เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 179

ตอนที่ 179 ความเข้าขาที่แปลกประหลาด!

และตอนนี้ เฟิ่งจิ่วกลับตกใจน้อยๆ ถลึงมองชายหนุ่มตรงหน้า แอบคิดในใจว่า ‘น้ำเสียงนี้ทำไมฟังแล้วคุ้นหูนิดหน่อย? หรือว่าเธอเคยพบคนผู้นี้ที่ไหนมาก่อน?’

เป็นไปไม่ได้น่า! ผู้ชายคนนี้ท่าทางโดดเด่นเช่นนั้น หากเธอเคยเห็น คงจะไม่ลืมแน่นอน

ขณะกำลังคิด พลันเห็นชายหนุ่มตรงหน้าปล่อยกระแสลมออกมา ตัวเธอรู้สึกว่าทั่วร่างไร้เรี่ยวแรง ทรุดนั่งลงไปบนพื้น

“เอาคนไปขังไว้ หากปล่อยให้เขาหนีไป ข้าจะสอบสวนพวกเจ้า!” นายท่านเหยียนกำชับเสียงเข้ม สะบัดแขนเสื้อ หันตัวจากไป

“ขอรับ!” ผู้ฝึกตนชุดดำสิบหกนายขานรับด้วยความเคารพ ดึงหนุ่มน้อยที่ทรุดนั่งอยู่บนพื้นขึ้นมา

หลังจากร่างกายหมดเรี่ยวแรง เพียงรู้สึกว่ากลิ่นอายพลังวิญญาณในร่างถูกเขาปิดผนึกไว้

เฟิ่งจิ่วหวั่นใจเล็กน้อย เอ่ยว่า “พลังเร้นลับข้าถูกนายท่านพวกเจ้าปิดผนึกไว้ ไม่ต้องลากข้าแล้ว ข้าเดินเองก็ได้ อีกอย่าง มีพวกเจ้าเฝ้าอยู่ ข้าจะหนีพ้นได้รึ?”

“เหอะ ข้าแนะนำเจ้าทางที่ดีอย่าคิดหนี หากหนีอีก ระวังขาเจ้าจะถูกตัด!” ผู้ฝึกตนนายหนึ่งในนั้นพูดข่มขู่ ปล่อยมือที่จับนางไว้ออก บอกว่า “ไปเถอะ!”

เฟิ่งจิ่วที่โดนขังอยู่ในห้องอีกครั้งรู้ว่าหนีไม่พ้นแล้ว จึงไม่นึกถึงมันอีก แต่มีเพียงตัวเองที่รู้ ว่าชายหนุ่มปิดผนึกแค่พลังเร้นลับ กลับไม่รู้ว่าในร่างยังมีกลิ่นอายพลังวิญญาณอยู่ เป็นเช่นนี้ ขอแค่หาโอกาส ก็ยังหนีออกไปได้

แต่ว่าก่อนหน้านั้น เธอยังอยากเข้าใจ ว่าคนพวกนี้จับเธอมาทำไมกันแน่?

ตำหนักยมราชรึ? เธอจำไม่เห็นได้เลยว่าตัวเองไประรานกองกำลังเช่นนี้ด้วย!

เช้าวันต่อมา เฟิ่งจิ่วถูกพวกเขาพาขึ้นเรือบินลำหนึ่ง เมื่อเรือบินลอยห่างพื้นขึ้นไปบนท้องฟ้า เฟิ่งจิ่วที่เดิมนั่งอยู่ด้านในก็เดินออกมา เห็นชายหนุ่มนั่งดื่มเหล้าอยู่หัวเรือ สาวก้าวย่างจะเดินเข้าไป กลับโดนขวางไว้

“ปล่อยเขาเข้ามา” นายท่านเหยียนสั่งโดยไม่หันหน้าไป

หลังเฟิ่งจิ่วเดินเข้าไปก็นั่งลงอย่างไม่เกรงใจ ยกเหยือกเหล้าขึ้นรินเหล้าเอง จิบไปคำหนึ่ง ก่อนจะถามว่า “พวกท่านจับข้ามาจะให้ช่วยชีวิตใครรึ? หรือว่า ต้องการทักษะการปรุงยาของข้า?”

คนพวกนี้แม้บนร่างจะมีไอสังหารกระหายเลือดรุนแรงนัก แต่กลับไม่มีความคิดจะฆ่าเธอ ไม่เช่นนั้น คงไม่มีชีวิตมาถึงตอนนี้ แต่คาดว่าสิ่งเดียวที่สามารถทำให้คนต้องตาได้ มีเพียงทักษะการรักษาและการปรุงยา

เห็นท่าทีลอยชายตามใจชอบ และท่าทางไม่ตกใจตื่นกลัว กลับทำให้ในดวงตานายท่านเหยียนเผยแววชื่นชม “ไม่กลัวข้าจะฆ่าเจ้ารึ?”

“อยากฆ่าคงฆ่าไปนานแล้ว ไยต้องรอถึงตอนนี้”

เธอลูบๆ ท้อง หันไปถามทหารอารักขาข้างๆ “เฮ้ ไม่มีของกินรึ? เอามาให้ข้าหน่อยสิ ตั้งแต่เมื่อวานถึงตอนนี้ข้ายังไม่ได้กินอะไรเลยนะ”

ทหารอารักขาผู้นั้นมองนายท่านเหยียนแวบหนึ่ง หลังได้รับสัญญาณ ถึงจะเดินเข้าไปในเรือบิน ไม่นานนัก ก็หยิบขนมอบออกมาวางลงบนโต๊ะเล็กสองสามจาน

มองหน้ากากบนหน้าเขาก็ไม่สวม เผยให้เห็นใบหน้าที่ถูกทำลาย เวลานี้ยิ่งกินอย่างไม่รักษาภาพพจน์แม้แต่น้อย ดวงตานายท่านเหยียนฉายแววเล็กน้อย ปริปากบอกว่า “กินช้าๆ หน่อย ไม่พอยังมีอีก”

“แค่กๆๆๆ”

เขายังพูดไม่จบดี พอเอ่ยไป ทันใดนั้นก็ทำให้เฟิ่งจิ่วตกใจสำลัก ขนมอบสำลักอยู่ตรงคอขึ้นมาไม่ไหว ลงไปก็ไม่ได้ ใบหน้าเสียโฉมขึ้นสีแดงก่ำเพราะเหตุนี้

เห็นเช่นนี้ นายท่านเหยียนก็ขมวดคิ้ว มองเฟิ่งจิ่วตบกลางอกพลางรินน้ำดื่มไปแก้วหนึ่ง หลังถอนหายใจอย่างโล่งออกก็ถลึงมองมาทางเขา

“ทำอะไรน่ะ?” เด็กคนนี้ ช่างแปลกประหลาดเสียจริง

……………………………

ตอนที่ 180 เขาจะถอดเสื้อผ้าข้า!

นัยน์ตาดำหันไปเห็นลูกน้องผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังมองมาอย่างตื่นตะลึง เขาขมวดคิ้ว กวาดสายตามองพวกเขา “นิ่งอยู่ตรงนั้นทำไมเล่า? ไม่มีอะไรทำกันรึไง? ถอยไปซะ!”

“ขอรับ!”