เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 207

ตอนที่ 207 แอบหนีไปแล้ว!

“ความวาบหวามล้นปรี่?”

เมื่อน้ำเสียงทุ้มต่ำที่มีแรงดึงดูดลอยเข้าหูมาจากด้านหลัง ร่างกายอิ่งอีแข็งทื่อ เห็นฮุยหลางก้มหน้าลง ยืนด้วยความเคารพ แอบด่าทออย่างอดไม่ได้ว่า ‘เจ้ามันไม่ใช่พี่น้องข้าจริงๆ นายท่านมาก็ไม่เตือนกันบ้าง!’

จากนั้นค่อยหันกายไป ครั้นเห็นหน้าบานแฉ่งของนายท่าน เขายกริมฝีปากที่แข็งทื่อขึ้นเรียก “นาย นายท่าน”

“ช่วงนี้บนใบหน้าข้ามีความวาบหวามล้นปรี่?” เจ้าตำหนักยมราชชำเลืองมองเขา แววตาที่ทรงอำนาจและเย็นเยียบจับจ้องบนร่างอิ่งอี ทำให้หวั่นใจอย่างอธิบายไม่ได้

“ไม่ ไม่ใช่นะขอรับ” เขาก้มหน้าลง ท่าทางเงอะงะ

“ข้าเหมือนได้ยินว่าเจ้าอยากรู้อยากเห็นเรื่องผู้ชายนัก? ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฮุยหลาง พาอิ่งอีไปทิ้งไว้หอสายลมหนนาว ให้คอยสังเกตการณ์อยู่สักสามวัน” พูดจบก็หันตัวเดินกลับไป

“นายท่าน…”

อิ่งอีตะโกนตามหลังเจ้าตำหนักทั้งน้ำตานองหน้า “ข้าน้อยไม่สนใจผู้ชาย และไม่อยากรู้อยากเห็นอะไรด้วย หอสายลมหนาว ข้าน้อยไม่อยากไปนะขอรับ…”

“ฮี่ๆๆ เจ้าไม่ต้องร้องแล้ว คำที่นายท่านพูดชั่วนาตาปีไม่เคยคืนคำ เดินตรงไปเลย สหายอย่างข้าจะไปส่งเจ้าด้วยตัวเอง ฮ่าๆๆ!” ฮุยหลางหัวเราะอย่างย่ามใจ แล้วตบๆ ไหล่พลางลากเขาออกไป

อิ่งอีถลึงมองอีกฝ่าย ตะคอกว่า “ฮุยหลาง! เจ้าจงใจใช่หรือไม่?”

“ข้าขยิบตาให้เจ้าตลอด เจ้าไม่ตอบรับเองยังจะโทษใครอีก! เอาล่ะๆ นายท่านปฏิบัติต่อเจ้าดีมากนัก ครั้งก่อนข้าถูกทิ้งไว้หอสายลมหนาวยังไม่ได้สังเกตการณ์ ครั้งนี้เจ้าไม่เหมือนกัน ตั้งใจสังเกตการณ์ดีๆ ล่ะ ทีหลังจะได้ไม่ถามคำถามเช่นนั้นออกมาอีก”

เช่นนี้เอง ฮุยหลางเพิ่งกลับมาไม่ถึงสองวัน อิ่งอีก็ถูกส่งไปหอสายลมหนาวเสียแล้ว…

แต่ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเฟิ่งจิ่วในเรือนเลย เพราะตอนนี้เธอ…กำลังเตรียมจะหนีไปด้านบน

วันต่อมาตอนเที่ยงวัน ฮุยหลางมายังเรือนเฟิ่งจิ่ว ก้าวไปเคาะประตู “ภูตหมอ”

เฟิ่งจิ่วในห้องเปิดประตูเดินออกมา เห็นเป็นฮุยหลางจึงแปลกใจเล็กน้อย ถามว่า “มีธุระอะไร?” ฮุยหลางคนนี้นึกไม่ถึงว่าจะยังกล้ามาหา? ไม่กลัวเธอฝังเข็มเขาอีกรึ?

“นายท่านให้เจ้าเข้าไปกินข้าวด้วยกัน” เขามองใบหน้าตรงหน้าที่ออกสีเขียวอมดำ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมนายท่านถึงอยากเรียกคนผู้นี้เข้าไปกินข้าวเป็นเพื่อนด้วย?

ได้ยินคำพูดนี้ เฟิ่งจิ่วก็ยิ้มกระอักกระอ่วน “ไม่ต้องๆ เจ้าบอกเขาไปว่าข้ากินแล้ว” เอ่ยจบก็ถอยกลับไปทันที ก่อนจะปิดประตูห้องลง

เห็นเช่นนี้ฮุยหลางขมวดคิ้ว กลับไม่กล้าบังคับพาคนไป ด้วยเหตุนี้จึงกลับไปรายงานกับนายท่าน

ทว่าในเรือนหลัก หลังจากฟังฮุยหลางรายงานจบ สีหน้าเจ้าตำหนักยมราชก็ขรึมลงน้อยๆ ผู้หญิงคนนี้กำลังหลบหน้าเขา!

เห็นนายท่านสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ฮุยหลางไม่กล้าปริปาก ยืนเฝ้าอยู่ข้างๆ อย่างคร่ำเคร่ง

และเวลานี้เอง ผู้ฝึกตนชุดดำนายหนึ่งเดินจ้ำอ้าวเข้ามาจากด้านนอก คุกเข่าข้างหนึ่งลงคำนับ “ข้าน้อยคารวะนายท่าน!”

เจ้าตำหนักยมราชมองเขาแวบหนึ่ง ถามว่า “เจ้ากลับมาทำไม?”

“นายท่าน ข้าน้อยจับคนมาแล้ว กำลังรอนายท่านไปสอบสวนขอรับ”

ได้ยินคำพูดนี้ แววตาลึกล้ำของเจ้าตำหนักยมราชก็หรี่ลง ลุกยืนขึ้นมาทันใด “นำทางไป!”

เมื่อได้ยินว่าเจ้าตำหนักยมราชออกไปข้างนอกในตอนเย็น หลินเหล่าตรวจสอบสมุนไพรเรียบร้อย เฟิ่งจิ่วก็นำโสมพันปีติดไปด้วย เก็บเข้าห้วงมิติไปทันใด จากนั้นเดินวางมาดเต๊ะท่าไปด้านนอก ก้าวเข้าสู่ค่ายกล และออกจากตำหนักยมราชไปอย่างเงียบเชียบ…

ตอนค่ำเจ้าตำหนักยมราชกลับมา หลินเหล่ารีบร้อนมารายงานด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปยกใหญ่ “นายท่าน แย่แล้วขอรับ! ภูตน้อยขโมยโสมพันปีหนีไป!”

ผู้หญิงคนนี้กวนประสาทเสียจริง”

เขาตำหนิยิ้มๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำฮึกเหิม ในใจกลับหวังว่าจะพบนางได้ในเร็ววัน ความรู้สึกที่เรียกว่าคิดถึงผุดขึ้นในใจอย่างไม่อาจหักห้าม จิตใจว้าวุ่นอย่างไม่อาจถอนตัว…

ทว่าในใจกลับมีความรู้สึกหนึ่งผุดขึ้นมา เขาคิดว่านางหนีไปรอบนี้ เดาว่าคนที่ตนส่งไปก็คงไล่ตามไม่ทัน ถึงอย่างไรสาวน้อยผู้นั้นก็เจ้าเล่ห์ราวจิ้งจอก เล่ห์เหลี่ยมพิลึกพิลั่น หากปล่อยนางหนีไป เกรงว่าจะตามกลับมาอีกก็ยากแล้ว

ถึงเวลานี้เขาเพิ่งนึกออก นอกจากรู้ว่านางเป็นภูตหมอ นึกไม่ถึงว่าแม้แต่ชื่อแซ่ว่าอะไรก็ยังไม่รู้ หากพวกฮุยหลางตามตัวกลับมาไม่ได้ วันหลังอยากจะตามหาอีกก็เกรงว่าจะยิ่งยากขึ้น…

ไม่เป็นไปตามที่เจ้าตำหนักยมราชคาดหวังไว้ เมื่อวันรุ่งขึ้นมาถึง ฮุยหลางพาคนกลับมา ฝืนใจรายงานว่า “นายท่าน ข้าน้อยตามหาตลอดทั้งคืน ยังไม่พบเบาะแสภูตหมอเลย เกรงว่า…จะหนีไปแล้วขอรับ”

แววตาเจ้าตำหนักยมราชขรึมลงเล็กน้อย คำตอบนี้อยู่ในการคาดเดา

“ให้คนของตำหนักยมราชคอยสังเกตการณ์ข่าวคราวด้านนอกเสียหน่อย หากได้ยินเรื่องเกี่ยวกับภูตหมอให้รีบกลับมารายงาน”

“ขอรับ!” ฮุยหลางขานรับด้วยความเคารพ ก่อนจะลงไปสั่งการ

เจ้าตำหนักยมราชยืนเอามือไพล่หลังอยู่ในสวน มองไปบนท้องฟ้า มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย พึมพำว่า “พวกเราต้องได้พบกันอีกแน่นอน”

และตอนนี้เอง เฟิ่งจิ่วที่ให้คนของตำหนักยมราชตามหาทั้งคืนแต่ไร้ผลกำลังเดินขึ้นเนินเขาทั้งใบหน้ามอมแมมคลุกฝุ่น เดินไปพลางมองป่าไม้ด้านหน้า หัวเราะร่าด้วยความตื่นเต้น “ฮ่าๆๆ! ในที่สุดเราก็ปีนออกมาได้!”

“อ๊ะ!”

เพิ่งสิ้นเสียงหัวเราะก็ก้าวเท้าเสียหลัก ตัวกลิ้งลงไปทันที

………………………………………………….