เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 966

เสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่มีอย่างไม่หยุด ทำให้ลู่ฝานที่หน้าด้านขนาดนี้ยังรู้สึกเขินอายเลย

ด้านข้าง หานหยวนหนิงได้ยินว่าลู่ฝานเป็นศิษย์น้องของหานเฟิง ก็เหมือนจะแปลกใจไปบ้าง แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ออกห่างจากลู่ฝานมาเล็กน้อย

ผู้หญิงเผ่าจิ้งจอกคนหนึ่งดึงแขนของลู่ฝานแล้วพูดว่า: พี่ลู่ฝาน คุณแต่งงานแล้วหรือยัง? ”

ลู่ฝานรีบพูดขึ้นว่า: “ยังไม่แต่งงาน แต่มีคนที่เหมาะสมอยู่แล้ว”

หญิงสาวเผ่าจิ้งจอกได้แนบทรวงอกชิดเข้ากับท่อนแขนของลู่ฝาน และมองไปที่ลู่ฝานอย่างน่าหลงใหลและพูดว่า: “มีแล้วก็ไม่เป็นไรนะ”

กลุ่มลูกหลานตระกูลหานก็พลันตะโกนส่งเสียง โห่ร้องไปตาม ๆ กัน

ลู่ฝานยิ้มอย่างขมขื่น การเป็นที่นิยมยกย่องมากเกินไปก็เหมือนจะไม่ได้เป็นเรื่องดีอะไรเลย!

ในขณะนี้เอง ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากระยะไกล

“ตะโกนโวยวายอะไรกัน มารวมตัวกันอยู่ที่นี่ทำไม? ไม่มีอะไรทำกันแล้วเหรอ? ”

สิ่งที่ออกมาพร้อมกับเสียงก็คือเงาร่างของหานอู๋ซวง

เมื่อหานอู๋ซวงมองเห็นลู่ฝานดึงแขนเล่นกันไปมากับหญิงสาวเผ่าจิ้งจอกนั้น สีหน้าท่าทางก็พลันเย็นชาขึ้นทันที

“ลู่ฝาน ตระกูลหานของเราหวังดีที่ให้นายพักอาศัยอยู่ที่นี่ แต่นายกลับมาหลอกล่อเย้ายวนหญิงสาวตระกูลหานแบบนี้เหรอ? ”

หญิงสาวเผ่าจิ้งจอกได้ยินที่พูดแล้วก็รีบปล่อยมือลงทันที และสีหน้าขาวซีดกันไปหมด

ลู่ฝานตกใจเล็กน้อย และพูดว่า: “ลุงหาน ฉัน......”

หานอู๋ซวงพูดขึ้นว่า: “ไม่ต้องมาอธิบาย ฉันรังเกียจคนอย่างนายที่สุดที่คิดว่าตนเองประสบความสำเร็จแล้วก็ทำตัวอิ่มเอิบ กำเริบเสิบสาน กลั่นแกล้งผู้ชายและรังแกหญิงสาวไปทั่วแบบนี้ ฉันเห็นว่านายเป็นศิษย์น้องของลูกชายฉัน ฉันจึงไม่อยากไล่เรียงความผิดของนาย นายไปเสียเถอะ ออกไปจากตระกูลหานซะ ที่นี่ไม่ต้อนรับนายอีก! ”

ลู่ฝานตกตะลึงอย่างมาก เขามองไปที่หานอู๋ซวงอย่างไม่เข้าใจ

ทั้งที่เมื่อคืนวาน พวกเขายังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ทำไม วันนี้เมื่อกลับมา ลุงหานถึงได้เปลี่ยนไปแบบนี้

หานสงที่อยู่ด้านข้างพูดเสียงดังขึ้นว่า: “คุณลุง นี่ไม่ยุติธรรมเลย! ลู่ฝานยังไม่ได้ทำอะไรเลย ก็แค่......”

“หุบปาก! ”

หานอู๋ซวงพูดตะโกนใส่หานสง

เสียงดังสนั่นจนหานสงถึงกับทรุดตัวนั่งลงไปกับพื้น ลู่ฝานเองก็รู้สึกได้ถึงพลังรุนแรงที่ปะทุขึ้นมา

แต่เขายังยืนทรงตัวได้มั่นคงกว่าหานสง ร่างกายสั่นไหว แต่ไม่ถึงกับล้มลง

หานอู๋ซวงมองไปที่หานสงด้วยสายตาที่เยือกเย็นและพูดว่า: “หานสง ถึงเวลาที่นายมาสงสัยในตัวฉันตั้งแต่เมื่อไรกัน? ลืมกฎระเบียบของตระกูลไปหมดแล้วอย่างนั้นเหรอ? ไสหัวไปภูเขาด้านหลังเพื่อสงบจิตใจทบทวนความผิดเดี๋ยวนี้ หากไม่สั่งให้นายออกมา ก็ห้ามที่จะออกมา! ”

หานอู๋ซวงส่งสัญญาณสายตา ชายกำยำสองคนก็เดินออกมา ทางซ้ายคนทางขวาคนแล้วก็หามร่างของหานสงออกไป

หานสงพยายามดิ้นรน แต่กลับถูกชายกำยำสองคนนั้นกดควบคุมตัวเอาไว้

“ฉันไม่ยอม! ”

หานสงตะโกนเสียงดัง ชายกำยำคนหนึ่งก็ชกหมัดเข้าไปที่ศีรษะของหานสง

หมัดนี้ชกออกไปอย่างเต็มกำลัง เสียงระเบิดดังขึ้นอย่างชัดเจน

หานสงถูกหมัดชกจนพลังปราณระเบิด ศีรษะได้รับบาดเจ็บ และมีเลือดไหลออกมา แล้วก็สลบไป

สองชายกำยำแบกตัวหานสงออกไป ทุกคนต่างก็เงียบกริบไปหมด

หานอู๋ซวงกวาดสายตามองไปที่ทุกคนและพูดว่า: “ยังมีใครที่ต้องการจะพูดอะไรอีกไหม? ”

ทันใดนั้น ทุกคนก็ถอยร่นกันทั้งหมด

ลู่ฝานกัดฟัน โดยที่ไม่พูดอะไร