เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 998

ลู่ฝานยืนอยู่ด้านหลัง ควบคุมร่างกายเจ้าดำ มุมปากของเขามีรอยยิ้ม

ถึงขนาดที่เขายังมีเวลามองสีหน้าคนอื่น การกลั่นยาแบบนี้สำหรับเขา ไม่มีความยากอะไรเลย

นักเรกิธรรมดาๆ ไม่สามารถชนะเขาได้หรอก ถึงเขาไม่ได้ลงมือด้วยตัวเอง แต่ใช้ร่างกายของเจ้าดำทำแทนก็เถอะ

สิ่งเดียวที่ลู่ฝานต้องกังวลก็คือ จะมีคนดูออกไหมว่าเขากำลังควบคุมกลางอากาศ

แต่คิดดูแล้วคนที่อยู่ข้างๆ พวกนี้ น่าจะดูไม่ออก ลู่ฝานไม่รู้ว่ากลางอากาศยังมีคนหน้าไม่อายสามคนแอบมองอยู่

แต่ผู้อาวุโสโม่และคนอื่นก็ดูไม่ออกจริงๆ

ช่วยไม่ได้ วิชาที่ลู่ฝานใช้ เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่สามารถเข้าใจได้จริงๆ

วิชาควบคุมคือเทพยอดกลั่นยาอู๋จี๋ ที่อาจารย์หวูเฉินถ่ายทอดให้ ลู่ฝานสงสัยมาตลอดว่าวิชานี้เป็นวิชาระดับฟ้าหรือเปล่า

ส่วนสิ่งที่ทำให้เขาเชื่อมต่อกับเจ้าดำคืออีกวิชาหนึ่ง

มีชื่อว่าวิชาหนึ่งเดียวแดนไกลโพ้น!

ใช่แล้ว ลู่ฝานไม่เคยละทิ้งการฝึกฝนวิชานี้เลย ตั้งแต่ได้วิชานี้มาจากสุ่ยเชียนโหรว อันที่จริงลู่ฝานฝึกฝนมาตลอด

แม้ตอนนี้เขาเรียนได้แค่พลังจิตเคลื่อนย้ายวัตถุของวิชาหนึ่งเดียวแดนไกลโพ้น แต่ทำให้เขาได้ประโยชน์มากมายแล้ว

ตอนฆ่าพญาหนอน ลู่ฝานทำลายแดนมายาของพญาหนอน ก็ใช้พลังจิตเคลื่อนย้ายวัตถุของวิชาหนึ่งเดียวแดนไกลโพ้น

ตอนนี้พลังที่เชื่อมต่อเขากับเจ้าดำเอาไว้ ก็คือพลังจิตเคลื่อนย้ายวัตถุ

พลังจิตเคลื่อนย้ายวัตถุไม่มีรูปร่าง แค่ใช้ปราณชี่ของเขา ถึงขั้นที่ไม่ต้องเคลื่อนไหวพลังฟ้าดินสักนิด

อย่าว่าแต่ผู้อาวุโสโม่ดูไม่ออกเลย ถึงเป็นเซียนบำเพ็ญชี่มาอีกคน ก็ไม่แน่ว่าจะคาดเดาได้

สุดท้ายลู่ฝานยังใช้ปราณชี่พิเศษของตัวเองด้วย

พลังในมุกเวิ้งว้าง มีตราประทับของเขาอยู่ แน่นอนว่าต้องมีปราณชี่ของเขา

“อสูรวิเศษก็กลั่นยาเป็นด้วย!”

“ถ้าไม่เห็นด้วยตาตัวเอง ฉันไม่เชื่อเด็ดขาด ที่บ้านฉันมีอสูรวิเศษอยู่ตัวหนึ่ง ฉันจะไปสอนมันกลั่นยาตอนนี้เลย”

......

เสียงตะโกน เสียงอุทานอย่างตกใจดังเข้าหูไม่หยุด

ตอนผู้อาวุโสโม่เห็นยาเด้งออกมาจากหม้อยา เขาเกือบดึงเคราตัวเองจนหลุดลงมา

“คิดไม่ถึง คิดไม่ถึงจริงๆ ทำไมฉันถึงไม่เคยคิดเลยนะ อสูรวิเศษไม่เหมือนคน ไม่แบ่งแยกพลังปราณหรือพลังชี่ แค่ดูดซับพลังฟ้าดิน พวกมันก็สามารถกลั่นยาได้แล้ว!”

เหมือนผู้อาวุโสโม่พบโลกใหม่ เสียงเริ่มสั่นขึ้นมา

เฮ่อจงพูดว่า “ผู้อาวุโส ผมคิดว่าผมควรเลี้ยงอสูรวิเศษสักตัวแล้วล่ะครับ”

ตาเฒ่าซูกลืนน้ำลายแล้วพูดว่า “ฉันเลี้ยงฝูงหนึ่ง ใครก็อย่ามาห้ามฉัน ฉันจะเลี้ยงฝูงใหญ่เลย”