เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 967

หิมะตกลงมาบนชายคาบ้าน จากจำนวนเล็กน้อยจนกลายเป็นจำนวนที่มากขึ้น ไม่นานนักบนท้องถนนก็ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลน แสงสว่างของไฟบนท้องถนนได้สาดส่องให้มันกลายเป็นสีสันที่หลากหลาย

ลู่ฝานเดินอยู่ท่ามกลางหิมะ ปล่อยให้หิมะตกลงบนร่างกายของเขา

หิมะหนาวเย็นแค่ไหน ก็ไม่เท่ากับจิตใจที่เย็นชาห่อเหี่ยว

ลู่ฝานยังคงรู้สึกโมโห ต่อการกระทำของหานอู๋ซวง

บางทีนี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ศิษย์พี่หานเฟิงไม่ยอมกลับมา บางทีนี่อาจจะเป็นภาพลักษณ์ตัวตนที่แท้จริงของตระกูลหานก็เป็นได้

ลู่ฝานเดินอยู่อย่างเงียบ ๆ และครุ่นคิดไปต่าง ๆ นา ๆ

สิบสามเดินตามอยู่ด้านหลังของเขา โดยที่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ

ไม่รู้ว่าเดินกันมานานเท่าไรแล้ว เมื่อเงยหน้าขึ้น ลู่ฝานก็พลันเห็นว่าข้างหน้ามีร้านแห่งหนึ่ง

มีกลิ่นหอมของเหล้าโชยมา ซึ่งเป็นกลิ่นหอมที่เข้มข้นมากด้วย

ภายในตรอกซอยเก่า คิดไม่ถึงว่าจะมีร้านเหล้าอยู่ด้วย

ลู่ฝานยิ้มและพูดขึ้นว่า: “นี่คงจะเป็นโชคชะตาล่ะสิ”

ลู่ฝานหันหลัง มาพูดกับสิบสามว่า: “ไปเถอะ เข้าไปดื่มเหล้าด้านในกัน! ”

สองคนเดินเข้าไปภายในร้าน น่าจะเป็นเพราะมาถึงดึกจนเกินไป ภายในร้านจึงไม่มีคน

มีเพียงแต่เจ้าของที่อ้วนท้วมคนหนึ่ง ที่นั่งดื่มกินอยู่คนเดียว อย่างดื่มด่ำเพลิดเพลิน

“เถ้าแก่ เสริฟเหล้าหน่อย! ”

ลู่ฝานพูดขึ้น

เจ้าของร้านหันมองไปที่ลู่ฝานและพูดขึ้นว่า: “เจ้าหนุ่มดึกดื่นขนาดนี้แล้วทำไมไม่กลับบ้าน ยังจะออกมาดื่มเหล้าอีก น่าจะมีเรื่องเสียใจอะไรใช่ไหมล่ะ ต้องขอโทษด้วย ที่เหล้าของฉัน ไม่ขายให้กับคนที่เสียใจ”

ลู่ฝานขมวดคิ้วและพูดว่า: “ก็แค่ขายเหล้ายังจะมีกฎเกณฑ์มากมายอะไรด้วยเหรอ ฉันก็แค่กลุ้มใจ ไม่ได้เสียใจสักหน่อย แบบนี้สามารถดื่มได้ไหม? ”

เถ้าแก่อ้วนเงยหน้าขึ้นมองลู่ฝาน ก็พลันหัวเราะขึ้นและพูดว่า: “ได้ กลุ้มใจสามารถดื่มเหล้าได้ เมื่อดื่มจนเมาแล้วก็จะช่วยบรรเทาความกลุ้มใจได้ แต่เหล้าของฉันนั้น ราคาแพงนะ”