เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 991

ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ความจริงมักโหดร้ายแบบนี้แหละครับ เสียใจกับผู้อาวุโสด้วยครับ”

ผู้อาวุโสโม่จ้องลู่ฝานเขม็ง เหมือนจะมองอะไรจากดวงตาคู่นั้นของลู่ฝาน

แต่ลู่ฝานกลับมองเขาอย่างราบเรียบ แววตาไม่มีความวูบไหวเลยสักนิด

ทั้งสองคนจ้องตากันอยู่นาน ในที่สุดผู้อาวุโสโม่ละสายตาออกมาก่อน

ผู้อาวุโสโม่ค่อยๆ ลุกขึ้น แล้วพูดว่า “ไปละ ลู่ฝาน ถ้ามีเวลามาหาฉันที่เจดีย์ยาชั้น 91 ได้นะ เรามาคุยกันเรื่องเกี่ยวกับสมุนไพร”

ลู่ฝานพูดว่า “ผู้อาวุโสความรู้ล้ำลึก ไม่จำเป็นต้องให้ผมแนะนำหรอกครับ แต่ถ้ามีโอกาสผมจะไปขอชาผู้อาวุโสดื่มสักแก้วนะครับ”

เมื่อผู้อาวุโสโม่ได้ยิน จู่ๆ เหมือนเขานึกอะไรได้ มองแก้วชาของลู่ฝานแวบหนึ่ง

ลู่ฝานแอบพูดว่าแย่แล้ว แต่ตอนนี้ก็ขวางไม่ทันแล้ว

จู่ๆ ผู้อาวุโสโม่หัวเราะ หัวเราะอย่างสดใส ราวกับดอกเบญจมาศเบ่งบานอยู่บนหน้าเขา

ผู้อาวุโสโม่หัวเราะเบาๆ แล้วเดินออกไปด้านนอก

ลู่ฝานมองด้านหลังผู้อาวุโสโม่ ความกังวลผุดขึ้นในใจ

ลู่ฝานส่งผู้อาวุโสโม่เดินออกจากประตู เฮ่อจงและคนอื่นเดินตามข้างๆ

พวกเขาฟังบทสนทนาของลู่ฝานกับผู้อาวุโสโม่จนจบ แต่พวกเขาไม่เข้าใจว่าผู้อาวุโสโม่กำลังหัวเราะอะไร

หลังเดินออกจากประตู ผู้อาวุโสโม่ลูบหนวด หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ไอ้เด็กหัวหมอนี่ เกือบโดนเขาปิดบังได้แล้ว เป็นเด็กที่ดี จิตใจแข็งแกร่งและมั่นคง ฉันจี้เขาตั้งหลายรอบ คิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่สะทกสะท้าน เป็นศิษย์อัจฉริยะของใครกันแน่!”

ผู้อาวุโสโม่เดินหัวเราะร่าออกไปอย่างรวดเร็ว

ตาเฒ่าซูใบหน้าทุกข์ระทม จู่ๆ เขาพบว่าเหมือนชื่อเสียงของศิษย์ตัวเอง กำลังจะเสื่อมเสียแล้ว!

ในเจดีย์สีขาว ลู่ฝานมองด้านหลังของผู้อาวุโสโม่ แล้วพูดพึมพำว่า “คนเราไม่ควรดีใจจนลืมตัวจริงๆ ความวุ่นวายมาแล้วสิ”

เจ้าดำที่อยู่บนไหล่แยกเขี้ยว เหวี่ยงหมัดเล็กๆ ของตัวเอง

เหมือนกำลังบอกว่าจะไปสนใจเรื่องวุ่นวายทำไม ถ้ามาก็ซัดให้เรียบก็จบแล้ว!

ลู่ฝานเข้าใจการกระทำของเจ้าดำ เขายิ้มบางๆ ออกมา

สองมือไพล่หลัง พูดด้วยความห้าวหาญในดวงตา “ก็จริง ให้พวกเขามาเถอะ”