เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 413

ตอนที่ 413 แม่หนูตระกูลเฟิ่ง ไม่ต้องกลัว!

ทหารรักษาพระองค์รอบๆ เห็นนางสังหารผู้นำคนนั้นตายคาที่ ใบหน้าแต่ละคนต่างเผยความหวาดกลัว พากันถอยห่าง พวกเขาร้อยกว่าคนนำทัพมาด้วยผู้นำสองคน ยามนี้คนหนึ่งตายอีกหนึ่งบาดเจ็บสาหัสล้มอยู่บนพื้น หากพวกเขาเข้าไปตอนนี้ ก็เท่ากับรนหาที่ตายไม่ใช่หรือ?

ชายชราสองคนนั้นเห็นเฟิ่งจิ่วลงมือฆ่าคน หนำซ้ำยังไม่ลังเลสักนิด จึงอดไม่ได้ที่จะแปลกใจอยู่บ้าง รู้สึกคาดไม่ถึงกับทักษะประหลาดและความโหดเหี้ยมของนาง อย่างไรเสียเดิมทีพวกเขาก็นึกว่านางเป็นสาวน้อยที่มีเพียงความงาม ไม่นึกว่าพอลงมือจะไม่สองจิตสองใจเลย

แต่ก็ใช่ หากเป็นคนธรรมดา องค์รัชทายาทของพวกเขาคงไม่ถูกใจ

เห็นทหารรักษาพระองค์รอบๆ ถอยหลังไปทีละก้าว ใบหน้าเผยความหวาดหวั่น ชายชราสองคนส่งเสียงหึหนักๆ หนึ่งในนั้นตะโกนว่า “ไม่ได้เรื่อง! ตายไปคนเดียวก็กลัวหัวหด? พวกเจ้าลืมคำสั่งของผู้ครองแคว้นกันแล้วหรือ เข้าไปซะ! นอกจากคุณหนูใหญ่เฟิ่ง จับคนอื่นๆ ในจวนกลับไปให้หมด!”

ได้ยินคำพูดนี้ แววตาเฟิ่งจิ่วพลันเย็นวาบ ตอนกำลังจะเอ่ยปากก็ได้ยินเสียงตะโกนเกรี้ยวกราดลอยมา ทำให้เธอนิ่งอยู่ที่เดิมอย่างอดไม่ได้

“ดูซิว่าใครจะกล้า!”

เสียงแก่ชราที่เปี่ยมด้วยอารมณ์ดังขึ้น ในเสียงน่าเกรงขามนั้นเจือกลิ่นอายระดับบรรพชนนักรบที่ทรงพลัง เมื่อเสียงกดดันเปล่งออกมา กลิ่นอายพลังเร้นลับแต่ละวงที่มองเห็นด้วยตาเปล่ากระเพื่อมในอากาศดุจลายน้ำ

เมื่อคนตระกูลเกิ่งได้ยินเสียงนั้นก็นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย พากันหันหน้ามองไป เห็นร่างสีเทาสาวก้าวยาวเดินมาอย่างโมโหปึงปัง ด้านหลังยังมีคนไม่น้อยคอยติดตามมา พอเห็นคนคนนั้น คนตระกูลเกิ่งรีบร้อนเข้าไปรับหน้า

“ท่านพ่อ ท่านมาได้ยังไงขอรับ?” ผู้นำตระกูลเกิ่งรีบถาม ไม่นึกว่าท่านผู้เฒ่าจะมาด้วย

ทว่าผู้เฒ่าเกิ่งไม่สนใจเขา แต่สาวก้าวยาวเดินเข้าไป สายตาคมกริบกวาดมองไปรอบๆ เมื่อจับจ้องบนร่างชายชราทั้งสองก็ชะงักไปนิด จากนั้นค่อยก้าวมาเบื้องหน้าเฟิ่งจิ่ว

“แม่หนูตระกูลเฟิ่ง ไม่ต้องกลัว ปู่เจ้าไม่อยู่ ข้าจะปกป้องเจ้าเอง!”

ผู้เฒ่าเกิ่งมองเฟิ่งจิ่วที่นิ่งมองตนเอง แอบคิดอย่างปวดใจว่า ‘เด็กคนนี้ถูกคนเหล่านี้ทำให้เสียขวัญ ดูท่าทางจะไม่รู้ว่าควรตอบโต้อย่างไรแล้ว เด็กสาวที่ไม่มีคนใหญ่คนโตคอยปกป้อง ช่างน่าสงสารจริงๆ’

นึกถึงตรงนี้ หัวใจยิ่งเขาอ่อนยวบ ใบหน้าที่เดิมดุดันพยายามฉีกยิ้มออกมา ผ่อนเสียงบอกว่า “แม่หนูเฟิ่ง เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าอยู่ตรงนี้จะไม่มีใครกล้าทำร้ายเจ้า”

ช่วงเวลานี้ เหล่าคนตระกูลเฟิ่งต่างงุนงง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเฟิ่งจิ่ว เธอมองชายชราที่ฉีกยิ้มแข็งทื่อและพยายามปลอบใจอย่างฉงนฉงาย ฟังคำพูดเขาแล้ว เธออบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

เธอจำได้ว่าเขาคือผู้เฒ่าตระกูลเกิ่ง เป็นสหายเก่าที่คบหากับท่านปู่มาหลายปี ในความทรงจำตอนเด็กเขาเคยมาที่จวนเช่นกัน เสียแต่ไม่ได้พบกันนานปีแล้ว ทว่าท่าทางเขายังคงเป็นเช่นเดิม ไม่เปลี่ยนไปสักนิด

สิ่งที่ทำให้เธอคาดไม่ถึงคือการที่เขาออกหน้ามาในเวลาเช่นนี้ ซ้ำยังพูดแบบนี้กับเธอ ต้องบอกเลยว่าสหายเก่าของท่านปู่คนนี้ไม่เลวเลยจริงๆ

คิดถึงข้อนี้แล้ว เธอก็เผยรอยยิ้มหวานออกมา กลิ่นอายชั่วร้ายบนร่างราวกับหายไปไร้ร่องรอยในรอยยิ้มนี้ สิ่งที่เผยบนร่างคือความไร้เดียงสาและสดใสเฉกเช่นเด็กสาวบ้านใกล้เรือนเคียง หากไม่เห็นกับตาตน ใครก็คงไม่เชื่อว่าก่อนหน้านี้นางเพิ่งหักคอผู้นำทหารคนนั้นตายโดยไม่แม้แต่จะกะพริบตา

“ท่านปู่เกิ่ง”