เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 219

ตอนที่ 219 สังหาร!

มีดสั้นแทงลงไป หัวงูจึงเชิดขึ้นร้องขู่ หลังจากร่างมันกระตุกสักพักก็นอนลงบนพื้นไม่ไหวติง ปล่อยให้เลือดนั้นเจิ่งนองอยู่บนพื้น

“ฮู่!”

เฟิ่งจิ่วพ่นลมหายใจเบาๆ ทรุดนั่งลงบนตัวงูด้วยความรู้สึกเหมือนพละกำลังทั่วร่างเหือดหายไป

งูหลามยักษ์ตัวนั้นเป็นสัตว์ร้ายระดับเจ็ด หนังทั้งแข็งแรงและเหนียวแน่น เพราะคิดจะฆ่าในหนึ่งกระบวนท่า หนึ่งมีดนี้จึงแทบใช้กลิ่นอายพลังเร้นลับทั้งหมดถึงจะแทงทะลุหนังงูถึงจุดตายตรงเจ็ดนิ้วหลังหัวได้

การต่อสู้ครั้งนี้ ทำให้เธอรับรู้อย่างชัดเจนถึงความน่ากลัวของพลังผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลัง สามารถฆ่างูหลามยักษ์ระดับเจ็ดตัวนี้ได้ พูดแล้วก็เป็นเพียงความโชคดี หากต่อกรกับผู้แข็งแกร่งระดับหลอมแก่นพลัง เช่นนั้น แม้กระทั่งจะมีชีวิตรอดก็ยังเป็นปัญหาเลย

“ตาย ตายแล้วรึ?”

เพราะเลือดงูหลามยักษ์กระเด็นโดน เจ้าอ้วนทรุดนั่งลงบนพื้น ตอนนี้เห็นมันตายไปจึงตบๆ อกพูดด้วยความขลาดกลัวอย่างอดไม่ได้ “สวรรค์! แต่ไหนแต่ไรไม่เคยคิดว่าข้าจะกล้าหาญได้ถึงเพียงนี้ สัตว์ร้ายระดับเจ็ดเลยนะ! นึกไม่ถึงว่าจะวิ่งกลับมาซะแล้ว!”

และเวลานี้ เฟิ่งจิ่วที่พักเหนื่อยอยู่ครู่หนึ่งก็ล้วงผลึกอสูรเม็ดหนึ่งออกมาจากในท้องงูหลามยักษ์ หยิบมันขึ้นดู เห็นเป็นผลึกอสูรธาตุลมจึงเก็บมาก่อน

สัตว์ร้ายที่ต่างกันจะมีความดุร้ายที่ไม่เหมือนกัน ผลึกก็จะให้ธาตุที่แตกต่างกันสำหรับการฝึกฝนของผู้ฝึกวิชาเซียน และใช้เสริมพลัง ด้วยเหตุนี้มันจึงล้ำค่าอย่างมาก

“เสี่ยวจิ่ว เจ้ารู้ไหมว่าสัตว์ร้ายระดับเจ็ดตัวนี้มีค่าประสบการณ์เท่าไหร่?” เจ้าอ้วนน้ำลายไหล มองงูหลามยักษ์ยาวหกเมตรบนพื้น

“เท่าไหร่?” เฟิ่งจิ่วถาม

“หนึ่งพัน! ทั้งหมดหนึ่งพันเลยนะ! นั่นเป็นสัตว์ร้ายระดับเจ็ดที่เทียบเท่าผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลัง ว่ากันว่าด้านในนี้มีงูหลามยักษ์เช่นนี้ตัวเดียว อาจารย์ข้ากำชับไว้เป็นพิเศษ หากพบมันต้องรีบหนีโดยเร็ว นึกไม่ถึงว่าจะถูกเจ้าฆ่าแล้ว” พูดถึงตรงนี้ก็มองเฟิ่งจิ่วด้วยดวงตาฉายประกายนับถือ

เธอส่ายหน้า “ข้าแค่โชคดี เกือบโดนมันรัดตายแล้ว!”

“พวกเราเอางูหลามยักษ์ตัวนี้ออกไปกันเถอะ! เนื้อนี่เป็นเนื้อสัตว์ร้ายระดับเจ็ด บำรุงกำลังผู้ฝึกตนได้ดีมาก ซ้ำหนังงูหลามยังขายได้ราคาสูง ว่ากันว่าสามารถใช้เป็นอุปกรณ์ฝึกวิชาได้ด้วยนะ”

“ได้”

เธอพยักหน้า เมื่อครู่งูหลามยักษ์ตัวนี้เคลื่อนไหวอึกทึกเสียงดังเพียงนั้น เดาว่าผู้ฝึกตนละแวกนี้น่าจะรู้เรื่องกันแล้ว ให้ดีที่สุดตอนนี้หลังจากเก็บงูหลามยักษ์แล้วต้องรีบออกไป มิเช่นนั้นจะดึงความสนใจจากคนพวกนั้นมา คนโลภอยู่ด้วยกัน ต้องเกิดการต่อสู้อันดุเดือดขึ้นอีกอย่างเลี่ยงไม่ได้เป็นแน่

ดังนั้น หลังจากเฟิ่งจิ่วเก็บงูหลามยักษ์เข้าห้วงมิติ ก้มมองชุดสีแดงเปื้อนเลือดบนร่าง ก็ขมวดคิ้วขึ้น

“ข้ารู้ว่าแถวนี้มีแหล่งน้ำอยู่ที่หนึ่ง ไปเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปอาบน้ำ!”

มือใหญ่เจ้าอ้วนถือโอกาสจับบนไหล่เฟิ่งจิ่วด้วยท่าทางสนิทสนม เมื่อสบเข้ากับสายตาเฟิ่งจิ่วที่ถลึงมองมือเขา ก็ดึงมือกลับมาทั้งใบหน้าเหยเกทันใด

“งั้น ข้าจะนำทางอยู่ด้านหน้านะ แหะๆ” เขาหัวเราะแห้งๆ เดินนำทางอยู่ด้านหน้า

ขณะเฟิ่งจิ่วเห็นกางเกงที่ถูกงูหลามยักษ์ฉีกขาดเสียจนเผยให้เห็นส่วนเนื้อขาวๆ ทันใดนั้นก็มุมปากกระตุก หลับตาไม่มอง แอบคิดในใจว่า ‘ช่างดูไม่งามเอาซะเลย’

ในห้วงความคิด จู่ๆ เธอนึกถึงบั้นท้ายที่แน่นกระชับงอนงามยิ่งของเจ้าตำหนักยมราช รวมถึงเรือนร่างทรงเสน่ห์รูปร่างกำยำ แค่ลองคิดดู ใบหูก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา แอบสบถว่า ‘ทำไมนึกถึงเขาได้เล่า?’

เธอในตอนนี้ยังไม่รู้ ตั้งแต่เธอแอบหนีไปเจ้าตำหนักยมราชก็คล้ายจะเป็นไข้ใจ เหม่อลอยเป็นครั้งคราว บางครั้งแม้ฟังข้ารับใช้รายงานเรื่องราวก็ใจลอยพลางผุดยิ้มออกมาโดยไร้เหตุ ทำให้อิ่งอีกับฮุยหลางกังวลใจไม่สิ้นสุด…

………………………………………………….

ตอนที่ 220 ใบหน้าคืนสภาพ!