เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 989

เฮ่อจงใบหน้ากระอักกระอ่วน ขณะนั้นตาเฒ่าซูพูดเสียงดังว่า “ผู้อาวุโสโม่ เรื่องนี้นายต้องจัดการความยุติธรรม ลู่ฝานไม่ใช่ผู้ฝึกชี่ แต่เป็นนักบู๊ คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เขาเริ่มสอนนักเรียนในห้องยากลั่นยา นี่มันอะไรกัน!”

ผู้อาวุโสโม่อึ้งเล็กน้อย แคะหูแล้วพูดว่า “ฉันคงไม่ได้แก่จนหูมีปัญหาใช่ไหม นายว่าอะไรนะ นักบู๊สอนผู้ฝึกชี่กลั่นยางั้นเหรอ”

เฮ่อจงคำนับแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสไม่ได้ฟังผิดหรอกครับ เป็นเช่นนี้จริง พวกเรากำลังหารือเรื่องนี้กันอยู่ครับ”

ผู้อาวุโสโม่หัวเราะร่าแล้วพูดว่า “น่าสนใจๆ เพิ่งออกมาก็ได้ยินเรื่องน่าสนใจขนาดนี้ ลู่ฝานอะไรนั่นอยู่ไหน เรียกเขามาสิ ไม่ๆ ฉันไปดูด้วยตัวเองดีกว่า ให้ฉันได้เห็นหน่อยว่านักบู๊สอนคนอื่นกลั่นยายังไง”

พูดจบ ผู้อาวุโสโม่เดินออกไปด้านนอก เฮ่อจงและคนอื่นรีบตามไป

ในเจดีย์สีขาว ลู่ฝานกำลังดื่มชาอย่างสบายใจ

ข้างๆ มีสองสามีภรรยาอายุน้อยอย่างเซียวเฮ่ากับอูลี่คุน กำลังนวดให้ลู่ฝาน นวดพลางพูดว่า “พี่ลู่ฝาน พี่สอนพวกเรากลั่นยาบ้างสิ พวกเราก็อยากก้าวหน้าบ้าง!”

สิบสามยืนอยู่ข้างๆ ส่ายหน้าถอนหายใจ สองคนนี้ไม่มีศีลธรรมเลยจริงๆ ไม่ควรค่าเป็นพวกเดียวกับพวกเขา คนที่เป็นคนใช้อย่างเขา ยังไม่เคยพูดว่าจะนวดให้ลู่ฝานเลย

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่มีปัญหา พวกคุณกลั่นยา ผมจะแนะนำให้”

จู่ๆ ในดวงตาของอูลี่คุนเป็นประกาย เซียวเฮ่าหัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า “มีพี่ลู่ฝานแนะนำ เราต้องเป็นผู้ฝึกชี่ที่เก่งกาจได้แน่นอน เมื่อถึงตอนนั้นจะได้ออกไปหาเงินมากมาย”

พูดจบ อูลี่คุนแตะมือทำไฮไฟว์กับเซียวเฮ่าอย่างดีใจ ลู่ฝานส่ายหน้าหัวเราะเบาๆ กับสองสามีภรรยาที่อยากได้เงินเยอะๆ คู่นี้ อันที่จริงเขาคิดว่าจุดมุ่งหมายของสองคนนี้ดีมาก

ลู่ฝานหลับตาลง ดื่มชาอย่างสบายใจอีกหนึ่งอึก

ชาเป็นชาที่เขาใช้สมุนไพรชงเอง พวกอูลี่คุนไม่รู้ว่าลู่ฝานใช้วิชากลั่นยาในการชงชา

เพราะที่นี่ใช้สมุนไพรได้อย่างตามสบาย ดูสูตรการกลั่นยาได้ตามใจชอบ ถ้าลู่ฝานไม่ “ยักยอก” คงรู้สึกผิดกับงานนี้มาก

ปราณชี่ขอลู่ฝานทะลักออกมาเอง เริ่มเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

เสียงแตกดังขึ้นชัดเจน เหมือนเสียงอะไรโดนตีจนแตก

ภายในพริบตา ปราณชี่ของลู่ฝานพุ่งสูงขึ้นส่วนหนึ่ง เกราะปราณชี่ที่ก่อตัวเป็นชั้น ปกคลุมลู่ฝานเอาไว้ เหมือนใกล้จะทะลุภาพลวงตาชั้นสุดท้ายแล้ว ใกล้จะกลายเป็นของจริงแล้ว

ตอนนี้ลู่ฝานก้าวทะลุแดนปราณชีวิตชั้นแปด เข้าสู่แดนปราณชีวิตชั้นเก้าแล้ว

อีกแค่ก้าวเดียว จะได้เห็นขอบเขตของแดนปราณดินแล้ว

ทันใดนั้น พลังหยุดลง

ลู่ฝานร่วงลงมาบนเก้าอี้ ยื่นมือไปหยิบแก้วชาอีกครั้ง เขาจิบเบาๆ ยิ้มแล้วพูดว่า “อยู่เฉยๆ ก็ก้าวหน้าได้ ดีจริงๆ!”