เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 969

เช้าวันรุ่งขึ้น ลู่ฝานก็เดินออกมาจากร้านเหล้า

ไม่ได้หลับทั้งคืน เอาแต่ดื่มเหล้าอย่างเดียว ซึ่งลู่ฝานไม่เพียงแต่จะไม่มึนเมาเวียนหัวแล้ว กลับยังจะมีชีวิตชีวามากอีกด้วย

“เถ้าแก่อ้วน ครั้งหน้าฉันจะมาดื่มเหล้าอีกนะ หากว่ามีเหล้าชั้นยอด จำไว้นะว่าจะต้องเหลือเก็บเอาไว้ให้ฉันด้วย”

เถ้าแก่อ้วนยืนอยู่ที่หน้าประตู ขณะที่เคี้ยวถั่วอยู่ก็ได้พูดขึ้นว่า: “ได้สิ นายเป็นคนที่มีจิตใจดี นิสัยดื่มเหล้าก็พอใช้ได้ วันหลังหากมีโอกาส ฉันจะแนะนำพวกเพื่อนของฉันให้นายได้รู้จัก”

ลู่ฝานยิ้มและพูดว่า: “ต่างก็เป็นอาจารย์หมักเหล้ากันใช่ไหม? ”

เถ้าแก่อ้วนพูดว่า: “จะพูดอย่างนั้นก็ได้ เหล้าที่พวกเขาหมักนั้น ล้วนไม่ธรรมดาทั้งสิ้น”

“ตกลง ฉันจะพยายามมาบ่อยครั้งเลย! ”

ลู่ฝานกำหมัดแสดงความเคารพ แล้วก็นำยาสมุนไพรหลายต้น วางเอาไว้ที่หน้าประตูร้าน

เถ้าแก่อ้วนขมวดคิ้วขึ้นและพูดว่า: “ฉันพูดแล้วว่า เหล้าของฉันขายให้แต่กับเรื่องราวเท่านั้น ไม่รับสิ่งของอื่นใด”

ลู่ฝานพูดว่า: “ฉันเองก็ไม่ได้ให้อะไร ก็แค่สิ่งของที่ใช้ในการหมักเหล้าเท่านั้น ขอลาก่อน”

เมื่อพูดจบ ลู่ฝานก็พาสิบสามและเจ้าดำเดินจากไป

สิบสามก็เดินตามอยู่ที่ด้านหลังของลู่ฝาน ฝีเท้าค่อนข้างจะเลื่อนลอยไร้การทรงตัว ส่วนเจ้าดำก็นอนหลับอยู่บนไหล่ของลู่ฝาน

เถ้าแก่อ้วนมองไปยังสมุนไพรที่ลู่ฝานได้วางเอาไว้ให้ ก็ยิ้มแล้วพูดว่า: “ไอ้หนุ่มนี่ คิดไม่ถึงว่าจะเข้าใจเรื่องเหล้าอยู่บ้างเหมือนกัน”

หญ้าขี้ผึ้ง ใบไม้เมาทิพย์ ดอกไม้เก้าสี

หากนำทั้งสามแยกออกมาแต่ละอย่าง ก็เป็นแค่ยาสมุนไพรทั่วไปเท่านั้น แต่เมื่อนำมารวมกันก็จะมีความหมายแฝงอีกอย่างแล้ว เพราะว่าเหล้าที่เมื่อคืนเถ้าแก่อ้วนเชิญเขาดื่มนั้น วัตถุดิบหลักของมัน ก็คือยาสมุนไพรทั้งสามชนิดนี้

ลู่ฝานดื่มเพียงแค่ครึ่งไห ก็สามารถรับรู้รสชาติออกได้แล้ว

นี่อาจจะเป็นเพราะพรสวรรค์ หรือว่าเป็นคนขี้เมากันแน่