เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 941

เมื่อพูดเช่นนี้ ลู่ฝานเอาของชิ้นหนึ่งออกมา นั่นเป็นจิตอัคคีครึ่งหนึ่งที่เขาใส่ไว้ในเข็มขัด

มองอยู่สองสามที ลู่ฝานเก็บมันลงไปอย่างรวดเร็ว

พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองให้สงบลง ในที่สุดลู่ฝานมาถึงหน้าห้องสีขาวแล้ว

หน้าประตูมีต้นไม้หนึ่งต้น ชายวัยกลางคนคนหนึ่ง กำลังนั่งเล่นหมากรุกใต้ต้นไม้ เสื้อสีขาว เท้าเปล่า ผมเผ้ายุ่งเหยิง หนวดเต็มหน้า

ไม่มีใครเล่นหมากรุกกับเขา เขาเล่นอยู่คนเดียว

ลู่ฝานเพิ่งเดินถึงหน้าประตู ชายวัยกลางคนพูดแบบไม่เงยหน้าขึ้นว่า “นายมาหาใคร”

ลู่ฝานพูดว่า “ขอถามหน่อย พ่อของหานเฟิงอยู่ที่นี่ไหม”

ชายวัยกลางคนพูดเสียงดังว่า “ตายแล้ว พ่อหานเฟิงโกรธหานเฟิงจนตายไปแล้ว”

พูดพลาง ชายวัยกลางคนวางตัวหมากลงบนกระดานอย่างแรง จนเกือบทำให้กระดานหมากรุกแตกกระจาย

ลู่ฝานมองการกระทำนี้ แอบหวั่นใจเล็กน้อย เขาเดินมาข้างหน้าแล้วพูดว่า “คุณเป็นพ่อของหานเฟิงใช่ไหม”

ในที่สุดชายวัยกลางคนก็เงยหน้าขึ้น มองลู่ฝานแล้วพูดว่า “นายมีเรื่องอะไรกันแน่ มีอะไรก็รีบๆ พูดมา”

ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ได้มีเรื่องเร่งด่วนอะไรหรอกครับ แต่ศิษย์พี่หานเฟิงสั่งผมว่า หลังจากมาถึงเมืองหลวง ต้องมาทักทายคุณลุงแทนเขาครับ”

ลู่ฝานพูดพลางโค้งตัวทำความเคารพ

“ยังนับว่าเขามีความกตัญญู รู้จักซื้อของให้พ่อ นี่หินบ้าบออะไร เขาไม่ได้เก็บมาจากไหน แล้วให้นายเอามาให้ฉันใช่ไหม”

ลู่ฝานแอบพึมพำในใจ อันที่จริงก็ไม่ต่างจากการเก็บมาเท่าไร

แต่ภายนอกลู่ฝานกลับพูดเสียงดังว่า “จะเป็นของที่เก็บมาได้ยังไงล่ะครับ นี่เป็นของที่ศิษย์พี่หานเฟิงได้มาแบบเกือบเอาชีวิตไม่รอด”

ในที่สุดก็มีรอยยิ้มปรากฏบนหน้าชายวัยกลางคน เขาถือก้อนหินมองซ้ายมองขวา ยิ้มแล้วพูดว่า “นี่พอได้หน่อย แม้ดูไม่ออกว่าเป็นหินบ้าบออะไร แต่ในเมื่อเป็นของที่ลูกชายแสดงความกตัญญูต่อฉัน น่าจะเป็นของดี ฉันเก็บไว้แล้วกัน รอนายกลับไปเมื่อไร บอกให้เขารีบกลับมาด้วย ไปใช้ชีวิตอะไรข้างนอก รีบกลับมาสืบทอดธุรกิจตระกูล แต่งงานมีลูก ถ้าเขากลับมาเร็ว ฉันจะไม่ซัดเขา”

ลู่ฝานปาดเหงื่อบนหน้าผาก ยังดีที่ศิษย์พี่หานเฟิงพูดถูก พ่อของเขาดูไม่ออก ไม่งั้นเขาซวยแน่

ชายวัยกลางคนยัดหินเข้าไปในเข็มขัด หลังจากนั้นมองลู่ฝานแล้วพูดว่า “โอเค ตอนนี้นายแนะนำตัวเองหน่อยสิ นายชื่ออะไร”