เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 149

ตอนที่ 149 สำนักพิษโอสถถูกวางเพลิง!

ได้ยินคำพูดนี้ ซูรั่วอวิ๋นเหมือนร่างกายอยู่ในโรงน้ำแข็ง เย็นเยียบไปทั่วร่าง ฝีเท้านางซวนเซถอยไปไม่กี่ก้าว ยากเกินจะยอมรับว่าข่าวเช่นนี้เป็นเรื่องจริง

“ไม่ นี่เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้…”

ชายวัยกลางคนผู้นั้นถอนหายใจ ปัดลงบนไหล่ที่ถูกบีบเสียจนเจ็บ กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์นัก “อะไรที่เป็นไปไม่ได้? เมื่อเช้านี้ข้าไปดูมาแล้ว ทั้งยอดเขาล้วนเผาไหม้ ไม่มีเหลือรอดเลยสักคน”

“จริงด้วย ข่าวเพิ่งแพร่ออกไปเมื่อเช้านี้เอง หลายตระกูลในเมืองต่างส่งคนเข้าไปดู แต่คล้ายว่าตอนนี้จะยังบอกไม่ได้ว่ากองกำลังใดเป็นคนวางเพลิงกันแน่”

“เป็นไปไม่ได้! ข้าไม่เชื่อหรอก!”

ซูรั่วอวิ๋นตะโกนลั่น แววตาเย็นเยียบกวาดมองคนเหล่านั้นแวบหนึ่ง แล้วก้าวยาววิ่งออกไปทันที

ต้องลองไปดู! ต้องลองไปดูให้ได้! นางไม่เชื่อแน่ว่าที่ทุ่มเทกำลังมาหลายปีจะมอดไหม้หมดสิ้นเช่นนี้!

“ผู้หญิงคนนั้นบ้าไปแล้วรึ? คนในสำนักพิษโอสถก็ไม่ได้มีอะไรดี ตายซะได้ก็ดี นางกำลังกระวนกระวายอะไรกัน?”

“ไม่ต้องไปสนใจหรอก แค่หญิงบ้าคนหนึ่ง บีบไหล่ข้าเจ็บแทบตายเลย”

ชายวัยกลางคนลูบๆ ไหล่พลางพูด ก่อนจะเอ่ยอีกว่า “แต่ที่สามารถทำลายกองกำลังหนึ่งลงได้ในชั่วข้ามคืน นี่ก็น่าเหลือเชื่อเกิน พวกเจ้าว่า เรื่องนี้ภูตหมอจะเป็นคนทำหรือไม่?” เมื่อพูดถึงครึ่งประโยคหลัง น้ำเสียงเขามีความระแวดระวังอยู่บ้าง และกดเสียงเบาลงอย่างชัดเจน

“เจ้าพูดเช่นนี้ได้อย่างไร? ภูตหมอจะทำลายสำนักพิษโอสถโดยไม่มีเหตุผลได้เช่นไรเล่า?”

“หมอยาพิษถือเป็นศัตรูไม่ใช่หรือ? ทำลายสำนักพิษโอสถจะแปลกอะไรนัก? อีกอย่าง เจ้าว่าหากไม่ใช่ฝีมือภูตหมอแล้วใครเล่าจะกล้าทำเช่นนี้? ก็ภูตหมอนั่นมีฝีมือพอจะทำลายหนึ่งตระกูลหรือหนึ่งกองกำลังได้ภายในคืนเดียวไม่ใช่รึ?”

ได้ยินคำพูดนี้ น้ำเสียงคนอื่นๆ ที่เหลือก็ลดเบาลงมาบ้าง “เจ้าหมายความว่าที่ตระกูลสวี่ถูกฆ่าล้างเป็นฝีมือภูตหมอ ทำลายสำนักพิษโอสถก็เป็นฝีมือภูตหมอด้วยรึ? ข้าบอกกับเจ้าแล้วไง เรื่องนี้อย่าพูดซี้ซั้วนักจะดีที่สุด ระวังปากจะพาภัย สุดท้านแล้วก็ไม่มีใครรู้เห็นไม่ใช่หรือ?”

หลังจากได้ยินคำพูดว่าปากจะพาภัย พวกเขามองหน้ากันแวบหนึ่ง และไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้อีก แต่หลังจากดื่มชาไม่กี่ถ้วยก็กลับบ้านของแต่ละคน

เมื่อซูรั่วอวิ๋นมาถึงยอดเขาที่ไฟไหม้กลายเป็นเถ้าถ่าน คนพวกนั้นที่เข้ามาดูกันคึกคักต่างแยกย้าย มองยอดเขาที่โล่งเตียนด้วยสองตาแดงก่ำ กระอักเลือดออกมาอย่างโมโหแทบขาดใจ แล้วทั้งร่างก็ทรุดนั่งลงไป

“เป็นไปได้ยังไง… เป็นไปได้ยังไง…”

นางพึมพำเสียงเบา ร่างกายราวกับสูญสิ้นวิญญาณ นี่เป็นสถานที่ที่นางทุ่มเทกำลังทั้งหมด เป็นกองกำลังที่นางวางแผนจะขยายตัว ทว่าตอนนี้ กลับถูกทำลายเพียงชั่วข้ามคืน…

เลือดลมที่หมุนตลบทำให้หัวใจคับแน่นเจ็บปวด นางนั่งอยู่บนพื้นนานนักถึงจะยืนขึ้นมา สองดวงตาที่เหม่อลอยมีประกายดำมืดชั่วร้ายขึ้นมาอีกครั้ง สองมือกำหมัดแน่น

“ข้าจะไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่! ไม่มีทางแน่นอน!”

ขบกัดฟันแน่น นางหมุนตัวจากไปอย่างเด็ดขาด ไม่มีสำนักพิษโอสถแล้ว งั้นนางจะยึดครองกององครักษ์ตระกูลเฟิ่งมา! กำลังพลองครักษ์ตระกูลเฟิ่งเป็นกำลังหลักของจวน และเป็นกองกำลังหนึ่งที่แม้แต่เจ้าแคว้นแสงสุริยันยังต้องเกรงกลัว!

ขอแค่ยึดกององครักษ์ตระกูลเฟิ่งกลายเป็นผู้นำตระกูล ไม่ต้องพูดถึงสองพี่น้องคู่นั้น ต่อให้อยากทำลายตระกูลระดับกลางสักตระกูลก็แค่ออกคำสั่ง!

เดิมทีคิดจะรอเวลาอีกสักพัก อันที่จริงเฟิ่งชิงเกอคนก่อนก็คลุกคลีกับกององครักษ์น้อยนัก ที่พวกนางพบปะด้วยเป็นแค่องครักษ์นายสองนายที่ถูกส่งมาอารักขา ส่วนคนอื่นๆ แม้แต่หน้าก็ยังไม่เคยเจอมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

แต่ตอนนี้ นางต้องกลายเป็นผู้นำตระกูลเฟิ่ง! และต้องได้กองกำลังนั้นมาให้จงได้!

……………………………

ตอนที่ 150 อาจารย์ผู้เก่งกาจ!

เห็นท่าทางร้อนใจมีความเป็นกังวล เฟิ่งจิ่วจึงเอ่ยปากถาม “พี่ชาย เกิดอะไรขึ้นรึ?”

“ท่านปู่ เสี่ยวจิ่ว พวกท่านรีบกลับบ้านเถิด ตระกูลเฟิ่งเกิดเรื่องแล้วขอรับ!”

พอท่านผู้เฒ่าฟัง ก็รีบร้อนถามว่า “เกิดเรื่องอะไรรึ?”

“ข้าเพิ่งกลับมาจากด้านนอก ได้ยินว่าพ่อบุญธรรมล้มป่วยเพราะกังวลที่ท่านปู่หายตัวไป เหมือนต้องยกกององครักษ์ตระกูลเฟิ่งให้ซูรั่วอวิ๋นมาดูแล ทำให้นางตามหาที่อยู่ท่านได้เต็มกำลัง คนจากหลายตระกูลในเมืองต่างถูกเชิญตัวไป เพื่อพิธีประกาศตัวเที่ยงวันนี้ บอกทุกคนว่า ลูกสาวเขาจะเป็นนายหญิงของกององครักษ์ตระกูลเฟิ่ง แต่ปัญหาคือพ่อบุญธรรมรู้ว่าเฟิ่งชิงเกอในจวนเป็นตัวปลอม! หากยกกององครักษ์ให้นาง จะเป็นปัญหาใหญ่นะขอรับ!”

แม้เขาไม่ใช่คนตระกูลเฟิ่ง แต่ก็รู้ว่ากำลังกององครักษ์ตระกูลเฟิ่งแม้แต่เชื้อพระวงศ์ยังต้องยำเกรง กองกำลังเช่นนี้ หากหญิงอสรพิษนั่นได้ไป จะปล่อยไปได้รึ?

“เจ้าซูรั่วอวิ๋นนี่! ก็แค่หมาป่าขี้ขลาด!”

ท่านผู้เฒ่าด่ากราดอย่างโกรธจัด “สุขภาพพ่อหลานมักจะแข็งแรงอย่างกับวัว พอปู่หายไปจะร้อนใจจนล้มป่วยได้อย่างไรเล่า? เป็นเพราะหมาป่าตาขาวนั่นใช้ยาพิษทำร้ายแน่ๆ!”

เฟิ่งจิ่วฟังคำพูดนี้ก็กระตุกมุมปากอย่างอดไม่ได้ แข็งแรงราวกับวัวรึ? ท่านปู่เปรียบเทียบได้เหมาะเสียจริงเชียว

“แต่ท่านปู่ ทำไมกององครักษ์ตระกูลเราแม้แต่เชื้อพระวงศ์ยังต้องยำเกรง? คืนนั้นที่หลานไปพาท่านออกมา รู้สึกว่ากำลังองครักษ์พวกนั้นที่เฝ้าอยู่หน้าประตูก็ไม่เท่าไหร่เลยนะเจ้าคะ!”

“นั่นเป็นเพราะ หลานยังไม่เคยพบอาจารย์ผู้เก่งกาจในหมู่องครักษ์ของเราน่ะสิ”

ท่านผู้เฒ่ายืนขึ้นมา มือหนึ่งไพล่หลังไว้ อีกมือก็ลูบเครา “กององครักษ์ตระกูลเฟิ่งเราแบ่งแยกกันตามระดับ กองของอาจารย์ผู้เก่งกาจนั้นสิ ถึงจะเป็นไพ่ตายของตระกูลเฟิ่ง”

……………………………