เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 968

เมื่อดื่มเหล้านี้แล้ว ลู่ฝานก็จะต้องใช้ปราณชี่ของตนเองช่วยถึงจะต้านทานได้อยู่หมัด ต้องพูดเลยว่า รสชาติของเหล้านี้ ช่างร้อนแรงอย่างมากทีเดียว หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นมาดื่มแล้ว เกรงว่าดื่มเพียงคำเดียวก็จะทำให้มึนเมาอย่างหนักเป็นแน่

ลู่ฝานสูดหายใจลึกและพูดว่า: “ถ้าจะพูดถึง มันก็เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ตระกูลของศิษย์พี่ของฉันเป็นตระกูลใหญ่ ครั้งนี้ที่ฉันมาเมืองหลวง ก็พักอาศัยอยู่ที่บ้านของเขา กลายเป็นว่า ไม่รู้เพราะอะไร ตระกูลของเขาก็ขับไล่ฉันออกจากบ้านอย่างไร้เหตุผล เรื่องแรก ฉันก็ไม่ได้ล่วงเกินคนในครอบครัวของเขา เรื่องที่สอง และก็ไม่ได้ทำผิดอะไรด้วย เรื่องที่สามเมื่อคืนวาน ฉันกับพ่อของศิษย์พี่ยังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่วันนี้พ่อของเขากลับขับไล่ฉันออกจากตระกูล กลุ้มใจจริง ๆ เลย! ”

เถ้าแก่อ้วนหัวเราะเหอะเหอะและพูดว่า: “ช่วงนี้นายได้ไปสร้างเรื่องก่อความวุ่นวายกับใครภายนอกหรือเปล่า? ”

ลู่ฝานครุ่นคิดชั่วครู่และพูดว่า: “หากจะพูดว่าไปสร้างเรื่องก่อความวุ่นวายนั้น ก็พอมีอยู่บ้าง”

เถ้าแก่อ้วนพูดต่อว่า: “ฝ่ายตรงข้ามนั้นมีอิทธิพลอำนาจมาก เก่งกาจมีความสามารถ เกรงว่าจะไม่ใช่คู่ต่อกรที่ทางตระกูลศิษย์พี่ของนายจะสามารถรับมือได้ล่ะสิ”

ลู่ฝานตกใจขึ้นเล็กน้อย ภายในสมองผุดภาพของสถาบันบู๊องอาจ และผุดภาพขององค์ชายรองขึ้น สุดท้ายก็พลันหยุดอยู่ที่คำว่าองค์รัชทายาท

เขาเข้าใจอะไรได้ในทันที จึงพยักหน้าและพูดว่า: “ถูกต้อง”

เถ้าแก่อ้วนยิ้มและพูดว่า: “นี่ก็เข้าใจได้ง่ายมากเลยว่า คนที่นายไปก่อเรื่องสร้างความวุ่นวายนั้น ตระกูลของศิษย์พี่ของนายไม่สามารถไปล่วงเกินได้ ดังนั้นเขาจึงคิดกังวลตระกูลของตนเอง จึงต้องขับไล่นายออกมายังไงล่ะ อีกทั้งยังจะแสดงการกระทำอย่างสมบูรณ์ โดยการโยนทิ้งสิ่งของของนายออกมา เพื่อให้คนอื่นรู้เห็นด้วย”

ลู่ฝานยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า: “ถูกต้อง คุณพูดได้อย่างถูกต้องทั้งหมดเลย”

เถ้าแก่อ้วนตบโต๊ะและพูดว่า: “ก็เป็นไปตามนี้ยังไงล่ะ หากว่าจะขับไล่นายออกไปจริง ๆ เขาจะต้องทำขนาดนี้ด้วยเหรอ? ก็แค่พูดขับไล่ออกไปก็จบเรื่องแล้ว ทำไมจะต้องมาทำให้ตระกูลของตนเองเสียชื่อเสียงด้วยล่ะ เรื่องที่จะขับไล่เพื่อนของมาจากตระกูลนั้น ทุกตระกูลใหญ่ต่างก็ถือกันอย่างมากทีเดียว การกระทำดังกล่าวนั้น เห็นได้ชัดว่าต้องการแสดงออกให้กับคนภายนอกเห็น นอกจากนี้ หยกชิ้นนี้บนเสื้อของนาย คงจะไม่ใช่ของนายล่ะสิ ตั้งแต่ที่นายเดินเข้ามาในร้านฉันก็สังเกตเห็นแล้ว มีใครที่เอาหยกไปแปะไว้ที่แขนเสื้ออย่างนั้นล่ะ”

ลู่ฝานตกใจเล็กน้อย จึงรีบหันมองไปที่แขนเสื้อของตนเอง ที่นั่นมีหยกอยู่ชิ้นหนึ่งจริงๆ ด้วย

ติดแปะอย่างแน่นหนา เหมือนกับเป็นอัญมณีฝังลงไปบนแขนเสื้ออย่างไรอย่างนั้น

ใครเป็นคนเอาไปติดกันแน่นะ?

ลู่ฝานถึงกับอึ้งไปเลย ใครที่สามารถอาศัยช่วงจังหวะที่เขาไม่ทันระมัดตัว แล้วแปะหยกชิ้นหนึ่งไว้บนแขนเสื้อของเขาได้

ลู่ฝานพลันนึกขึ้นได้ว่า เมื่อครู่ที่ถูกขับไล่ออกมานั้น นักบู๊ตระกูลหานคนนั้นได้สัมผัสกับเสื้อผ้าของเขาเล็กน้อย ซึ่งแกล้งทำเป็นว่าจะควบคุมจับตัวเขา

ลู่ฝานหยิบหยกออกมา และมองอย่างละเอียด ซึ่งมีสองคำปรากฎอยู่ด้านบนนั้น

“หยกแห่งจิต! ”

ลู่ฝานเก็บหยกหยกแห่งจิตขึ้น และพูดเบา ๆ ว่า: “คุณลุง ฉันกล่าวโทษคุณผิดไปจริง ๆ! “

เวลานี้ ในตระกูลหาน

หานจุนพูดกับหานอู๋ซวงว่า: “นายแน่ใจนะว่าลู่ฝานเขาจะสามารถเข้าใจได้? ”

หานอู๋ซวงยิ้มและพูดว่า: “แน่นอน ไอ้หนุ่มนี้เล่นหมากรุกได้เก่งกว่าฉันอีก มีมันสมองที่ฉลาด เพียงแค่เขามองเห็นหยก ก็สามารถที่จะย้อนคิดได้ โดยทางเจดีย์ยานั้น ฉันได้แอบติดต่อกับทางนั้นไว้เรียบร้อยแล้ว ทุกอย่างไม่มีปัญหา”

หานจุนยิ้มและพูดว่า: “ถ้าหากองค์รัชทายาทรู้ว่าลู่ฝานเข้าไปในเจดีย์ยาแล้ว เกรงว่าคงจะโมโหอย่างมากเลย”

หานอู๋ซวงพูดว่า: “โมโหแล้วจะทำไม ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลหานของพวกเราอยู่แล้ว หยกหยกแห่งจิตชิ้นนั้นที่ฉันให้กับเขาไป มีออร่าปีศาจแฝงอยู่ด้วย ไอ้หนุ่มนี้เคยที่จะสังหารปีศาจสี่ตนไม่ใช่เหรอ แล้วเขาก็ได้นำหยกนี้มาจากร่างของปีศาจ ซึ่งใครจะไปตรวจสอบมาถึงพวกเราได้ล่ะ พวกเราตระกูลหานกับผู้ฝึกชี่ แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ค่อยจะถูกคอลงรอยกัน เรื่องนี้เป็นที่รับรู้กันทั่วทั้งใต้หล้าอยู่แล้ว”

หานจุนพูดว่า: “คิดไม่ถึงว่าชื่อเสียงนี้ยังจะมีประโยชน์ด้วย”

หานอู๋ซวงหัวเราะแหะแหะและพูดว่า: “มีประโยชน์มากมายเลยล่ะ”