เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 929

“ไม่สู้ก็อย่าคิดจะได้ไป!”

เสียงตวาดดังขึ้น หานสงเหวี่ยงค้อนปอนด์ยักษ์ วิ่งเข้ามาหาลู่ฝาน

ลู่ฝานชะงักฝีเท้าลง สิบสามที่อยู่ข้างหลังเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วดั่งสายลม แทงกระบี่ลงบนข้อมือหานสง

ข้อมือหานสงกระตุก แต่ไม่ได้ปล่อยค้อน แต่ทุบค้อนกระแทกสิบสามออกไป ระหว่างที่ตื่นตระหนก สิบสามทำได้เพียงยกกระบี่ขึ้นมาขวางไว้ด้านหน้า โดนค้อนกระแทกจนกระเด็นไปสิบกว่าก้าว พลิกตัวลงบนพื้น พลังปราณบนตัวพลุ่งพล่าน พุ่งเข้ามาไปอีกครั้ง เคลื่อนไหวเพียงครู่เดียว สิบสามปรากฏตัวหน้าหานสง เมื่อเคลื่อนไหวอีกครั้ง สิบสามปรากฏตัวด้านหลังหานสง สิบสามที่ปรากฏตัวเหมือนผี ควบคุมหานสงได้อย่างรวดเร็ว คนจำนวนไม่น้อยที่เห็นภาพนี้แอบตกใจ

หานสงโดนวิชากระบี่ของสิบสามจนเกิดความทุกข์อย่างแสนสาหัส เขาตะโกนเสียงดังออกมา “ลู่ฝาน นายทำเป็นแค่ให้คนอื่นลงมือเหรอ นายมันขี้ขลาด กล้าสู้กับฉันซึ่งหน้าหรือเปล่า!”

ลู่ฝานชะงักฝีเท้าทันที สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

คำพูดติดปากคำนี้ เขาเคยได้ยินจากปากคนเพียงคนเดียว นั่นก็คือศิษย์พี่หานเฟิงของเขา

ทำไมไอ้คนตรงหน้านี่ถึง......

จู่ๆ ลู่ฝานนึกขึ้นได้ ไอ้หมอนี่ชื่อหานสง คงไม่ใช่คนตระกูลของศิษย์พี่หานเฟิงใช่ไหม!

รอยยิ้มปรากฏขึ้นตรงมุมปาก ลู่ฝานพูดกับสิบสามว่า “สิบสาม หยุด!”

เมื่อสิบสามได้ยินก็หายตัวไป ปรากฏตัวอีกครั้งที่ด้านหลังลู่ฝาน

ท่าทางสบายๆ สีหน้าราบเรียบ ราวกับเมื่อครู่ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น

หานสงจ้องลู่ฝานเขม็งแล้วพูดว่า “หึ ทำไม จะลงมือแล้วเหรอ”

ลู่ฝานถามว่า “คนตระกูลหานเหรอ”

หานสงพูดว่า “หึ ถ้านายกลัวสิ่งนี้ ฉันจะบอกให้ ถึงวันนี้นายซัดฉันจนพิการ ตระกูลหานก็ไม่มาหาเรื่องนาย ลงมือได้เลย!”

เขาเพิ่งพูดจบ ก็เจอกับสายตาดูหมิ่นจากคนจำนวนไม่น้อยที่อยู่ข้างๆ

“ซัดคนตระกูลหานจนพิการ แล้วไม่เจอการแก้แค้น ใครจะไปเชื่อล่ะ!”

เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น

หานสงรู้สึกแค่ความเจ็บปวด เจ็บปวดมาก จู่ๆ พลังปราณทั้งตัวไม่ยอมทำตามคำสั่ง

ลู่ฝานมองหานสงแล้วพูดว่า “เจ็บไหม”

หานสงพูดเสียงดังว่า “เจ็บสิ ไอ้กระจอก ไอ้เลว นายทำอะไรกับฉันกันแน่ ให้ตายเถอะ”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “อันที่จริงก็ไม่ได้ทำอะไร แค่ทำให้นายเจ็บแป๊บนึงเท่านั้น ก่อนมาศิษย์พี่บอกฉันว่าถ้าเจอคนแซ่หาน แค่ซัดให้พวกเขาเจ็บ พวกเขาก็จะเคารพฉันแล้ว ฉันอยากรู้ว่าศิษย์พี่พูดจริงหรือเปล่า”

หานสงพูดเสียงดัง “ศิษย์พี่เยี่ยงสุนัขของนายชื่ออะไร”

ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบว่า “หานเฟิง!”

ทันใดนั้น สีหน้าของหานสงเปลี่ยนไปทันที เหมือนพบว่าตัวเองเพิ่งกินหนูตายเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น