่ฝานไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย แล้วก็หันหน้ามองไปที่รังหนอนนั้น

คณะก็ได้เดินทางมุ่งหน้าต่อไปเรื่อย ๆ แล้วก็ค่อย ๆ เข้ามาสู่ภายในของรังหนอน

ความรู้สึกถึงอันตรายของลู่ฝานนั้นยิ่งรุนแรงมากขึ้น

สามวันผ่านไป คณะก็ยังไม่สามารถเดินทางออกมาจากรังหนอนได้ และกลับกลายเป็นว่าหนอนยิ่งมีจำนวนเพิ่มมากขึ้นอีก

เมื่อสังหารพวกหนอนในแถบนี้หมดไปแล้วอีกครั้ง ราชากระบี่ใต้ก็ได้หมุนเวียนเปลี่ยนหน้าที่แล้วกลับไปยังเรือมังกร

ครั้งนี้ ราชากระบี่ใต้อดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

“คุณชาง คณะไม่สามารถที่จะเดินทางกันชักช้าแบบนี้ต่อไปได้อีกแล้ว นี่เท่ากับว่าสิ้นเปลืองเวลา และสิ้นเปลืองพลังงานโดยสิ้นเชิง พวกเราต้องเร่งความเร็ว และมุ่งหน้าสังหารไปตลอดทาง หากว่ายังคงชักช้า สังหารจำนวนหนึ่งแล้วเคลื่อนไปข้างหน้านิดหนึ่งอยู่ล่ะก็ อีกสิบวัน พวกเราก็ยังคงออกไปจากรังหนอนไม่ได้”

ราชากระบี่ใต้ตะโกนพูดขึ้นเสียงดัง

พวกนักบู๊ที่ผลัดเปลี่ยนหน้าที่สังหารกับราชากระบี่ใต้นั้นก็เริ่มเกิดความโมโหขึ้นบ้างแล้ว พวกเขามีความคิดที่เหมือนกับราชากระบี่ใต้ หากว่าเคลื่อนที่ไปอย่างเชื่องช้าแบบนี้ เท่ากับเป็นการสิ้นเปลืองเวลาไปโดยปริยาย

ลุงชางเองก็จำใจพูดอะไรไม่ออก ทำได้เพียงมองไปยังชายผู้ที่ยืนอยู่บนหัวเรือและหันหน้ามองไปด้านนอกเป็นเวลาหลายวัน ที่ชื่อว่าลู่ฝาน!